Kotor - Rose - Tivat

De laatste dag mooi weer, als we de voorspellingen mogen geloven, dus gaan we vandaag de draad weer oppikken van ons bezoek aan Kotor. Enkele dagen geleden moesten we de stad hals over kop verlaten vanwege het onweer. Het is zondag en dat is duidelijk te merken op de weg. Er is zo goed als geen verkeer en dat is best een aangename afwisseling met de drukte die er meestal heerst rond het meer. Ik kan dus ook wat rondkijken en het valt me op dat er hier en daar een soort boeien op het water dobberen, alsook grote ronde kooien. Papa denk dat dit plekken zijn waar mosselen worden gekweekt maar zeker zijn we dus niet. Dat moeten we een van de dagen eens aan Mole vragen. 

Op de betaalparking van Kotor is er nog plek zat. Eenmaal binnen in de ommuurde oude stad, bewegen we ons van plein naar plein, langs eeuwenoude kerkjes, schattige steegjes en middeleeuwse gebouwen. Kotor telt buiten zijn 23.000 inwoners, tevens ook een heleboel katten. Eeuwenlang was Kotor een handelshaven voor schepen uit de gehele wereld en vele katten op de schepen werden hier achtergelaten en uiteindelijk bevolkte een uiterst gevarieerd scala van dit geliefde beestje de stad. Volgens de legende werd de stad geplaagd door slangen en ratten en de katten werden hierheen gebracht om de stad en haar inwoners hiertegen te beschermen. Hoe dan ook, de katten zijn nu het symbool van geluk voor het gehele land.

In Kotor is er zelfs een heus kattenmuseum, voor kattenliefhebbers een droom die uitkomt. We betalen 1€ en dat bedrag gaat integraal naar de verzorging van de vele katten in Kotor. Het museum bevat duizenden foto’s, postkaarten, sieraden, advertenties en postzegels. Heel grappig dat de katten er ook in en uit lopen. Dat is niet zo verwonderlijk want in een van de kamers staat wat voeding voor de lieve beestjes. Ze lijken ook allemaal heel erg verzorgd en sommigen hebben ook een vlooienband om.

Tegenover het museum bevindt zich het Ombra restaurant. Op het terras staat een grote zwarte populier. Deze werd gepland na de grote aardbeving in 1667 en doet dienst als beschutting tegen de felle zon. We zetten ons op het terras en genieten van een vers fruitsapje. Even overwegen we om hier te lunchen maar het wordt drukker in de stad en we hebben geen zin om tussen de cruiseboot toeristen te belanden. We besluiten om naar rustiger oorden te trekken maar eerst eten we nog een heerlijk ijsje.

Wanneer we de parking verlaten, klopt een Brits koppel op ons raam. Ik denk dat ze om een lift zullen vragen maar nee hoor, ze vragen of we weten dat we met onze koffer wagenwijd open rijden? Hmmmm nee dus! Papa had net nog snel iets uit de koffer genomen en was ze gewoon vergeten dicht te doen. Beetje verstrooid zeker? 

Eenmaal op de baan zie ik aan de zijkant politie staan. Ik begin dus hevig te dimmen telkens er een auto aankomt, om de chauffeur te verwittigen. Alleen, merk ik niet op dat er ook een politiewagen in tegenovergestelde richting komt. Hij wordt dus ook verwittigd! Even hou ik mijn hart vast want voor hetzelfde geld draait hij terug om me te beboeten. Staat er trouwens een straf op mensen verwittigen? 

We rijden naar Rose, een vissersdorpje dat helemaal aan de andere kant van de baai ligt. Van op ons terras kunnen we het zien. De weg er naartoe gaat gedurende 4 km steil naar beneden en is redelijk smal. Helemaal op het eind van de weg is er een kleine parking. Door de ligging buiten de toeristische gebaande paden op het uiterste puntje van het Lustica schiereiland, geeft het ons een ander gevoel dan de andere dorpjes in de baai. De zee is hier veel onstuimiger door de meer open ligging en donkerder door de diepte. De smalle straatjes, de trapsgewijze opstapeling van huizen en het pittoreske haventje kunnen ons onmiddellijk bekoren.

Er zijn veel gerenoveerde vissershuizen waar nu hostels van gemaakt zijn en het zijn vooral rustzoekers en zonnekloppers die deze locatie uitkiezen. Er is een voormalig klein Oostenrijks Hongaars fort, genaamd Forte Rose. Dit werd ook omgetoverd tot een hotel.

We zetten ons op het terras van restaurant Adriatic Rose met zicht op de azuurblauwe zee. Naast ons komt er een Belgisch koppel zitten die een gesprek aanknopen met papa. Ze zijn net aangekomen en ze vragen waar we logeren en wat we al gezien hebben. Tja dat moet je nu net aan Coiske vragen. Hij moet hun het antwoord schuldig blijven. Wanneer ik terugkom van het toilet sta ik ze maar even te woord en geef ik hen wat tips. We eten mosselen in witte wijn (niet zo lekker als in België volgens papa) en gamba’s (lekker van smaak maar wel een heel gepruts want ik krijg ze maar moeilijk uit hun jasje en het darmkanaal zit er nog in). De locatie maakt echter alles goed! 

Op onze weg terug naar huis, stoppen we in Tivat. Dit is een populaire toeristische bestemming aan de Baai van Kotor. Toen Montenegro nog onderdeel was van het voormalige Joegoslavië, was Tivat de plaats waar de grootste marinehaven van het land te vinden was. Na het uiteenvallen van het land werd de haven verlaten en kwam een groot deel van de inwoners zonder werk te zitten. Enkele jaren geleden werd de oude haven opgekocht door enkele miljonairs die er een jachthaven bouwden.

In de jachthaven van Porto Montenegro ligt een fortuin te dobberen. De lange prachtig aangelegde autovrije winkelstraat is een lust voor het oog maar niet voor de portemonnee. Hier vind je winkels van alle grote merken: Scapa, Hermes, Prada, zelfs Dries van Noten heeft hier een filiaal. Aan de brede boulevard is het zalig vertoeven op een van de zonnige terrassen maar daarvoor zal ik nog eens moeten terugkomen want papa vindt zo veel luxe maar niets. Tivat is goed op weg om het Saint Tropez van Montenegro te worden.