Heuvelland - Dranouter en Westouter

Het was geen al te beste nacht want het was redelijk warm. Maria dacht dat ze de verwarming had afgezet maar ‘s morgens ontdekken we dat deze gloeiend heet staat. Het ontbijt is sober maar lekker, vooral de croissants, en dat maakt alles goed.  Het uitzicht vanuit de ontbijtzaal is prachtig. Een lichte nevel hangt over het dal en het zonnetje komt al piepen door de wolken. We halen alvast opgelucht adem want de voorspellingen waren alles behalve goed. Het geluk staat echter aan onze kant. Met ons buikje goed gevuld, vertrekken we voor een wandeling van 11 km door de Douvevallei, een mooie streek. Dit is het mekka van de knotbomen. We krijgen bij het startpunt van de wandeling allemaal een foto die we op ons traject moeten zoeken. Dat zorgt ervoor dat we af en toe een rustpauze kunnen inlassen. Al snel vind ik de eerste foto, die van Eddy en een beetje later volgt die van Maria. We helpen elkaar zo veel we kunnen. Mijn foto laat echter op zich wachten. Een rijk landschap, betekent ook een rijk dierenleven. Ria die gids is bij natuurpunt weet me moeiteloos te zeggen welke vogeltjes we allemaal horen en zien. De afwisseling van bos, houtkanten en open veld is ideaal voor de veldleeuwerik, de patrijs en de ree. Bovendien is het de beste periode voor het zien van reekalfjes maar we zijn met een te grote groep en dat brengt sowieso lawaai met zich mee. De wandeling is heel afwisselend maar vooral de stukjes door het bos zijn prachtig, via vlonders dalen we meer en meer af in het groen. Hier en daar ligt het pad er wat modderig bij en dat ervaart Maria aan den lijve. Bij een zware modderpoel zakt haar ene schoen volledig in de smurrie. Ze springt verschrikt achteruit waardoor wij allemaal gewaarschuwd zijn. Enkele van ons besluiten door de prikkeldraad te kruipen en langs het weiland te gaan om zo het pad te vermijden. Ik heb toch mijn getten aan en kies de zijkant van de modderpoel. Dat lukt aardig.

We krijgen het warm en de jassen verdwijnen in de rugzakken of worden rond het middel geslagen. Wat een weertje! De velden zijn gevuld met gele bloemen en de bossen met de blauwe boshyacint, al zijn die laatste al een beetje uitgebloeid. Ook in de dierenwereld komt de transgender problematiek aan bod. In een weiland zien we een koe zich vakkundig boven een andere gooien maar beide hebben een goed gevulde uier. Oeps foutje of zouden ze gewoon wat aan het dollen zijn? De beestjes zijn hier in ieder geval goed voorzien want er is best wat vlees aan. 

Typisch voor het Heuvelland is de 'couleur locale' met de streekgastronomie en de vele bruine kroegen onderweg. We stoppen in een authentiek eethuisje voor de lunch. Hier mogen we een boterham naar keuze nemen. Aan de prijs te zien (9€) belooft dat een serieuze maaltijd en dat is het ook. De 3 mega sneden donker brood met veel beleg, vullen  onze lege magen. Ik neem er nog een soepje bij. Hier in dit dorpje lijkt de tijd stil te staan. De patron is een gezellige vent die probeert ons Antwerpse dialect na te bootsen. Dat lukt hem wonderwel.

