Vandaag rijden we opnieuw noordwaarts naar Orthonies voor een bezoek aan het historische klooster van Panagia Spiliotissa. Benieuwd of we het deze keer zullen vinden! Onderweg passeren we een kaas fabriekje dus houden we even halt. Papa kan verschillende kazen proeven en zo de beste eruit pikken. We kopen een zachte gerookte kaas voor thuis. In de tuin staat een grote cactus en de vijgen zien allemaal mooi rood. Papa zijn oogjes blinken maar dat gaan we niet doen ‘been there, done that’ … ik heb geen pincet bij dus die venijnige stekels kan ik niet verwijderen.
Na het stinkende bezoek aan de kaasfabriek, begint de zoektocht naar het klooster. Eerst moeten we het dorp uit. Het ligt op de hellingen van de berg Vrachionas op ongeveer 450 meter boven de zeespiegel. De smalle weg die omhoogloopt naar het dorp is zonder meer pittoresk te noemen; nu maar hopen dat we geen tegenliggers tegenkomen. Gelukkig gebeurt dat niet want het stadje lijkt te slapen. Op het dorpspleintje is geen mens te zien, behalve een hondje dat neergevlijd in de schaduw een dutje doet. Hij opent even de ogen, om snel weer verder te snurken. Halverwege besluiten we toch maar om de weg te vragen. Het ligt midden in een groene vallei en het is hier oorverdovend stil. Nergens is een mens te bekennen. Het lijkt wel een soort niemandsland.
Ooit was dit een bloeiende kloostergemeenschap, maar steeds minder mannen voelen zich geroepen de aardse geneugten af te zweren voor een leven in dienst van de Heer. Nu is het kleine klooster nog maar een paar weken per jaar bewoond door vijf nonnen. We worden ontvangen door één van hen en zij blijkt een spraakwaterval. Ze vertelt ons de historie van het klooster in het lang en het breed. In een nabijgelegen grot werd in de 16de eeuw een icoon gevonden van de Heilige Maria. Om het een plek te geven werd dit klooster gebouwd. In de kleine kapel kunnen we het bewonderen. Mooi voor wie er van houdt.
Onderweg passeren we een vervallen windmolen van waar we een prachtig zicht hebben op de zee. Er passeert net een oude man met zijn geitjes. Hij spreekt ons aan want zijn vriend maakt honing. We stellen hem teleur want we kunnen niet blijven kopen. Van ver horen we het geluid van een pruttelende motor die zijn beste tijd gehad heeft. Wanneer het voertuig dichterbij komt, zien we dat het een soort driewieler is. Met twee handen aan het stuurtje manoeuvreert de bestuurder zijn vehikel naar de kant van de weg, met een vriendelijke knik naar ons. Welkom in het binnenland van Zakynthos, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan.
Wanneer we in het dorp Elies toekomen, lijkt het hier wel verlaten. In het spookdorp zijn de meeste woningen getransformeerd tot bouwvallen. Hier bevindt zich de Elies Olive Press. Er staat olijfolie buiten uitgestald en de deuren staan open dus besluiten we even binnen te kijken. We worden welkom geheten door Marinetta die ons vol passie uitlegt waarom hun olijfolie zo uniek is. De bomen in Elies staan op rotsgrond waardoor ze veel harder moeten werken om te groeien. Dat zou de smaak van de olijven ten goede komen. Sommige bomen die hier staan zijn wel drieduizend jaar oud. Nadat ze het productie proces heeft uitgelegd, laat ze ons hun vijf variaties van olijfolie proeven: extra virgin zonder toevoeging en vier varianten met sinaasappel, citroen, chili, knoflook met rozemarijn en truffel. Dat proeven gaat gepaard met heerlijk brood dat door haar moeder gebakken is. Ook haar broer Giannis is van de partij. Dit is duidelijk een familiebedrijf. De vriendelijkheid is net zoals overal op het eiland ongelofelijk. De olijfolie smaakt heerlijk. Vooral de varianten met knoflook en chili kunnen ons erg bekoren. We kopen dan ook wat olijven, vier flessen olijfolie en een olijven tapenade. Buiten staat er een oude olijfboom, of beter ‘the wish olive tree’. Bedoeling is om de boom te knuffelen en een wens te doen. Baat het niet, dan schaadt het niet.
We rijden verder noordwaarts naar het dorp Agios Nikolaos waar we opnieuw plaatsnemen op het terras van restaurant La Storia. Vorige keer waren we hier met Nefis Travel tijdens onze uitstap en hadden we niet veel tijd. Nu zijn we niet gehaast. We hebben een prachtig uitzicht over het water. We gaan voor de gegrilde octopus en de spaghetti met gamba’s en beide zijn heerlijk. Enig minpuntje is dat het niet erg warm geserveerd wordt maar dat is eigen aan de Griekse keuken. Echt warm eten kreeg ik in Griekenland nog nooit. De bediening is wel snel en vriendelijk. We blijven nog wat langer zitten en drinken nog een extra vers fruitsapje.
Door de bergen rijden we terug naar de andere kant van het eiland. De vergezichten zijn na elke bocht anders en we genieten van de autorit. Overal zien we de 485 meter hoge berg Skopos, omringd door een groen lappendeken. Wat is de natuur hier toch prachtig.
Het was weer een top dagje vandaag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten