De Haan

Na het ontbijt heeft Paula een inspirerende wandeling langs het architecturale erfgoed van De Haan geregeld en vermits ik echt hou van deze badstad, kijk ik er erg naar uit. Het is een charmante badplaats met een pittoreske uitstraling. Anders dan de meeste kustgemeenten heeft De Haan een tijdloze charme weten te behouden en is het niet overspoeld door hoogbouw, getuige al die authentieke villa’s. We worden om 10 uur verwacht aan de historische tramhalte De Haan Aan Zee die deel uitmaakt van de Kusttram, de langste tramlijn ter wereld die de gehele Belgische kustlijn bedient. Omdat Achiel nog verhinderd is, rijden wij al naar het huis van Paula en komt hij achter. Net op tijd pikt hij ons op en rijden we naar de tramhalte. Dit is echt een fotogeniek stukje geschiedenis en schept een nostalgische sfeer die goed past bij de rest van de gemeente. 

We maken kennis met onze gids die eerst wat algemene dingen vertelt over De Haan. We zijn met een redelijk grote groep en wandelen doorheen de pittoreske villawijk van de Haan. De wandeling brengt ons langsheen het architecturale erfgoed van De Haan, maar met focus op enkele verrassende elementen uit haar geschiedenis. We maken kennis met de Concessiewijk. Deze wijk is een van de meest iconische gebieden van De Haan. Ze bevindt zich tussen de tramlijn en de zee. De gronden werden in 1889 voor 90 jaar in erfpacht (concessie) gegeven aan particulieren en ze mochten er enkel bouwen volgens strenge bouwvoorschriften. Hierdoor werd de wijk volledig ontworpen in Anglo-Normandische stijl.

Na afloop van de concessieperiode verwaterde de strenge bouwvoorschriften waar heel wat protest tegen kwam. In 1995 werd de wijk beschermd dorpsgezicht waardoor de bouwvoorschriften weer strenger werden. De wijk staat bekend om zijn prachtige villa’s en kronkelende lanen. Een wandeling door deze wijk is als een reis terug in de tijd, met goed bewaarde architectuur en een rustige sfeer die je uitnodigt om te genieten van de prachtige tuinen en pittoreske straatjes.

Hier dus geen hoogbouw, maar charmante huizen met karakteristieke rode daken, erkers en balkons die bijdragen aan de unieke sfeer van De Haan. De wijk is ook autoluw, wat zorgt voor rust en het ontspannen gevoel. We zien heel wat stukwerk maar al snel wordt duidelijk dat dit niet echt is. De gids noemt het pseudo stukwerk want het zijn geen echte houten balken maar geschilderde exemplaren. 

In de Shakespearlaan, bij huisnummer 5 zien we het huis waar Albert Einstein destijds verbleef tijdens zijn tijd in De Haan, op de vlucht voor het opkomende naziregime in Duitsland. De Villa Savoyarde is niet open voor het publiek, maar we kunnen het wel bewonderen van buitenaf en proberen ons voor te stellen hoe Einstein hier zijn dagen doorbracht, wandelend door de rustige lanen en genietend van de kust. Er staat nog een foto van hem achter het raam.  Na zijn verblijf in De Haan reisde hij door naar Amerika.

Daarna gaat de wandelroute verder door de villawijk. Deze zijn stuk voor stuk echte architecturale pareltjes. Veel van deze villa’s zijn nog steeds privéwoningen of vakantiewoningen, maar hun exterieurs zijn een lust voor het oog. De gemeente paalt aan Vlissegem en Klemskerke, de twee oudste dorpen van de Belgische kust. Langsheen het parcours schetst de gids de tijdsgeest van eind 19de en begin 20ste eeuw; een periode van revolutionaire ontdekkingen maar ook van Oorlog. Ze belichten er naast Einsteins realisaties in de fysica ook de diplomatieke nalatenschap van Paul Henri Spaak, twee belangrijke persoonlijkheden die ooit in De Haan verbleven.