We zitten over de helft van onze wandeling maar hebben toch nog wel wat kilometers voor de boeg én ik moet nog steeds mijn foto zoeken. Vol goede moed zetten we onze tocht verder in de richting van Westouter. Hier zijn tijdens de eerste Wereldoorlog 2947 vluchtelingen aangekomen. Zij werden opgevangen bij gezinnen, in schuren, tenten en barakken. Op 20 juni 2015 was het wereld vluchtelingendag en werd er hier een tuin ingericht waar we mooie gedichten lezen over vluchtelingen. Zoals verwacht, zie ik bijna alle foto’s maar de mijne blijkt toch moeilijker dan verwacht. Iedereen wandelt er voorbij dus Annie roept ons terug. Het duurt daarna nog wel even voor mijn oog erop valt. Het laatste stukje van de wandeling gaat opnieuw door een bos. De mooie oranje paddenstoel die we tegenkomen zou volgens Ria eetbaar zijn. Wanneer we het bos uitkomen, zien we in de verte Dirk staan en weten we dat het einde nabij is. We zijn allemaal moe maar blij dat we zo een prachtige wandeling hebben gemaakt in deze mooie streek. Zeker voor herhaling vatbaar! 

Om drie uur worden we uitgenodigd om geheim agent te worden in de Commandobunker Kemmel (1953). Begin jaren vijftig van de vorige eeuw, in volle Koude Oorlog, bouwen België, Frankrijk, Groot-Brittannië, Luxemburg en Nederland in het kader van het Pact van Brussel een coördinatiebunker voor de West-Europese luchtverdediging. Wanneer de bunker eindelijk klaar is, zal de nieuw opgerichte NAVO een eigen systeem installeren en blijft de bunker in Kemmel ongebruikt achter. Pas in 1963 besluit het opperbevel van de Belgische strijdkrachten om de bunker in te richten als hoofdkwartier in geval van oorlog, conflict of oefening. Aan de ingang van de bunker zien we nog een stuk van de Berlijnse muur en boven het gras steken twee luchtkokers uit. Die kokers voorzien de bunker van frisse lucht en lijken wel twee omgedraaide , ijzeren paddenstoelen. 

Ook al ben je minder geïnteresseerd in de oorlog, een bezoek aan deze bunker is een boeiende ervaring. Een enthousiaste gids leidt ons rond. Langzaam dalen we van vredestijd af naar de oorlog. Ruim anderhalf uur duiken we onder in de buik van de Kemmelberg: een site vol geheime missies, onzichtbare vijanden en een alomtegenwoordige spanning die niemand onberoerd laat. Alleen al rondlopen in de 'Operations Rooms' - het kloppend hart van de bunker, is een indrukwekkende belevenis. We horen bij wijze van spreken de bevelen die er ooit werden gegeven nog in de lucht nazinderen. Hier onder de grond is er een constante temperatuur van 18 graden en vermits er op de bunker een koperen plaat ligt is er geen WiFi bereik. Dit gezegd zijnde, neemt de helft van de groep zijn gsm in de hand om te checken of dit klopt. De gids vertelt er bij dat hij onlangs een groep politici te gast had die bij dit nieuws bleek werden. Blinde paniek want het land was even niet bestuurbaar. Hier onder de grond is het echt the place to be voor mij want hooikoorts heeft hier geen schijn van kans. Het filtersysteem houdt al de pollen tegen. Zou er een nucleaire aanval komen, dan zijn we er echter allemaal aan. 

’s Avonds is het nog steeds prachtig weer en genieten we voor het diner nog even van ons terrasje met de indrukwekkende blauwe regen.

Rond half zeven gaan we naar beneden. Zoals in de meeste restaurants moeten we ons beperken tot 4 gerechten per tafel maar ik heb geluk want bijna iedereen neemt het maandmenu met asperges. Dat betekent dat ik dus à la carte kan eten. We laten het spel met de foto’s beslissen naast wie we aan tafel zitten. Elke foto staat voor een letter en alle letters vormen samen de zin ‘Welkom bij KeyMundo’. We gaan zitten op volgorde en dat is best fijn want zo leren we eens iemand anders van de groep beter kennen. Er wordt aan onze kant heel wat afgelachen met de verhalen die Annie en Monique hebben meegemaakt tijdens hun vele reizen samen. We sluiten deze super leuke dag opnieuw af met een lekker dessertje en kruipen dan onder de wol.