Brussel-Dubrovnik-Tmajevci

Vandaag trekken we naar het lieftallige kleine land Montenegro. Een tot nu toe vrij onbekend gebied in het zuidelijke gedeelte van de Balkan, ook wel ‘De verborgen parel van de Méditerranée' genoemd. Montenegro ligt op één van Europa’s grootste historische breuklijnen, waar het katholieke Westen en het orthodoxe Oosten elkaar ontmoeten. Gelukkig wist Montenegro te ontsnappen aan het bloedbad van de Joegoslavische oorlogen in de jaren ’90. Nog niet zo lang geleden was Montenegro ‘gevaarlijk’, nu is het kleine Balkanlandje een veelbesproken opkomende reisbestemming en bovendien hip en happening onder de rijken. We zijn dus benieuwd!

Het kleine vliegtuig zit volledig vol en we zijn er gerust in want we zitten pal tussen een groep bedevaartgangers, naast ons een pastoor en voor en achter ons een non. Naast papa een oudere dame wiens zoon missionaris was in Montenegro. Hij luistert geboeid naar haar verhaal :-) We stijgen op om 10 uur en 2 uurtjes later, even voor 12, landt vlucht SN3351 op de luchthaven van Dubrovnik. We moeten alvast geen geld uit de muur halen want op onze bestemming betaal je gewoon met de euro. Dat is best bijzonder want officieel is Montenegro geen lid van de Europese Unie. Nadat we de bagage hebben opgehaald gaan we op zoek naar iemand van ons reisbureau. Eenmaal buiten zien we een man die een naambordje omhooghoudt met onze naam. Hij stelt zich voor als Mole en heet ons welkom. Het is heet in Dubrovnik en Mole, die deze temperatuur gewend is, zet de airco niet aan. De ramen gaan open en daar moeten we het mee doen. Gezamenlijk rijden we richting Montenegro, de vakantie is begonnen. Ik werp een steelse blik op onze chauffeur: een goed gebouwde man in een korte short en een witte T shirt waarboven flink wat borsthaar komt piepen, om zijn hals een dikke gouden ketting. Gelukkig heeft hij geen witte sokken aan.

Hij vertelt onderweg over het land en wekt de indruk alles goed onder controle te hebben.  We verlaten de hoofdweg om de grote grensovergang, waar bijna alle toeristen passeren, te vermijden. Via de kleinere weg is het wel een beetje omweg maar toch gaat het sneller zegt Mole.  Alles verloopt inderdaad vlot en na een uurtje passeren we de grens, eerst die van Kroatië en daarna die van Montenegro.  Het lijkt wel Nederland-België, de goede weg gaat over in een weg vol gaten en bulten. Mole begeleidt ons naar Herceg Novi waar we onze huurauto krijgen. We nemen afscheid want van hieraf moeten we zelf rijden. Mole zegt ons dat we ongeveer drie uurtjes moeten rekenen tot aan onze eerste verblijfplaats. Dit is gelegen nabij het dorpje Zabljak, in het noordwesten van het land.

Montenegro is letterlijk een vertaling voor ‘de zwarte berg’. De reden hiervoor is de zwarte uitstraling van de berg Lovcen door de dennenbomen die je daar vindt. Het zal jullie dan ook niet verbazen dat het landschap uitgesproken bergachtig is. Gelegen aan de Adriatische Zee, is Montenegro eigenlijk het Zwitserland van de Balkan. Tijdens de eerste kilometers rijden we naast het azuurblauwe water en de initiële kramp in mijn maag van de opwinding en de spanning is snel voorbij. Ik ben er klaar voor en ons echte vakantiegevoel kan starten, stressknop uit, genietmodus aan. Met onze Renault Megane banen we ons een weg over de steile bergtoppen. Tijdens het laatste stukje moet ik verschillende  haarspeldbochten trotseren. Het voordeel van het binnenland in te trekken, is dat we zo goed als geen toeristen zien. We worden overvallen door de schoonheid van het Montenegrijnse landschap. De bijzondere vergezichten na elke bocht. Het turquoise water tussen de met groene vegetatie bedekte grijze rotsen. De blauwe lucht boven het rotsige landschap. Het is adembenemend. Het uitzicht is overal schitterend en het landschap verandert om het kwartier. Het lijkt wel alsof we telkens in een ander land rijden. Af en toe knippert er iemand met zijn lichten, een teken dat een beetje verder een politie patrouille staat. Hoffelijk, niet? Zo een waarschuwing komt altijd van pas want vaak zit ik over de toegelaten snelheid. Thuis rijd ik op limiet maar een dergelijk knopje heb ik nog niet gevonden op deze wagen.

In de vooravond arriveren we in Tmajevci, onze thuishaven voor de komende 4 dagen.  In de verte zien we de contouren van ons onderkomen voor de komende dagen, afgetekend tegen de blauwe hemel. Rust, frisse lucht en groen zijn de troeven van deze accommodatie. De eigenaar Zivko verhuurt zes houten huisjes. Ze staan mooi naast elkaar in een adembenemend landschap.  Ik ben een echte stadsmus maar op vakantie wil ik ademen en dat zal hier prima lukken!

We installeren ons in ons mini huisje en gaan nadien op verkenning in het dorp. Het valt ons op hoe vriendelijk de mensen hier zijn. We voelen ons meteen welkom. We sluiten de dag af in het restaurantje Oro. Door het raam zien we de hoge bergtoppen naar ons lonken. Onze blik valt op de menukaart en onze buikjes beginnen meteen te juichen van opwinding. Een lekker soepje, gevolgd door een hoofdschotel en een glaasje wijn. We betalen 30€ voor ons getweeën.

Terug in ons huisje komt de eigenares ons vragen wat we voor ontbijt wensen. De kaart is uitgebreid en we hebben best wel wat vragen maar de dame spreekt geen Engels. Ze brabbelt wat en hoopt dat we haar verstaan,  niet dus. We gaan dan maar af op ons gevoel en bestellen een zout ontbijt (voor papa) en een zoet (voor mij). 

De temperatuur is flink gedaald en het is stilaan tijd om onder de wol te kruipen. Welterusten!