Een bezoek aan De Haan zou natuurlijk niet compleet zijn zonder een bezoek aan het strand dus trekken we richting de zee. Het zandstrand is één van de mooiste aan de Belgische kust. Hoewel het vandaag een trekpleister is voor zonnekloppers, beoefenden de kustbewoners hier vroeger volop de strandvisserij. De voorbijtrekkende schepen langsheen de einder nodigen uiteraard uit om iets meer te weten te komen over onze kust, de havens en de uitdagingen vroeger en nu. Op de zeedijk zien we een mooi kunstwerk.

Het gemeentehuis van De Haan werd in 1898 gebouwd als het luxueuze Grand hotel du Coq-sur-Mer. Recht tegenover het gemeentehuis ligt het domein La Potinière. In dit gezinsvriendelijk park vind je onder andere tennisterreinen, minigolf, speelpleinen en een paviljoen met café en restaurant. De wandeling was een reis terug in de tijd naar een tijdperk van elegantie en de nostalgische activiteit eindigt rond half 12.

We hebben gereserveerd bij Beaufort om te lunchen. Nog een laatste theetje bij Paula thuis en dan zit onze tijd aan de Westkust erop.

Koekelare

Om half 9 trekken we naar beneden en ontbijten we samen met Paula en Achiel. Daarna rijden we naar Koekelare voor een wandeling van 6,5 km. Deze start vanaf het Sint-Maartensplein, maar het is druk in het centrum en de auto parkeren is geen sinecure. Uiteindelijk vinden we een plekje in een zijstraatje. De bewegwijzerde wandelroute begint voor de Brouwerij Couckelaere, gebouwd aan het einde van de achttiende eeuw. De oude mouttoren en de slanke schoorsteen daterend uit de jaren 1790 domineren het uitzicht. De brouwerij was werkzaam tot 1968, waarna het na verval in 1985 door de gemeente werd aangekocht en ingericht als toeristisch cultureel centrum.

Hier halen we de brochure voor de koekelarebergwandelroute en dan is het tijd om de beentjes echt te strekken en met onze rug naar de brouwerij toe, zien we rechts al het eerste bordje. Het centrum van Koekelare vormt een mooi architecturaal geheel. De hemel is mooi blauw en de temperatuur is aangenaam. We steken het regenboogzebrapad over, wanneer de torenklok van de Sint-Martinus kerk elf uur slaat.

We wandelen verder in de bebouwde kom en zien op onze linkerkant een merkwaardig gebouwtje. Het blijkt de Salai Thai, een mooi gecamoufleerde hoogspanningscabine, verpakt in een Oosters kleedje. De constructie symboliseert de multiculturele samenleving. 

Bij het Oosthofpark zien we prachtige appartementen rond een vijver waarin een bronzen beeld dat een oosters mythologisch figuur voorstelt, sierlijk uit het water oprijst. In de negende en tiende eeuw stond hier een ovale vluchtburcht. De laatste bestemming tot 1949 was als lusthof, vertelt het informatiebord. Geen term waarvan we vaker hebben gehoord, dus zoeken we het even op. Het blijkt een ‘voor het genoegen aangelegde tuin’ of ‘bekoorlijk, schoon oord’ te zijn. Een paar meerkoeten zwemmen in de vijver. Er zijn hier genoeg bankjes om te zitten. Tussen de bomen aan onze linkerzijde zien we een kerkhof liggen. Via een houten brughuisje wandelen we verder.

Langzaamaan leidt de Koekelarebergwandelroute ons het dorp uit. De geluiden van autoverkeer doven uit. De rust van het platteland komt ons tegemoet. De wandelroute gaat over in een onverhard pad. Hier overheersen de vogelgeluiden. Er ligt hier ook een klein natuurgebied: De Swal. Dit drassige gebied onderaan de Koekelareberg heeft zijn wortels in een ver verleden. Het was de voorbije eeuwen in gebruik als weiland, populierenplantage en als hooiland.

Een betonpad slingert tussen De Swal en diverse akkers. Groene weilanden schitteren in de zon. Er is blijkbaar ooit een lied over gemaakt: ‘weiden als een wiegende zee’. Heerlijk stil is het hier. In de verte achter een rij wilgenbomen glooit het groen omhoog. Door een hekje gaat de wandelroute nu echt over een smal paadje tussen de akkers en weilanden door.

Eenmaal terug op de asfaltweg, gaat de route langzaam omhoog en dat voelen we wel in de benen. Dit is dan ook de Bergstraat. Al snel volgen er eerste doorkijkjes over het lagergelegen land. Al is het maar een lichte stijging, we krijgen het er toch warm van. Bij een bankje zetten we ons om even bij te komen. Een onverhard tractorpad brengt ons vervolgens naar het hoogste punt van de Koekelareberg. Deze is slechts 43 meter hoog, maar biedt een mooi uitzicht. Het is geen Ardennen, maar het is wel de moeite waard. 

De Sint-Martinuskerk van Koekelare steekt boven alles uit. Het pad daalt nu af door een stukje bos. In de schaduw van de bomen is het direct een stuk frisser. Afdalend, bereiken we weer een asfaltweg. Knotwilgen flankeren de weg. We zien een café en hebben dorst dus perfecte timing! We zetten ons achteraan in de tuin waar een man vlijtig bezig is om het gras te maaien. Het stoort ons geenszins want ons drankje brengt verfrissing.

De Koekelarebergwandelroute loopt vervolgens door het Motepark, een voormalig kasteeldomein en maar liefst 5 ha groot. Het is een groene oase met veel oude en waardevolle bomen. Vroeger was het eigendom van de brouwersfamilie Christiaens, maar nu is het dus een wandelbos.

We nemen nog een kijkje in de ‘Tuin van de Hoop’. Het is een kijk- en beeldentuin om de doelstelling van het aanpalend Fransmansmuseum te ondersteunen. De benaming van de tuin verwijst naar wijlen Koning Boudewijn I. Voor velen onder ons was hij immers een teken van hoop. Een bronzen standbeeld trekt onze aandacht. Het stelt een man voor, gekleed in lompen en hangend aan een touw.

We horen de torenklok weer slaan en staan even later terug op het marktplein waar we nog een terrasje doen alvorens even de kerk binnen te wandelen. Deze ochtend was er een begrafenis en wilden we geen storende factor zijn voor de treurende mensen. De kerk is immens groot en we maken ons de bedenking dat hier op het platteland waarschijnlijk nog veel katholieke mensen wonen. 

We stappen terug de auto in en daar merkt Annelies op dat ik mijn vestje niet meer bij heb. Onmiddellijk weet ik waar ik het heb achtergelaten, op dat bankje op de koekelareberg. We rijden nog even terug maar het is al verdwenen. Ik ben dus in ideale stemming om het treurende ouderpaar te gaan bezoeken. We rijden naar Vladslo. Nee dit ligt niet in Polen maar gewoon bij Diksmuide. Het beeld van de Duitse kunstenares Käthe Kollwitz staat hier op het Duitse kerkhof. Peter Kollwitz, de oudste zoon van de kunstenares is hier op 18 jarige leeftijd gesneuveld en voor hem ontwierp ze dit kunstwerk. Links knielt de vader met ingevallen wangen, een verbeten trek om de mond, de armen krampachtig om het lichaam geslagen, neerkijkend op de duizenden graven, waaronder dat van zijn zoon in het onmiddellijke bereik van zijn ogen. Rechts knielt de moeder, voorovergebogen één en al innigheid, verdriet en liefde. Indrukwekkend!

