Knokke

Na een goede nachtrust, zitten we al om 8u aan tafel voor het ontbijt. Daarna rijden we naar Knokke want we hebben kaartjes gekocht voor de tentoonstelling van Panamarenko Zoo aan Zee, de allereerste tentoonstelling die het dier in Panamarenko’s kunst centraal stelt. In deze bijzondere expo komen zijn iconische, mechanische wezens tot leven: van wonderlijke vliegende constructies tot eigenzinnige hybride schepsels die balanceren tussen droom en realiteit. Een artistieke beestenboel waarin techniek, fantasie en natuur elkaar ontmoeten—speels, visionair en onmiskenbaar Panamarenko.

Panamarenko werd geboren in België onder de naam Henri van Herwegen. Panamarenko is een pseudoniem en een samentrekking van ‘Pan American Airlines and Company’. Beweging is zijn passie. Zijn oeuvre bestaat uit werken die vooral de zwaartekracht kunnen trotseren, te land, te water en in de lucht. Naast kunstenaar was Panamarenko best te omschrijven als poëtisch visionair uitvinder-ingenieur. Het samengaan van kunst en techniek, gekoppeld met zijn fascinatie voor wetenschap en technologie, loopt als een rode draad door zijn werk.

De culturele as van Knokke-Heist loopt richting La Réserve, het grootste hotel van Knokke-Heist, met prachtig uitzicht op het Zegemeer. In het water weerspiegelen de wuivende krabben van Panamarenko. Het is een technisch waterballet met heel veel poëzie. Aan de basis ligt een herinnering aan een reis naar het grensgebied tussen Zambia en Zimbabwe, waar Panamarenko in 1975 de Victoriawatervallen aanschouwde. Het geheel uit 2011 bestaat uit drie drijvende eilanden. Ze zijn vervaardigd van smalle banden hoogwaardig spiegelinox. Zes kleurrijke rode krabben, gemaakt van roestvrij staal, wuiven met hun geopende grijpscharen vanop de eilanden in de wind. Het ensemble, drijvend gehouden door grote drijvende pontons, is in omvang het grootste werk dat Panamarenko ooit realiseerde.

Daarna rijden we naar het centrum van Knokke voor de lunch. Parkeren hier blijkt niet echt gemakkelijk dus zetten Thomas en Inge ons af aan de dijk. We installeren ons op een bankje in de zon en wachten tot ze een plekje gevonden hebben. Wat blijkt, ze staan terug aan het cultuurcentrum want dichterbij was er geen enkel plekje meer vrij.

We  lunchen bij Van Bunnen en wandelen daarna nog wat over den dijk langs de vele prachtige galerijen. Af en toe zien we een kunstwerk waar we wel van houden maar de prijzen hier, zijn niet voor ons. 

Rond vier uur rijden we terug naar de Artiriacumhoeve om ons op te frissen voor het diner. We hebben gereserveerd bij het Koetshuys in Zedelgem om Greta’s verjaardag nog eens echt te vieren. Paula en Achiel gaan met ons mee. De bediening is niet echt wat we gewoon zijn. De ober denkt dat hij grappig is maar dat nemen we er met plezier bij. Ons voorgerecht wordt geserveerd maar brood hebben ze niet dus eten we scampi’s met de lepel want we willen de saus niet verloren laten gaan. We gaan net als vorige keer tafelgrillen. Buiten Inge en mezelf gaat iedereen voor de meat love. Wij eten vis. Het is  lekker maar veel. Slechts 3 moedige eters bestellen nog dessert. De jarige krijgt er vuurwerk bovenop.