Onze laatste ochtend in Cambodja. We dachten eens lekker uit te slapen maar onze ingebouwde klok zorgt ervoor dat we om 8 uur alweer uit de veren zijn. We ontbijten voor een laatste keer dit jaar op een zonovergoten terras bij meer dan 30 graden. Daan vertelt me dat Singapore airlines 30 kg bagage toestaat dus besluit ik toch te wachten tot de bus arriveert en ga ik proberen om mijn beeld in de koffer te krijgen. Marc heeft ervoor gezorgd dat we een half uurtje langer op de kamer mogen blijven.
Dat blijkt echter niet nodig want rond 11u30 stuurt Kristof een bericht dat mijn beeld in de lobby staat. Het minutieus inpakken kan beginnen. Ik draai het beeld in wat handdoeken en positioneer het in het midden van de koffer. Op hoop van zegen! Tegen 12 uur zijn we in de lobby en wanneer Marc mijn koffer opheft, is hij er niet gerust in. Er is geen weegschaal in het hotel maar Tania heeft weer een lumineus idee. Er is een apotheek naast het hotel, misschien hebben die een weegschaal. Marc gaat prompt op onderzoek en ja hoor …. Ik met mijn koffer naar daar. De koffer blijkt 24 kg te wegen dus ruim binnen het gewicht.
Om 1 uur stappen we de bus op en nemen we afscheid van Ruud en Jeannette, die nog een weekje blijven. We moeten ongeveer 50 minuten rijden naar de nieuwe luchthaven. Marc neemt alvast afscheid in de bus. Het was een ‘specialleke’ maar zeker een goede reisleider en we hebben wel heel erg gelachen met hem. Bij het inchecken moet ik naar een andere balie om mijn bagage te checken. Ik ga ervan uit dat ze het beeld willen inspecteren maar dat blijkt het probleem niet te zijn. Ik heb mijn powerbank in de koffer laten zitten. Gelukkig mag ik deze er wel gewoon uithalen.
Onze eerste vlucht heeft weer vertraging maar gelukkig is de tweede op tijd. We komen aan in Amsterdam om 7 uur ‘s morgens. Het afscheid is emotioneel, bij mij dan toch maar ja dat weet ik van mezelf. Ik ben uiteraard weer de enige die haar tranen niet kan bedwingen. Vreemd toch dat je zo een reis aanvangt met onbekende mensen en dat ze na 3 weken gewoon in je hart zitten. Misschien is het dat besef dat je ze waarschijnlijk nooit meer zal zien, misschien is het een plotse reminder van hoe tof het wel niet was.
Even acclimatiseren. Met een temperatuurverschil van meer dan 20 °C kan ik jullie zeggen dat we het koud hebben, ondanks onze voorzorgen van een hele dikke trui, sokken en sjaal. We hebben ontzettend genoten, prachtige dingen gezien en mooie avonturen meegemaakt. En zoals meerdere mensen mij al op het hart hebben gedrukt: dat neemt niemand ons meer af. Wat ben ik dankbaar voor alles wat we hebben mogen meemaken en reken maar dat er een grote glimlach op mijn gezicht verschijnt als ik terugdenk aan onze tijd in Azië. We zijn opgeladen en zitten vol nieuwe ervaringen. Laat de winter nu maar komen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten