Rijeka Crnojevica - Skadarmeer

Bij onze gastheer hebben we gisteren aangegeven dat we om half 9 gebruik willen maken van het ontbijt. Onze verrassing wordt geserveerd op het terras, het zijn een soort oliebollen zonder uitgesproken smaak. Er worden allerlei bijgerechten op tafel gezet, zowel zoet (jam, honing, choco) als zout (kaas, tomaten, komkommer). Het is een echt streekgerecht want ook de rest van de familie krijgt de lekkernij voorgeschoteld. De zus van Marco zien we met een groot bord naar de overkant lopen. Ja alles wordt hier met liefde gemaakt en geserveerd. Geen beter begin van de dag dan een heerlijk decadent ontbijt - dat je zonder gêne kunt opsmikkelen, want het is immers vakantie.

Na het ontbijt geeft Marco wat tips over de omgeving. Hij zet allerlei ‘points of interest’  in de gps app op mijn telefoon zodat we niet verloren kunnen rijden. We kiezen de eerste locatie en rijden al los verkeerd. Het ding wijst ons naar een compleet andere kant. Dan maar onze eigen gps even instellen. Zoals steeds klimmen we hoger en hoger en al snel zien we het indrukwekkende Skadarmeer naast ons opduiken. Ik hou mijn ogen op de weg want ook hier zijn er geen vangrails. 

We rijden verder naar Rijeka Crnojevica. Het dorp bevindt zich op de oude weg tussen Podgorica en Cetinje. Alleen deze weg maakt een bezoek aan Rijeka al bijzonder want hij neemt ons mee langs een van de uitlopers van het Meer van Shkodër. De blauwe rivier, de groene algen en de donkergroene bergen zorgen tijdens onze rit voor een uniek schouwspel. We stoppen dan ook regelmatig om foto’s te maken en te genieten van het uitzicht. We komen aan een uithangbord met een prachtige foto van het meer. In het groot staat er onder geschreven ‘panoramic view’ dus stoppen we om een kijkje te gaan nemen.

Wanneer we aan een huis komen met dezelfde plakkaat, staat er onder geschreven ‘private property’. Een man houdt ons tegen en zegt ons dat we, om het uitzicht te mogen zien, eerst even zijn wijn moeten proeven. Tegelijkertijd is er ook een Frans koppeltje aangekomen dus met z’n vieren zetten we ons in zijn salon. Een beetje hyperkinetisch loopt hij heen en weer om ons van het nodige te voorzien. De wijn is niet slecht maar die van onze gastheer vinden we lekkerder. Hij trekt en passant ook nog wat verse vijgen van zijn boom. Even later arriveren er ook nog 2 Kroatische dames en zij geraken in een gesprek met onze gastheer. De tijd tikt voorbij en we willen graag doorgaan dus vraag ik hem hoeveel we hem moeten voor de wijn. De proeverij is gratis, zegt hij, maar we moeten wel iets kopen. Mijn ongenoegen groeit, zeker wanneer ik zeg dat ik de kleinste fles van 4€ wil kopen en hij zonder blikken of blozen zegt dat dat te weinig is. Uiteindelijk kopen we, dik tegen onze goesting, een grotere fles van 8€. De Fransen doen hetzelfde.  We krijgen er elk nog een doosje verse vijgen bij. Gelukkig heiligt het doel de middelen want het uitzicht is werkelijk spectaculair. Wanneer we terug wandelen zegt de man dat wij de laatste gasten zijn voor vandaag want dat hij naar een huwelijk moet.  Hij sluit zijn huis af en dit geloven jullie nooit ..... hij wandelt naar de weg met een groot deken en dat hangt hij over zijn advertentie bord.

Hij blijft er ook staan tot wij weggereden zijn want ik vermoed dat hij mij niet vertrouwt. Ik heb namelijk duidelijk gezegd wat ik van zijn verkoop tactiek vind.  Nog geen 50 meter verder zien we opnieuw een bord met ‘panoramic view’. Dit vergezicht is nagenoeg hetzelfde, alleen helemaal gratis. Weer een lesje geleerd vandaag. 

Eenmaal in Rijeka Crnojevica aangekomen, parkeren we net buiten het dorp en gaan te voet verder. Bij de oude brug gekomen besluiten we onmiddellijk op het terras neer te ploffen en een hapje te eten met zicht op de rivier. Even later zien we onze nieuwe Franse vrienden voorbijvaren met de kano. Moedig vinden we dat!  De meeste Montenegrijnen komen hier niet voor de schoonheid van het dorp maar om de vele visspecialiteiten waar de restaurants in het dorp om bekend staan. We kiezen voor karper deze keer maar voor het eerst zijn we teleurgesteld. De vis werd gefrituurd en echt lekker is hij niet. Om nog maar te zwijgen van de fletse, gekookte aardappels en de in zuur opgelegde wortelen. 

