Herceg Novi - Perast

Zalig geslapen en terug helemaal fit, klaar voor een nieuwe dag! We zetten een muziekje op en ontbijten op ons terras met prachtig uitzicht. Iedereen slaapt nog en het is er lekker rustig. Om half 9 trekken we naar beneden, weg van onze berg om Herceg Novi te gaan ontdekken. Het gebeurt allemaal in Stari Grad (oude stad), met grote levendige pleinen, fraaie kerken en grote forten. Om hier te komen moeten we wel eerst flink afdalen. We proberen er nog niet aan te denken dat we straks ook terug naar boven moeten. We passeren de plaatselijke markt waar de marktkooplui al druk bezig zijn hun fruit, groenten, honing, raki en wijn presentabel te maken voor de vroege vogels. Het zijn duidelijk de inwoners zelf die hier een tafeltje neerzetten met hun producten. 

Bij het Nikola Durkovic plein zien we de klokkentoren die gebouwd werd in 1667. Tijdens de Turkse overheersing was het de toegangspoort naar de stad. Hier beginnen de trappen en geloof me het zijn er veel in dit stadje! Gelukkig worden we afgeleid door de vele kleine, mooie steegjes om ons heen.

Na een flinke klim komen we hijgend en puffend boven bij Kanli Kula, het grootste fort in Herceg Novi. Kanli Kula betekent ‘bloedige toren’. Het fort is dan ook een voormalige beruchte gevangenis geweest. Het is een van de belangrijkste bezienswaardigheden want van hieruit heb je een prachtig uitzicht over de hele stad maar het is nog vroeg en we zijn er, op twee dames na, helemaal alleen. In de zomer worden hier theatervoorstellingen en concerten georganiseerd en mede daardoor staan er midden in ons beeld enkele lelijke ijskasten van coca cola. Daar is duidelijk niet over nagedacht, althans niet door iemand met een oog voor fotografie!

Zigzaggend gaat het stap voor stap terug naar beneden naar het fotogenieke plein Belavista met de mooie St. Arhangel Mihailo kerk die gebouwd werd tussen 1883 en 1905. Vroeger stonden er twee grote palmbomen om de kerk maar die zijn nu jammer genoeg verdwenen. Ik kan me voorstellen dat die het plaatje helemaal compleet zouden maken. Van al dat trappenlopen hebben we dorst gekregen en gaan we nog maar een terrasje doen. We zitten net neer wanneer er een bende schoolkinderen de klim naar boven aanvat. Wat zijn we blij dat we zo vroeg hier waren. Hoe later op de dag hoe meer bussen met toeristen er arriveren. We proberen ze voor te blijven en dalen verder af naar de St. Jerome kerk, gelegen aan het Mico Pavlovic plein en vervolgens naar het Forte Mare. Van hieruit hebben we een prachtig zicht over de Adriatische zee en de wandelboulevard beneden. Eenmaal beneden aan de haven, brandt de zon heel erg fel. Tijd om papa zijn hoedje boven te halen want insmeren dat doet hij niet meer, dan pikken zijn oogjes, zegt hij.

We zijn dus helemaal beneden en dat betekent dus ook terug helemaal naar boven klimmen. Vol goede moed beginnen we eraan maar dat valt dus dik tegen. De hoge trappen zijn een aanslag op onze gewrichten om nog maar te zwijgen over ons gebrek aan conditie. Wat zijn we blij wanneer we aankomen bij een park met veel banken. Tijd om te rusten en te genieten van wat groen. Ondertussen is het bijna middag en net om de hoek bevindt zich het restaurant waar we gisteren ook gezeten hebben. We besluiten gelijk een hapje te eten. Ik ga voor de zalm met appelsien-gember saus en papa voor de tonijn met zwarte sesam. Beide overheerlijk! Ja Gradska Kafana (Njegoseva 31) staat met stip op nummer 1 van lekkerste keuken in Montenegro tot nu toe. We nemen er ook nog een dessertje bij - baklava en de langverwachte kersenstrudel. Met ons buikje vol, vatten we de tweede etappe van de klim naar boven aan. 

Aan de oostkant van de stad ligt het vredig orthodox klooster Savina met prachtig uitzicht over de wijnranken en de kust. Het is een oase van rust, bekend voor zijn eigen wijngaard. Bij het klooster bevindt zich de 18e-eeuwse kerk van de Dormition, gemaakt van Kroatisch roze steen. Binnen zien we de oudste fresco’s van Montenegro. Ze zijn inderdaad al wat afgesleten maar ooit moeten ze echt prachtig geweest zijn. Rondom de kerk bevindt zich een kleine begraafplaats. Er zijn ergere plekken dan deze om begraven te worden. Wat een adembenemend zicht!

Omdat het nog vroeg in de namiddag is, besluiten we verder te rijden langs Boka Bay. Hoge bergen omsluiten de baai bijna volledig en rondom rond liggen de oevers bezaaid met schilderachtige dorpjes vol Italiaanse charme. Vooral het beeldschone Perast lijkt wel een stukje Venetië dat ooit is afgebrokkeld en richting de Balkan is gedreven. In het gebied liggen er vele oude steden, met een rijke geschiedenis en cultuur, maar het middeleeuwse dorpje Perast is toch het best bewaard gebleven van allemaal. Wanneer we er aankomen, blijken alle parkeerplaatsjes ingenomen te zijn tot er een jonge gast op ons raam tikt en vraagt of we een boottocht willen maken. We zeggen ja en plots is er wel plek voor ons. Hij dirigeert ons door de meute mensen die net van een bus gestapt zijn en geeft ons een plekje. Uiteraard kunnen we er nu niet meer onderuit maar voor 5 € per persoon gaan we niet moeilijk doen. We willen het eilandje ‘Gospa od Škrpjela’ of ‘Onze Vrouwe van de rotsen’ sowieso doen dus stappen we in zijn gammele bootje. Al van ver zien we de blauwe koepel van het kerkje en na slechts 10 minuutjes varen, zijn we er al. 

Volgens de legende vonden twee zeelieden in 1452 een icoon van de Maagd Maria op een rots in een ondiep gedeelte van de baai. Samen met de bevolking van Perast besloten zij om ter ere van de Heilige Maagd het eilandje en een kapel te bouwen op exact diezelfde plek. Het eiland bleef groeien, omdat de bewoners van Perast steeds stenen meenamen naar de rots. In 1630 werd de kapel omgebouwd tot een kerk, Crkva Gospa od Škrpjela. Het is vervolgens een traditie geworden om met kleine bootjes stenen naar het eiland te brengen. Ieder jaar op 22 juli wordt deze traditie gehouden, dit feest heet fašinada. In de kerk zien we weer indrukwekkende fresco’s maar veel tijd om ze op beeld vast te leggen, krijgt papa niet want hij wordt bruut omvergeduwd door een Russische gids die met haar groep wil passeren. Ja ik maak me soms druk over Chinese toeristen die altijd en overal in je beeld komen te staan maar de Russen kunnen er ook wat van, zij het dan vanwege hun boertige manier van doen. 

Van hieruit hebben we een mooi zicht op het andere eilandje dat voor de kust van Perast ligt, Sveti Đorđe, wat in het Nederlands Sint-Joris betekent. Dit is een natuurlijk eiland met een 12e-eeuwse Benedictijnse klooster. Helaas is het niet mogelijk om dit eiland te bezoeken. 

Na 30 minuten zijn we al rond en komt ons bootje ons opnieuw ophalen. We besluiten om hier in Perast nog wat rond te wandelen. Ondanks dat het maar piepklein is met slechts één hoofdstraat, barst het in Perast van de oude kerken en statige voormalige paleizen.

Iedereen kent iedereen hier want het dorpje telt slechts 300 inwoners. We kunnen ons voorstellen dat het voor de inwoners niet fijn is om hun dorp elke zomer te zien overspoelen met toeristen maar wij genieten in ieder geval van de schoonheid van deze plek. Ik laat papa nog even zuchten en blazen wanneer ik opnieuw trappen neem naar boven omdat ik een mooie kerktoren heb gezien. Eenmaal boven blijkt deze gesloten en keren we op onze stappen terug. Op een terras aan het water rusten we uit en genieten we nog even van ons favoriete drankje alvorens terug huiswaarts te keren.