Het is zondag, dus hoeven we vandaag niet veel te doen. We nemen een laat ontbijt en trekken er pas op uit rond half 11. Spa is misschien wel de bekendste stad van de Ardennen al is het alleen maar vanwege het bruisende mineraalwater dat hier vandaan komt. De rode draad van een bezoek aan deze stad is dan ook water. Van oorsprong is het een kuuroord. Alles in de stad ademt nog de grandeur uit van de oude adellijke elite die hier vroeger kwam kuren. De statige huizen, de oude baden en het casino geven de stad een geheel eigen sfeer. Het oude kuuroord ligt midden in het centrum. De stad werd in de 19de eeuw ook wel het café van Europa genoemd, omdat rijke Europeanen hier dus kwamen kuren.
Her en der staan er in de stad standbeelden van het watermannetje, oftewel Pierrot Pétillant, die je ook tegenkomt op de etiketten van het watermerk Spa. De standbeelden zijn ontworpen door Bernadette Triki, een veelzijdige kunstenares. Er zijn echt wel prachtige exemplaren bij. De meesten zijn felgekleurd maar er zijn er ook sobere bij en heel uitbundige met veel glitter. Wij zagen er zo’n 6 maar er werden er 10 ontworpen. Of ze nog allemaal in de stad staan, weten we niet. De standbeelden dateren al van september 2022.
De Sint Remacluskerk stamt uit 1885 en is geheel uit granietsteen opgetrokken. Ik wil Ann wat cultuur bijbrengen maar dat lukt me niet … van buiten is die kerk al meer dan ok zegt ze. Ze gaat dus op een bankje zitten en geniet wat van de zon, terwijl ik binnen een kijkje neem. Het is vooral het grote orgel dat mijn aandacht trekt, te meer omdat er iemand aan het spelen is. De klanken van de pijpen weergalmen door het gebedshuis.
We drinken nog iets op een terrasje maar de hitte speelt ons parten. We hebben nood aan een andere verfrissing. Ann heeft een andere uitdaging voor mij, namelijk watertrappen. Op een paar kilometer van Spa bevindt zich het meer van Warfaaz. De geschiedenis begint in 1882 wanneer de zijrivier van de Hoegne buiten haar oevers treedt en de stad Spa overspoelt. Om te voorkomen dat dit nog eens gebeurt, bouwt de stad een Dam. Vier jaar later is het meer van Warfaaz een feit. Het is een goede 500 meter lang en heeft een breedte van 150 meter. Groot is onze verbazing wanneer we toekomen. Er zit namelijk geen water in het meer.
Het is wel een schilderachtige omgeving, omgeven door bomen en in de verte pronkt het kasteel van Balmoral. Vroeger werd er hier dus vooral op forel gevist, getuige daarvan nog een ijzeren standbeeld van een visser en monument met alle vissoorten die hier in het water leefden. Nu is het één groene oase. We keren dus huiswaarts en besluiten nog wat te rusten alvorens weer naar Antwerpen te rijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten