Parijs dag 2 - Instagramplekjes in het centrum

De nacht spoelde de vermoeidheid weg maar in de ochtend blijkt toch nog maar eens dat hoe ouder ik word, hoe vaker ik geradbraakt mijn bed uit kom. Een verkeerde houding op een te dik hoofdkussen resulteert in een stijve nek. Mits wat opwarming van het zonnetje zal dat wel goed komen zeker. In ieder geval staat er een lekker ontbijtje op ons te wachten en dat alleen al doet me het bed uitspringen (mmm misschien is dat wat te optimistisch). Het buffetje is redelijk uitgebreid en er is vers fruitsap dus ik ben content. 

Ik ben op stap met een insta-lover dus staat er als eerste een instagram-waardig plekje op het programma. Ik krijg naam en adres door en zoek uit hoe we er geraken, Viv volgt. Het is even zoeken want rue Crémieux is geen geijkte toeristische attractie. Uiteraard wel voor insta-Girls. De vroegere arbeidershuisjes in het autovrije straatje zijn allemaal in pasteltinten geschilderd. Het is er nog lekker rustig, al ergert één van de bewoners zich toch aan onze aanwezigheid. Vooral omdat we hem mee op de foto zetten. Wanneer ik zijn poes wil aaien, blaft hij me af. De zwerver die een beetje verderop in zijn slaapzak ligt, zal het worst wezen. Hij draait zich nog eens lekker om. 

Volgend ‘must see’ adresje ligt op een half uurtje stappen op de boulevard Beaumarchais bij Merci, een hippe winkel met dure spullen. Op het binnenplein staat een rode oude fiat 500. Heel het tafereeltje wordt minitieus in scène gezet. Deur op een kiertje, plaatsnemen op een stoeltje en lief lachen naar de camera. Ja het leven van een insta-girl is zwaar.

Van zo een fotoshoot krijgt een mens honger dus besluiten we bij The Brooklyn Pizzeria te lunchen, gewoon omdat het er leuk uitziet. Onze lunch bestaat uit een soort foccacia, bij mij met tomaten, bij Viv met avocado en burrata. De eerlijke, Italiaanse keuken proeven we in elke hap. Heerlijk die volle smaak van de tomaten. Alleen is het voor mij toch wat moeilijk te eten met een kaak die niet meer helemaal goed in elkaar zit. Het heeft wel het voordeel dat ik veel trager eet dan gewoonlijk en bijgevolg ook langer geniet, zij het dan met serieus wat pijn. Wanneer ik het neerschrijf, besef ik dat dit wat tegenstrijdig klinkt. 

Met ons buikje gevuld lopen we naar het volgende mooie plekje, gelegen in de wijk Faubourg. In deze wijk woonden vroeger timmerlieden en houtbewerkers. Zij hadden doorgaans hun atelier in een achterliggende passage. Zo ook in Cour Damoye, een steegje midden in de stad vol blauwe regen aan de gevels. De ingang van dit autovrije straatje bevindt zich heel onopvallend tussen twee cafés. Hier komen we in een andere wereld, hier heerst er rust in de drukke stad en zien we geen andere toeristen.   Wanneer we de ogen sluiten worden we zo weer gekatapulteerd naar het verleden. Ik zie de paardenkoersen in gedachte al rijden op de geplaveide straat. Alles is hier mooi gerestaureerd met respect voor de oorspronkelijke architectuur. Ergens halverwege zit een vriendengroep gewoon op de stoep te lunchen. Die nonchalance van de Parijzenaars, we love it!

Het is al bijna half 2 wanneer we eindelijk aan onze geplande wandeling gaan beginnen dus nemen we de metro naar ons beginpunt maar daar loopt het weer mis want Viv ziet een leuk pleintje. Ik moet wel toegeven dat La Place Dauphine inderdaad een stop waard is. We zetten ons op het terras van La Rose de France en bestellen iets fris. We verslikken ons bijna wanneer we maar liefst 6,9 euro moeten betalen voor een watertje. Een mens kan in Parijs eigenlijk beter een cocktail bestellen, veel duurder is dat niet. Het is er wel heerlijk zitten onder de bomen. De schaduw zorgt voor een prachtig schouwspel in het zand. Het is een oase van rust in de drukke stad. Het driehoekig plein komt in een punt uit op de Pont Neuf. Via de Quai de Conti wandelen we naar de Ponts des Arts.

Vroeger de plek waar koppeltjes liefdesslotjes aan de brug vastklikten en vervolgens het sleuteltje in de Seine gooiden. De brug zou letterlijk en figuurlijk bezwijken aan de liefdesuitingen dus werden de slotjes verwijderd en de brug voorzien van plastic wanden. Maar een mens is inventief dus nu hangen er slotjes aan de lantaarnpalen. Op de Seine komt een boot voorbij, afgeladen vol met toeristen. Hopelijk zit er straks iets minder volk op tijdens onze avondrondvaart.

Eenmaal over de brug wandelen we verder op de Quai François Mitterand en slaan wat verderop links af naar Saint Germaine l’Auxerrois net tegenover de achterkant van het indrukwekkende gebouw waar het Louvre huist. Wat een grandeur zien we hier! We zijn er even stil van. Wat verderop ligt de Bourse du Commerce. Voor het ronde gebouw staat een blinkend monument van een ruiter te paard. Twee dames zijn naarstig in de weer om het standbeeld te laten blinken. Terwijl Viv er een foto van wil nemen, loopt er prompt een Aziatisch meisje voor haar lens die zich strategisch voor het paard zet. Ja ze zijn gelukkig niet talrijk aanwezig die kleine opdondertjes maar ze zijn er wel. Gelukkig hebben we tijd dus wachten we even tot ze verder trekken richting Louvre om daar wat mensen te gaan ambeteren.

