Aartrijke - Koekelare

Ons lang verwachte weekendje bij Paula en Achiel is weeral aangebroken. Dit keer niet met Annelies maar met papa, als verrassing voor zijn verjaardag. In de vroege ochtendzon vertrekken we richting Aartrijcke. Tijd om alle werkstress van de voorbije weken van me af te gooien en te onthaasten. Dat kan nergens beter dan in de Westhoek. De oneindige vergezichten, zacht glooiende heuvels, het vlakke polderland en de adembenemende stilte. Genieten van de natuur en de vogeltjes en in dit geval dus ook van de schaapjes. Bij aankomst, worden we alweer hartelijk ontvangen met iets lekkers. Het is zalig op het terras van de Artiriacumhoeve. 

In de namiddag trekken we naar Koekelare, een dorp dat sinds jaar en dag kunstenaars aantrekt. Volgens de brochure ‘Koekelare kunstdorp’, zou er heel de zomer een artistieke sfeer hangen in en rond het dorp. Bij aankomst, gaan we eerst een kleinigheidje eten in restaurant Ma Maison. Het lijkt wel of we zitten op de vismarkt, wat een getater en het dialect is wat ons betreft Chinees. Eens ons buikje gevuld starten we aan de wandeling, benieuwd naar de kunstwerken op onverwachte plekken. Kunst loert hier achter elke hoek. Zowel aanstormend talent als gevestigde waarden krijgen hier de kans. Het is een mix van fotografie, beeldende kunst, poëzie en keramiek. 

Op de site van de brouwerij staan alvast enkele beelden van mijn lievelingsbeeldhouwer Irénée Duriez. Brons is zijn bouwstof en hij beschouwt het levend model als een bron van creativiteit. Zijn werk is werkelijk een ode aan de jonge vrouw. Hier en daar zijn er nog wel wat kunstwerken die ons kunnen bekoren maar om nu speciaal naar hier af te zakken …. niet echt. 

We trekken verder naar Torhout waar we een dessertje gaan eten bij het Koetshuis, net naast het indrukwekkende Kasteel van Aartrijcke. Het krioelt er van de wespen en laat dat nu net beestjes zijn waar wij een bloedhekel aan hebben. 

Terug in Artiriacum, neemt Achiel ons mee naar Nieuwpoort, naar het natuurreservaat de Ijzermonding. Met een aanhangwagen volgeladen met schapen en bidons water komen we aan bij de weide waar ze losgelaten worden. Wat zijn ze blij wanneer ze de weide inlopen. Ze beginnen quasi onmiddellijk te grazen op de vestingwal rond Nieuwpoort. Hier heerst rust en stilte, met uitzondering van het herkauwen van de schaapjes. Schaapjes houden niet van zout water dus brengt Achiel regelmatig zoet water, al hebben ze ook een waterbekken. Hier botst het rivierwater tegen het zeewater. De combinatie van zout en zoet water zorgt ervoor dat op dit stuk land lamsoor groeit, een delicatesse voor zowel mens als dier. Van op de weide hebben we een weids zicht over de grootste jachthaven van ons land. Volgens Achiel liggen er hier vaak ook zeehondjes op de zandbanken maar vandaag zien we ze niet. 

Eenmaal terug in de Artiriacumhoeve zijn we getuige van het voedermoment van de lammetjes. Wat een lawaai kunnen die beesten maken! Van zodra hun bakken gevuld worden met eten, wordt het stil. ‘s Avonds heeft Paula een heerlijke paella klaargestoomd, een vroeg verjaardag diner voor papa.