Rond half vijf rijden we terug naar huis waar het tijd is om de lammetjes opnieuw de fles te geven. Ze drinken weer gulzig alles tot de druppel leeg. Eentje gaat het volgens Achiel niet overleven en mijn hart bloedt. Het ziet er zo schattig uit maar haar vachtje is inderdaad anders dan dat van de andere lammetjes, veel matter en niet echt wollig. Haar moeder had geen biest (de eerste moedermelk), wat heel belangrijk is voor de immuniteit. Er zitten veel suikers in die voor energie van het lam zorgen. Dit gehalte is de eerste 24 uur het hoogst en het lam moet daar dan veel van drinken. Een net geboren lammetje heeft nog geen afweersysteem en de biest beschermd het lammetje tegen infecties. Achiel heeft biest van de koe gegeven maar binnen enkele dagen zal duidelijk worden of ze er door komt. 

Gisteren is er in de wei in Nieuwpoort wel een lammetje geboren en Achiel is het deze ochtend samen met de moeder gaan ophalen. Ze liggen nog lekker samen in de stal en het is een mooi lammetje met stralende oogjes en ze zien er beiden heel erg gelukkig uit. Nog even mogen ze samen verder genieten maar niet voor lang want dan worden ze van elkaar gescheiden. Het is zeven uur en voor de lammetjes die in de wei staan, is het dan tijd voor de gymles. Ze dartelen in groep van de ene kant van de wei naar de andere kant en weer terug. Dat houden ze zo bijna een half uur vol. Het lijkt wel ‘schipper mag ik overvaren’. Geamuseerd kijken we toe terwijl we aperitieven in de veranda. Paula heeft weer een feestmaaltijd bereid en voldaan kruipen we onder de wol. 

Aartrijcke - Artiriacumhoeve

Het is lang geleden dat Annelies en ik nog eens samen naar Aartrijcke zijn afgezakt, maar het is lammertijd en waar is het dan beter vertoeven dan bij Paula en Achiel? Al die kleine schattige bolletjes wol in de tuin zien ronddartelen, ik word er al helemaal warm van. Achiel heeft me ooit beloofd dat ik wel eens mee mag helpen om een lammetje op de wereld te zetten, dus laten we hopen dat er zich dit weekend eentje aandient.  Het is al 10 uur wanneer we vertrekken en bij aankomst in Aartrijcke hebben we dan ook honger dus besluiten we eerst te gaan ontbijten bij Baguette, een koffietentje in het centrum.

Wanneer we eindelijk toekomen in de Artiriacumhoeve, worden we instant vrolijk bij het zien van de kleine lammetjes die ronddartelen in de wei. Mooi om zien hoe ze hun snuitje omhoog doen om de eerste geuren van de wereld op te snuiven.

Het is een hartelijk weerziens met onze vrienden en er wordt al gelijk een lekkere citroencake geserveerd op het zonovergoten terras van de Artiriacumhoeve. Lekker bijkletsen is onze voornaamste bezigheid deze middag.

Tussendoor ga ik eens naar de schaapjes kijken, maar van zodra ze me zien, lopen ze van me weg. Hulp is dus welkom! Wanneer Achiel de schaapjes roept, komen ze aangerend en blijken ze plots niet meer zo bang van mij. Twee schattige lammetjes kruipen bijna op mijn schoot en aanzien mijn vingers als fopspeen. Ze krijgen al wat tandjes. Achiel gaat om melk en dan kunnen we ze de fles geven. Ze drinken gulzig en er gaat geen druppel melk verloren. 

Na dit leuke intermezzo, maken Paula, Annelies en ik een mooie wandeling door de weilanden naar het kasteel van Aartrijcke. Het domein op zich is werkelijk prachtig. Wilde eenden spetteren in de grote vijver terwijl wij plaatsnemen op een bankje om te genieten van het uitzicht.

Na de wandeling aperitieven we nog even op het terras en tegen half 7 trekken we naar het gezellige oude eethuis Heidelberg, in deelgemeente Zedelgem. Het bestaat al sinds 1763 en was destijds een tolhuis. Er staan niet zo veel gerechten op de kaart en de keuze die we maken is heerlijk. 

Wanneer we thuiskomen, slapen de schaapjes al maar de spreeuwen nog niet. Ze zijn net bezig aan hun nachtconcert. Gelukkig zijn ze uitgezongen wanneer we naar bed gaan.