Torre de la Horadada

Opnieuw schijnt de zon dus ik ben happy. Voor Ingrid mag het best nog wat warmer zijn maar ik ben al best tevreden! Na het ontbijt gaan we alvast even naar de winkel want vandaag zouden ze de tv kast in elkaar komen steken en we zitten nu eenmaal in Spanje. Geduld is hier een vereiste. Ze hebben beloofd om tussen 10 en 11 te komen. In afwachting, installeren we ons op het zonneterras boven. Uit de wind kan zelfs Ingrid een topje aan! We zitten hier in de appelsienen streek dus moeten we toch eens proeven of deze hier sappig en zoet zijn. Ik besluit er dus alvast wat uit te persen. Wat volgt is een hilarisch momentje. Ingrid heeft hier nog geen elektrische pers maar dat dringt bij mij even niet door. Ik hou de helft van de appelsien op het persstuk en kijk haar beteuterd aan, het werkt niet. Dan heb ik het door en schiet ook ik in de lach, ik moet werken om er iets uit te halen. Wat is een mens toch snel gewend aan luxe. 

Om half 11 krijg ik een bericht dat ze onderweg zijn. Na een uur vraag ik me luidop af of ze verkeerd gereden zijn. Om half 1 wordt er gebeld op de gsm. In gebroken Engels vraagt de man aan de andere lijn of hij tussen 2 en 3 kan komen want hij heeft problemen met zijn camionette, een excuus als een ander. Veel keuze hebben we niet. Gelukkig hebben we onze lunch in huis en kunnen we nog wat genieten van de zon. Die schijnt alvast een beetje harder dus Ingrid trekt haar bikini aan.  Om half twee staan er dan toch 3 mannen aan de deur en ongeveer 3 uur later staat de kast in elkaar. 

Het is dan ook al 5 uur vooraleer we naar buiten kunnen. We rijden naar Torre de la Horadada. Deze wachttoren werd gebouwd in de 16de eeuw om de stad te behoeden voor invallen van piraten. Hier start een prachtige wandelboulevard vol met palmbomen. Het dorpje lijkt volledig verlaten, met uitzondering van een ‘gelateria’ vlak aan de kleine haven. Hier zit het terras afgeladen vol. We kunnen ons nog bedwingen en wandelen verder.

Het laatste stukje gaat via het strand waar de heerlijke geur van de zee onze neusgaten binnendringt. Het geluid van de golven en wat gesjirp van de krekels in het struikgewas brengen ons helemaal tot rust. 

Op de terugweg laten we ons toch verleiden tot het eten van een klein ijsje. Italiaans ijs op een Spaans terras ... moet kunnen. Initieel wilden we vanavond met een vriendin van Ingrid gaan eten maar zij kwam later aan dan voorzien en wil het toch liever uitstellen. Wij besluiten dan maar hier in het dorp een restaurantje op te zoeken. Het wordt ‘La Merluza’, een gezellig Spaans tentje met een mic mac aan tafeltjes en stoelen. We bestellen een paella de polo. Wanneer deze op tafel komt, zijn we aangenaam verrast want de grote pan zet aan tot eten maar het is toch vooral de knappe garçon die onze aandacht trekt. Hij heeft prachtige witte tanden en zijn indringende grote, zwarte ogen kijken ons vriendelijk aan wanneer hij ons verwittigt dat de paella heel heet is. Bij de eerste hap heb ik al prijs en verbrand ik bijna mijn tong. Tijdens het eten begint een Donald Trump look alike aan het amusement voor de avond. In zijn Hawaïaans hemdje, roze jasje en dito roze gitaar speelt hij verschillende klassiekers. Tussen de liedjes door probeert hij grappig te zijn maar zijn humor is niet aan ons besteed. Enkele van zijn flauwe grappen: ‘Suggesties zijn welkom op een briefje van 50€’, ‘Als jullie rustig willen eten dan kunnen jullie hier van dinsdag tot zondag terecht, maar jullie kozen een maandag en dus hebben jullie pech’. 

We rekenen af en krijgen nog een lekker zoet drankje dat ons wat aan baileys doet denken. We wandelen terug naar de auto. Daar we niet overhuis zijn geweest, lopen we nog steeds in onze zomer outfit en buiten is het ondertussen flink afgekoeld. We zijn dan ook blij wanneer we in de verte ons autootje zien staan. Terug thuis, wordt de verwarming een graadje hoger gezet zodat we terug wat kunnen opwarmen. Deze avond sluiten we af in ‘nuestra casa' met een lekkere pasteis de nata. Ja ook hier vind je deze lekkernij gewoon in de supermarkt. Heerlijk!