De Haan - Aartrijcke

Greta is jarig en heeft ons uitgenodigd om mee te gaan naar de Westhoek. Ik ben er nog maar net geweest maar het is nooit een straf om die richting uit te gaan. Als je Westhoek zegt, zeg je ook de zee dus voor we naar Artiriacum rijden, trekken we nog eerst naar de kust. Inge en Thomas zullen ons later vervoegen maar die hadden nog verplichtingen deze ochtend. 

Omdat De Haan mij vorige keer zo goed bevallen is, wil ik nog wel eens een bezoekje brengen aan deze geweldige kustgemeente. Bovendien kunnen we daar gratis parkeren dicht bij het centrum en dat is mooi meegenomen. Er bestaat een erfgoedwandeling van slechts drie kilometer die ons langs verschillende mooie plekken brengt en ik denk dat dat net haalbaar is voor de oudjes. De route staat aangegeven met klinknagels (het zijn er maar liefst 120) op de weg en start aan het overbekende historisch tramstationnetje. Ze neemt ons mee door de pittoreske 'Concessie', langs typische cottages en villa's met hier en daar een verrassend modernistisch accent. Oké, de wandeling gaat grotendeels door dezelfde straten als de wandeling die we 2 weken geleden maakten met een gids maar toch zie ik vandaag weer andere dingen die ik óf niet opgemerkt heb óf waar we toch niet geweest zijn. We stappen de namiddagzon tegemoet en voelen de warme stralen op ons gezicht.

De villawijk kwam dus tot stand op een groot stuk duingrond dat in 1889 in erfpacht werd gegeven aan de S.A. Le Coque-sur-Mer. De ondernemers hadden grootse plannen met het gebied dat ze voor 90 jaar in concessie kregen. De bedoeling was om er een romantische belle epoque-wijk aan te leggen. Tegenwoordig is het nog steeds een villapark en er zijn strenge eisen om er te mogen bouwen. Zo moet er bij nieuwe gebouwen rekening gehouden worden met begroeiing en slechts één zesde van de grond mag worden bebouwd. Dit om ervoor te zorgen dat het groene karakter van de gemeente behouden blijft.

Tussen al de Belgische badsteden met hun kust die volledig volgebouwd is met hoge appartementsgebouwen, is De Haan echt een verademing. Prachtige statige gebouwen kleuren samen met de pittoreske villa’s het stadsbeeld. Bij de Normandiëlaan gaan we nu wat verder om het standbeeld van Albert Einstein te bewonderen. Het standbeeld herinnert aan de tijd dat Einstein hier in 1933 verbleef, op de vlucht voor het opkomende naziregime in Duitsland. In De Haan heb ik bijwijlen de indruk dat de tijd is blijven stilstaat.

Dit keer wandelen we iets langer op de dijk want ik wil graag het beeld ‘De l’amour’ zien. Het is echt genieten van al die mooie kunstwerken die her en der opduiken.  Flaneren op de dijk met zicht op het water, is altijd een zaligheid, zeker als je daarna lekker kan gaan eten. We genieten van het geluid van de golven, de overscherende meeuwen die hun menu uit de strandplassen halen, en de vissersboten op zee met een zwerm meeuwen erachter.

Het weer is prachtig en er is zo goed als geen wind. We doen er een klein uurtje over om de wandeling af te ronden, de beentjes zijn goed gestrekt en we hebben genoten van de gezonde zeelucht. Dit was een prachtige manier om het mooie badstadje “De Haan’ te ontdekken. We besluiten bij panos een broodje te eten want vanavond gaan we met z’n allen eten en twee keer warm vinden we toch wat te veel.

Rond half twee rijden we richting Artiriacum, behaaglijk verscholen in het groen, waar Paula en Achiel ons al staan op te wachten met heerlijke taartjes voor de jarige. De schaapjes dartelen nog steeds in de wei en er zijn weer enkele nieuwe lammetjes bijgekomen. 

Uiteraard gaan we even een kijkje nemen in de stal en ik maak een sprongetje van blijdschap wanneer ik hoor dat het schaapje dat ik twee weken geleden met veel liefde melk heb gegeven, het overleefd heeft. Ze dartelt nog steeds door de stal en lijkt blij ons te zien. Papa mag ook even de fles geven en ze drinkt weer gretig. 

Om 4 uur rijden Inge en Thomas de werf op. Ze hebben er maar liefst 2 uur over gedaan want er was best wel wat file rond Antwerpen. Dan hadden wij deze ochtend meer geluk. Tijd dus voor een taartje om het leed wat te verzachten. Daarna nog even naar de stal met Inge om de lammetjes te knuffelen. Een lammetje kruipt van blijdschap bijna uit het hok en plaatst zichzelf wel in een heel moeilijke positie. Grappig om te zien!

S’Avonds eten we bij Drie Koningen in Torhout, een plaatselijke bistro waar Paula ons naartoe heeft gestuurd. Wanneer we de zaak binnenkomen, zijn we niet echt overtuigd want we moeten best lang wachten maar wanneer het eten uiteindelijk op tafel komt, zijn we mega verrast. Het eten is subliem en de porties heel erg groot. Na het eten maken Inge, Thomas en ik nog een wandeling door de weien en genieten we van de zon die ondergaat en de schaapjes die al blatend de nacht ingaan.