Achter de Bourse ligt de Saint Eustache, een prachtige kerk waar veel bekende persoonlijkheden begraven liggen. Van zodra we de deur openen en het heiligdom betreden, komen we in een andere wereld. Wat onmiddellijk opvalt is de hoogte en het licht. Omhoogkijken is hier de boodschap want de metershoge pilaren zijn werkelijk indrukwekkend.  Het is een kerk maar heeft wel de allure van een kathedraal. Viv steekt er een kaarsje aan, terwijl op de achtergrond zware klassieke orgelmuziek door de kerk weerklinkt. Ik krijg er kippenvel van en zet me even op een kerkstoeltje  om gewoon te genieten. De akoestiek is hier fenomenaal. 

Parijs zit vol geheime overdekte passages, gebouwd in de 18e en begin 19e eeuw. Ze zijn allemaal zeer uniek en charmant maar de Galerie Vivienne is zeker één van de mooiste en met die naam moeten we toch echt even halt houden. Het is één van de best bewaarde en meest levendige passages van de stad, gebouwd in 1823 in neoklassieke Pompeese stijl. De oude winkeltjes herbergen leuke boetiekjes. De mozaïeken met mythologie-thema op de vloer en de prachtige glazen plafonds maken de overdekte gang echt uniek. 

Even verderop in de straatjes rond Palais Royal is alles afgezet, er is geen doorkomen aan. Een koets met paarden verspert ons de weg. Ze zijn hier volop bezig met opnames voor één of andere film uit de jaren 1800. Dames gekleed in impressionante jurken paraderen door de straat. We moeten dus even omlopen. De ingang van de metro aan la Place Colette is kunstzinnig aangekleed, veel glas en ijzer. Het is Jean-Michel Othoniel die deze creatie maakte in 2000. Hij noemt het ‘Le Kiosque des noctambules’, vrij vertaalt de kiosk van de nachtuil. Het is een controversieel hedendaags kunstwerk. De kleuren vind ik prachtig maar ik ben nog in dubio of ik het geheel al dan niet mooi vind.

We lopen door de poort van het Louvre en komen uit aan de beroemde glazen piramide. Het krioelt hier van de toeristen, het lijkt wel of heel Parijs is naar hier afgezakt. Hier moet ik even model staan voor de obligatoire foto maar dat is niet zo gemakkelijk want we moeten op een blok beton kruipen. Viv heeft besloten dat ik dat maar moet doen omdat ik 10 jaar jonger ben. Een klein jongetje snijdt me de pas af en kruipt voor. Beetje naar boven, beetje naar beneden, beetje opzij …. de jongen heeft het blijkbaar moeilijk met de aanwijzingen van zijn papa. Gelukkig gaat het bij ons veel beter.

In de blakende zon arriveren we bij Parc des Tuileries. We zetten ons op de stoeltjes met zicht op het reuzenrad en eten daar ons broodje op. Het is augustus en dat impliceert wespen. We moeten echt gaan lopen voor die rotbeesten. Gelukkig zijn er geen bij de fontein dus zetten we ons daar even in de bekende groene stoeltjes om van het zonnetje te genieten.  Oververhit nemen we nadien de metro naar het hotel. Geen goede zet, zo blijkt want het is net 5u gepasseerd en we zijn dus niet alleen. De metro zit overvol en we worden bijna platgedrukt in de massa. Het kost ons best wat moeite om het rijtuig te verlaten aan de juiste halte. Dit was niet echt Corona proof. 

We besluiten nog even iets te gaan drinken achter ons hotel op het terrasje van Le café de l’église alvorens ons wat op te frissen. We hebben namelijk een nachtelijke aperitiefrondvaart geboekt op de Seine. Omdat we nog op zoek moeten naar de exacte locatie, besluiten we rond 7u al richting Eiffeltoren af te zakken. Net om de hoek gaat het mis wanneer Viv, die eerst nog naast me loopt, plots verdwenen is. Het duurt enkele seconden voor ik besef dat ze op de grond ligt. Ze is gestruikeld over een steen en uiteraard vlak voor een overvol terras. Bij deze heeft ze, zij het dan niet vrijwillig, de Parijse bodem gekust. Gelukkig is het niet al te erg maar haar knie is wel geschaafd en haar pols doet pijn. De zin om nu nog naar de andere kant van Parijs te gaan, ontbreekt want wat als het erger wordt? Sowieso zal het wat stijver gaan aanvoelen. We besluiten de rondvaart te laten voor wat het is en gaan op zoek naar een restaurantje in de buurt van het hotel. We maken een omweg want hoe dan ook, terug voorbij dat terras wil Viv niet.  Voordeel van zo een ommetje is dat je op plekjes komt die je nog niet gezien hebt, zoals een kleurrijk steegje met muurschilderingen van Zuid Amerikaanse kindjes. We komen terecht bij Neko Ramen, een Japans restaurant. De obers in Japanse kledij zijn zeer vriendelijk en het eten is echt verzorgd. De prijs is ook schappelijk. Enig minpuntje is dat het er heel erg warm is.