Stripwandeling Brussel

Onder het motto ‘voel je af en toe eens terug een klein kind’, gaan we vandaag naar onze hoofdstad voor de striproute. In 1993 begon de stad Brussel met het aanbrengen van stripmuren en ondertussen zijn het er al meer dan 50. Sonja en ik hebben afgesproken in Brussel Centraal want daar begint de wandeling. Het beginpunt is even twijfelachtig en we lopen al gelijk verkeerd, gelukkig bestaat er in deze tijd Google maps en eens vertrokken, gaat het goed. De eerste tekening bevindt zich letterlijk boven ons hoofd wanneer we de doorgang naar de Putterij  inlopen. 76 smurfen lachen ons toe en zorgen alvast voor een vrolijke noot. Een standbeeld van de Grote Smurf aan de Grasmarkt toont ons de ingang van de Horta Galerij. De naam Horta schept grote verwachtingen maar stelt ons teleur.

Op de prachtige Grote Markt horen we opzwepende muziek dus gaan we een kijkje nemen. Een Syrisch bruidspaar komt net het stadhuis buiten en wordt verwelkomt door een hele fanfare. Vele kijklustigen, waaronder wij, zijn getuige van het feestgewoel waarbij de bruidegom meermaals de lucht wordt ingegooid. Een leuk intermezzo. Bovendien kunnen we nu ook nog even genieten van de prachtige gebouwen met gouden elementen die de Grote Markt rijk is. Onderweg pikken we ook alvast nog wat graffiti mee, altijd leuk!

Aan de Schildknaapsstraat staat Guust Flater ons op te wachten. Hij zag het levenslicht in 1957 en sindsdien is de joviale, luie lomperik enorm populair. Tegenover het Marc Sleen Museum zetten we ons op een zonnig terrasje voor het eerste drankje van de dag. Het Horta Café kan ons hier wel bekoren. In onze beschrijving staat dat we even verderop bij jeugdherberg Sleep Well naar binnen moeten. Eenmaal binnen doet de bewaker al teken dat we mogen doorlopen. We zijn blijkbaar niet de enige toeristen die de striproute uitproberen. Hier verwelkomt La Vache ons, een creatie van Johan De Moor, zoon van de rechterhand van de bekende striptekenaar Hergé. 

Achtereenvolgens passeren we een stripmuur van Suske en Wiske, Billy the Cat en de dikke hond Dommel. Aan de Graanmarkt komen we bij Het Zinneke. Deze plassende hond is de meest opmerkelijke stop van de wandeling. Zinneke is de scheldnaam voor Brusselaars.

We zijn gearriveerd in de Marollen, een volke wijk waar mensen op straat leven. Het is de thuishaven van veel antiquairs en vintagewinkels. Upcycling is erg aanwezig in deze buurt, er is zelfs een winkel waar je per kilo 15€ betaalt voor tweedehandskleding. De kleurrijke figuren die er rondlopen, maken dit tot een gezellig stukje Brussel. Hier overheerst een vrolijke sfeer en een ontspannen ambiance. 

Ondertussen is het middag en hebben we honger gekregen. We zijn bij de Agora Hallen, een wijk waar er heel wat Aziatisch restaurant zijn. We gaan voor Thais en zetten ons op het terras van Perle de Siam, en een parel is het. Het eten in subliem. Sonja en ik zijn compatibel wat eten betreft, wat zij niet zo lekker vindt, belandt op mijn bord en omgekeerd. Met een volle maag zetten we onze tocht verder naar Nero, één van de grootste striphelden. Het Guiness Book of Records erkent Sleen als de meest productieve striptekenaar ter wereld. De muurtekening van Lucky Luck kan ons het meest bekoren. Ook al is dit één van de oudste stripmuren van Brussel, de kleuren zijn nog steeds even levendig. Even verder zijn het Asterix en Obelix, de dappere Galliërs, die ons met verstomming doen staan. Heel levensecht! 

Hier en daar zijn oude stripmuren verwijderd en vervangen door graffiti kunst. Deze aan het Anneessensplein is alvast prachtig. De buurt is iets minder, veel vreemdelingen en daklozen maar dat wordt ruim gecompenseerd door de aangebrachte kunst. Hier oogt zelfs een simpel wc hokje mooi. XIII is een stripheld waar ik nog nooit van gehoord had. Een kruising tussen James Bond en Jason Bourne. Zijn het de kleuren of de eenvoud van de tekening, we vinden het prachtig.

Yoko Tsuno is één van de zeldzame vrouwelijke striphelden. Deze Japanse heldin pronkt op een muur ter hoogte van Nieuwland nr 25. Daarna staan Bollie en Billie op het programma. De stripmuur ligt wat verscholen in een smal straatje achter een grote boom. We passeren ook weer enkele striphelden die voor ons niet bekend zijn zoals Odilon Verjus, Blondie en Blinkie en Leonard. 

In de Onze-Lieve-Vrouw van Gratiestraat, daar waar de lift naar het hoger gelegen Brussel pronkt, besluiten we ons even te zetten bij Lacrosse voor een lekkere latte. Mensjes kijken op een terrasje hoort er nu eenmaal ook bij. Bovendien hebben we af en toe best wat moeten klimmen en dat voelen we in onze kuiten. Een rustmomentje inlassen vinden we dus beiden een goed idee.

De graffiti die we tegenkomen is ook soms echt geweldig. De twee open ramen bij de Zwaardstraat bij voorbeeld of de kleine subtielere tekening van een poes. Jammer dat er ook veel vandalisme is in Brussel. Wat iemand bezielt om een prachtige tekening te vermassacreren met propaganda slogans is mij een raadsel.  

In Passé Moi Ciel staan hoofdpersonages Sint-Pieter en Lucifer in voor de zorg van de hemel. Deze minder bekende stripreeks maakt op een komische manier duidelijk dat er ook in de hemel nog heel wat werk te verrichten valt. De laatste striptekening is er eentje van Kuifje, ongetwijfeld de beroemdste Belgische stripheld. We zijn dan aangekomen bij Manneke Pis en hier kan je over de koppen lopen. We besluiten via de minder drukke zijstraatjes zonder souvenir winkeltjes naar Wolf te wandelen, het food walhalla van Brussel. Eenmaal daar zijn we een beetje teleurgesteld want ons plan om hier nog een dessertje te eten, valt in duigen. Restaurantjes genoeg maar geen zoete lekkernijen. Bovendien is het hier erg warm. Dan maar op zoek naar een leuke ijsbar en die vinden we op weg naar het station.

Bij Franklin wordt het ambachtelijk ijs vakkundig in een eetbaar potje gedraaid en versierd met allerlei toppings op een soort draaischijf. Met één ijsje zijn ze wel zo’n 5 min bezig dus wanneer de zaak volstaat, moet je hier ongetwijfeld heel erg lang wachten. We zijn echter alleen. Low in calories staat er in grote letters maar dat durven we te betwijfelen. Het ijs is geweldig van smaak maar achteraf hebben we beide een vreemd gevoel in onze mond. Mijn tong lijkt plots overgevoelig, vreemde gewaarwording. Waaraan het ligt, geen idee. Via de Koningsgalerij wandelen we terug naar het station en nemen we de trein terug naar huis. 

Het was een TOP dagje en een leuke manier om Brussel eens op een andere manier te verkennen.