Na de lunch wandelen we nog even door het piepkleine stadje en besluiten dan door te rijden naar Cetinje, de oude koninklijke hoofdstad van Montenegro. De gps wijst ons de weg door de bergen maar plots komt de melding ‘probeer om te draaien’. We kijken elkaar verbaasd aan, we hebben toch geen andere weg gezien? Het duurt even voor we een plekje gevonden hebben om te draaien. Na enkele kilometers zien we dat we naar rechts moeten. Echt? Moet ik daar naar boven? Ook papa kijkt bedenkelijk en zegt dat ik zelf moet beslissen. Wanneer ik een auto gezwind de weg zie indraaien, denk ik ‘dat is een local dus dan zal het wel oké zijn’. Vol goede moed begin ik eraan. Al na 5 min heb ik spijt maar omkeren is hier dus echt geen optie. Onze auto past net op de gravelweg en de afgrond is steil. Bovendien is er geen enkele afscherming. Ik doe een schietgebedje en hoop op geen tegenliggers maar even verderop is het al zover. De man rijdt terug enkele meters achteruit tot we veilig kunnen passeren. Het zweet staat me in de handen en ook naast mij op de passagiersstoel is het muisstil. Wanneer we eindelijk terug op een deftige weg komen, kunnen we er wel mee lachen maar naar huis rijden we straks toch via een andere weg. In Cetinje aangekomen merken we op dat er heel erg weinig te zien is en dat is toch wel even balen na zo een inspanning. We drinken iets en rijden dan terug naar huis.  

Deze keer loopt de weg via Crmnica waar al sinds de 2e eeuw n. C. wijn wordt gemaakt. Overal waar we kijken, zien we wijnranken en her en der zijn er ook kleine wijnboeren. We hopen deze namiddag nog een tochtje te maken op het meer en we willen dit doen met de Golden Frog. Op enkele blogs heb ik daar niets dan goeds over gehoord en ook het Franse koppel die bij ons logeert, was er laaiend enthousiast over. Van hen kreeg ik het telefoonnummer zodat ik ze zelf kan contacteren. Eenmaal terug in Virpazar stuur ik dus een whatsapp naar Ivana van de Golden Frog (+38269402776) met de vraag of we vanmiddag nog een boottocht kunnen maken op het Skadarmeer. Ik krijgt prompt een berichtje terug dat we om 5 uur kunnen inschepen. We moeten ons dus nog 1,5 uur bezig houden. We zetten ons op het terras van gisteren en besluiten een ijsje te eten. Na bijna een half uur komen ze eindelijk opnemen. Meestal zou ik daar slechtgezind van worden maar de jazz muziek klinkt nog steeds uit hun boxen en het is hier aangenaam zitten. Het ijsje smaakt voortreffelijk. 

Bij de steiger van de Golden Frog worden we vriendelijk begroet door Ivana, een meisje van een jaar of 25 en nadat we een ticket aangeschaft hebben voor het nationale park, kunnen we vertrekken. We gaan aan boord van een houten sloep bestuurd door een oude schipper uiteraard met een door de zon getaand gezicht. Via een van de smalle zijkanalen bereiken we, vergezeld van tientallen meerkoeten, sternen en andere watervogels, al snel het meer. Het Skadarmeer is sinds 1983 een nationaal park en ligt op de grens van Montenegro en Albanië. Het heeft een oppervlakte van maar liefst 370 km2 en is daarmee het grootste meer op de Balkan.

De combinatie van duizenden waterlelies in helder donderblauw water met, zover het oog reikt, heuvels in 50 verschillende tinten groen is werkelijk prachtig. Samen met de strakblauwe hemel en de ongereptheid is dit een unieke en betoverende plek. Halverwege houden we even halt en trekt Ivana een waterlelie omhoog. Onderaan de bladeren groeit de waterkastanje. Ze plukt er enkele en laat ze ons proeven. De smaak is die van een kastanje maar dan veel zachter. Heerlijk! Volgens de legende ontstond het meer uit de tranen van een elfje. Na twee uurtjes varen over deze paradijselijke waterplas ga ik zelf ook weer geloven in sprookjes. Het tripje op het Skadarmeer loste werkelijk alle verwachtingen in.

Wanneer we om 7 uur terug aanmeren, gaan we nog iets eten bij Silistria, een bootrestaurant. Op het dek zijn allemaal tafeltjes aangebracht en het is er aangenaam vertoeven. Het eten is heerlijk! De nacht valt en voor we er erg in hebben is het pik donker. Onderweg naar de auto komen we ons Frans koppeltje nog tegen. Ze zijn doodmoe van hun kano tocht maar hebben er wel van genoten. Terug thuis worden we verwelkomd door Marco’s zus. Ze lijdt ook een beetje aan alzheimer want ze denkt dat we nieuwe gasten zijn en is vergeten dat ze ons gisteren al heeft begroet.