Vakantie betekent vrij zijn en je hoofd leegmaken. Geen horloge, opstaan en eten wanneer je zin hebt en dan beslissen wat te doen. Maar ook al is papa een nachtraaf, ook ‘s morgens is hij samen met de kippen wakker. Om 7 uur (bij ons is het dan nog maar 6 uur) staat mijnheer al onder de douche. Ochtendstond heeft goud in de mond zeker? We hebben een kamer op basis van logies geboekt maar we hebben een keukentje en kunnen dus zelf ons ontbijtje voorzien. Alleen is er niets in huis. Daar moeten we straks werk van maken. Ik kom dan ook maar mijn bed uit en neem een Griekse douche. Wat dat is? In Griekenland is het water niet bepaald constant van temperatuur. Het ene moment voel ik koud water op mijn rug en niet veel later worden bepaalde delen van mij lijf ineens warmer dan ik aangenaam vind. Ik herinner mij dat dat op de meeste andere Griekse bestemmingen niet anders was. Gelukkig past de temperatuur zich na enkele minuten aan. Na het douchen, smeer me eerst in met zonnemelk. Hoewel het al september is, is de zon hier op Zakynthos sterk genoeg om te verbranden.
Het is 8 uur wanneer we de auto instappen. Onze eerste stop is Macherado, één van de oudste dorpen in het binnenland aan de oostkant van de bergrug Vrachionas, met voor de deur een vruchtbare laagvlakte. De inwoners zijn vooral landbouwers, in dit hele gebied zijn immers veel druivengaarden on olijfgaarden. De Agios Timotheos Mavras is een van de blikvangers van Macherado. Deze van oorsprong 14e -eeuwse Grieks-orthodoxe kerk is na de aardbeving opnieuw opgebouwd en staat fier overeind, net als de imponerende klokkentoren ernaast. De kerk is initieel gesloten en we willen net weggaan, wanneer er een norse man komt aangelopen om de deur te openen. Foto’s mogen we niet nemen en dat is jammer want het interieur is prachtig.
Voor een aantal plattelandskerkjes in de omgeving van het dorp was er na de aardbeving van 1953 geen tweede kans. De ruïnes zijn blijven staan en zijn overwoekerd geraakt. Zo is er de Demetrius in Melinadeo-kerk, of wat er nog van overblijft. Het dak en een paar zijmuren ontbreken en de kerkvloer is verdwenen maar de contouren van de kerk zijn nog goed te zien. Er is nog een oud hekwerk en wat roestige stalen ornamenten. Dwalen door zo’n vervallen gebouw heeft voor mij iets fotogenieks. Natuurgeweld maakt indruk, zelfs zeventig jaar later als je alleen nog maar de gevolgen ervan kan zien. De ruïnes zijn indrukwekkende getuigen van het verleden, hebben iets tragisch, maar zijn ook indrukwekkend mooie voorbeelden van de vergankelijkheid.
In de verte zien we een groot wit-rood gebouw. Het lijkt zo uit de Efteling te komen. Het is het Eleftheotria-klooster, waar nog nonnen in afzondering leven. Eentje onderhoudt contact met de buitenwereld en ontvangt ook de bezoekers. We mogen rondkijken in de kapel en een deel van het gebouw. Er heerst een serene rust.
We rijden verder naar Alykanas, een dorpje dat aan een beschutte baai ligt tegen een decor van groene bergen. De palmen ruisen op de zwoele zeebries. Bij een klein café zetten we ons op het terras. De allerbeste bezigheid hier is niksen, met een koud drankje genieten van het uitzicht en het mooie weer.
Na deze verfrissing, rijden we naar het hoger gelegen Bochali, een klein dorp. Tijdens de Venetiaanse bezetting, maar ook in de jaren daarna, was het de aristocratische buurt van de stad en het eiland in het algemeen. Het heeft vandaag de dag nog steeds elementen uit deze periode. De klokkentoren van de Panagia Chrysopigi kerk staat alleen op het Bochali plein. Hier besluiten we te lunchen met een adembenemend zicht op Zakynthos stad. De Griekse keuken is simpel maar lekker.
Op de heuvel staat het historische Venetiaanse kasteel van Zakynthos dat rond 1646 werd gebouwd. We nemen de auto tot vlak bij de toegangspoort en moeten dan te voet verder. De steile klim is wat te veel voor papa dus hij haakt halverwege af en zet zich neer terwijl ik alleen verder ga. Eens door de monumentale toegangspoort, ontvouwt zich een dor landschap vol pijnbomen en hier en daar restanten van het kasteel. Hier heb ik ook een prachtig zicht over de stad en de Ionische Zee.
Plan was om nog naar Zakynthos stad te rijden maar papa ziet dat niet meer zitten dus rijden we terug naar de Villa om gewoon wat te genieten van de prachtige tuin. De plaatselijk huiskat houdt ons gezelschap. Zeker wanneer we aan onze sandwich beginnen, laat ze ons niet meer gerust. Ze lust wel een lekker hapje. Al bij al een schatje maar er zijn grenzen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten