Koekelare

Om half 9 trekken we naar beneden en ontbijten we samen met Paula en Achiel. Daarna rijden we naar Koekelare voor een wandeling van 6,5 km. Deze start vanaf het Sint-Maartensplein, maar het is druk in het centrum en de auto parkeren is geen sinecure. Uiteindelijk vinden we een plekje in een zijstraatje. De bewegwijzerde wandelroute begint voor de Brouwerij Couckelaere, gebouwd aan het einde van de achttiende eeuw. De oude mouttoren en de slanke schoorsteen daterend uit de jaren 1790 domineren het uitzicht. De brouwerij was werkzaam tot 1968, waarna het na verval in 1985 door de gemeente werd aangekocht en ingericht als toeristisch cultureel centrum.

Hier halen we de brochure voor de koekelarebergwandelroute en dan is het tijd om de beentjes echt te strekken en met onze rug naar de brouwerij toe, zien we rechts al het eerste bordje. Het centrum van Koekelare vormt een mooi architecturaal geheel. De hemel is mooi blauw en de temperatuur is aangenaam. We steken het regenboogzebrapad over, wanneer de torenklok van de Sint-Martinus kerk elf uur slaat.

We wandelen verder in de bebouwde kom en zien op onze linkerkant een merkwaardig gebouwtje. Het blijkt de Salai Thai, een mooi gecamoufleerde hoogspanningscabine, verpakt in een Oosters kleedje. De constructie symboliseert de multiculturele samenleving. 

Bij het Oosthofpark zien we prachtige appartementen rond een vijver waarin een bronzen beeld dat een oosters mythologisch figuur voorstelt, sierlijk uit het water oprijst. In de negende en tiende eeuw stond hier een ovale vluchtburcht. De laatste bestemming tot 1949 was als lusthof, vertelt het informatiebord. Geen term waarvan we vaker hebben gehoord, dus zoeken we het even op. Het blijkt een ‘voor het genoegen aangelegde tuin’ of ‘bekoorlijk, schoon oord’ te zijn. Een paar meerkoeten zwemmen in de vijver. Er zijn hier genoeg bankjes om te zitten. Tussen de bomen aan onze linkerzijde zien we een kerkhof liggen. Via een houten brughuisje wandelen we verder.

Langzaamaan leidt de Koekelarebergwandelroute ons het dorp uit. De geluiden van autoverkeer doven uit. De rust van het platteland komt ons tegemoet. De wandelroute gaat over in een onverhard pad. Hier overheersen de vogelgeluiden. Er ligt hier ook een klein natuurgebied: De Swal. Dit drassige gebied onderaan de Koekelareberg heeft zijn wortels in een ver verleden. Het was de voorbije eeuwen in gebruik als weiland, populierenplantage en als hooiland.

Een betonpad slingert tussen De Swal en diverse akkers. Groene weilanden schitteren in de zon. Er is blijkbaar ooit een lied over gemaakt: ‘weiden als een wiegende zee’. Heerlijk stil is het hier. In de verte achter een rij wilgenbomen glooit het groen omhoog. Door een hekje gaat de wandelroute nu echt over een smal paadje tussen de akkers en weilanden door.

Eenmaal terug op de asfaltweg, gaat de route langzaam omhoog en dat voelen we wel in de benen. Dit is dan ook de Bergstraat. Al snel volgen er eerste doorkijkjes over het lagergelegen land. Al is het maar een lichte stijging, we krijgen het er toch warm van. Bij een bankje zetten we ons om even bij te komen. Een onverhard tractorpad brengt ons vervolgens naar het hoogste punt van de Koekelareberg. Deze is slechts 43 meter hoog, maar biedt een mooi uitzicht. Het is geen Ardennen, maar het is wel de moeite waard. 

De Sint-Martinuskerk van Koekelare steekt boven alles uit. Het pad daalt nu af door een stukje bos. In de schaduw van de bomen is het direct een stuk frisser. Afdalend, bereiken we weer een asfaltweg. Knotwilgen flankeren de weg. We zien een café en hebben dorst dus perfecte timing! We zetten ons achteraan in de tuin waar een man vlijtig bezig is om het gras te maaien. Het stoort ons geenszins want ons drankje brengt verfrissing.

De Koekelarebergwandelroute loopt vervolgens door het Motepark, een voormalig kasteeldomein en maar liefst 5 ha groot. Het is een groene oase met veel oude en waardevolle bomen. Vroeger was het eigendom van de brouwersfamilie Christiaens, maar nu is het dus een wandelbos.

We nemen nog een kijkje in de ‘Tuin van de Hoop’. Het is een kijk- en beeldentuin om de doelstelling van het aanpalend Fransmansmuseum te ondersteunen. De benaming van de tuin verwijst naar wijlen Koning Boudewijn I. Voor velen onder ons was hij immers een teken van hoop. Een bronzen standbeeld trekt onze aandacht. Het stelt een man voor, gekleed in lompen en hangend aan een touw.

We horen de torenklok weer slaan en staan even later terug op het marktplein waar we nog een terrasje doen alvorens even de kerk binnen te wandelen. Deze ochtend was er een begrafenis en wilden we geen storende factor zijn voor de treurende mensen. De kerk is immens groot en we maken ons de bedenking dat hier op het platteland waarschijnlijk nog veel katholieke mensen wonen. 

We stappen terug de auto in en daar merkt Annelies op dat ik mijn vestje niet meer bij heb. Onmiddellijk weet ik waar ik het heb achtergelaten, op dat bankje op de koekelareberg. We rijden nog even terug maar het is al verdwenen. Ik ben dus in ideale stemming om het treurende ouderpaar te gaan bezoeken. We rijden naar Vladslo. Nee dit ligt niet in Polen maar gewoon bij Diksmuide. Het beeld van de Duitse kunstenares Käthe Kollwitz staat hier op het Duitse kerkhof. Peter Kollwitz, de oudste zoon van de kunstenares is hier op 18 jarige leeftijd gesneuveld en voor hem ontwierp ze dit kunstwerk. Links knielt de vader met ingevallen wangen, een verbeten trek om de mond, de armen krampachtig om het lichaam geslagen, neerkijkend op de duizenden graven, waaronder dat van zijn zoon in het onmiddellijke bereik van zijn ogen. Rechts knielt de moeder, voorovergebogen één en al innigheid, verdriet en liefde. Indrukwekkend!

Rond half vijf rijden we terug naar huis waar het tijd is om de lammetjes opnieuw de fles te geven. Ze drinken weer gulzig alles tot de druppel leeg. Eentje gaat het volgens Achiel niet overleven en mijn hart bloedt. Het ziet er zo schattig uit maar haar vachtje is inderdaad anders dan dat van de andere lammetjes, veel matter en niet echt wollig. Haar moeder had geen biest (de eerste moedermelk), wat heel belangrijk is voor de immuniteit. Er zitten veel suikers in die voor energie van het lam zorgen. Dit gehalte is de eerste 24 uur het hoogst en het lam moet daar dan veel van drinken. Een net geboren lammetje heeft nog geen afweersysteem en de biest beschermd het lammetje tegen infecties. Achiel heeft biest van de koe gegeven maar binnen enkele dagen zal duidelijk worden of ze er door komt. 

Gisteren is er in de wei in Nieuwpoort wel een lammetje geboren en Achiel is het deze ochtend samen met de moeder gaan ophalen. Ze liggen nog lekker samen in de stal en het is een mooi lammetje met stralende oogjes en ze zien er beiden heel erg gelukkig uit. Nog even mogen ze samen verder genieten maar niet voor lang want dan worden ze van elkaar gescheiden. Het is zeven uur en voor de lammetjes die in de wei staan, is het dan tijd voor de gymles. Ze dartelen in groep van de ene kant van de wei naar de andere kant en weer terug. Dat houden ze zo bijna een half uur vol. Het lijkt wel ‘schipper mag ik overvaren’. Geamuseerd kijken we toe terwijl we aperitieven in de veranda. Paula heeft weer een feestmaaltijd bereid en voldaan kruipen we onder de wol.