Hikkaduwa

Vandaag hebben we een vrije dag dus even geen strak schema van vroeg opstaan, lang in de bus zitten en de ene bezienswaardigheid na de andere bekijken. In plaats daarvan doen we het rustig aan. Wakker worden zonder de wekker te zetten, wat gezien de routine van de voorbije dagen opnieuw redelijk vroeg is. Om 7 uur worden we namelijk allebei wakker maar we soezen nog een beetje en Ria neemt daarna een plonsje in het uitnodigende zwembad van ons hotel. De zon is alvast van de partij dus het belooft een prachtige dag te worden. Ria gaat even discreet een rol wc papier vragen aan de receptie. Onmiddellijk roept de receptionist naar de andere kant van de lobby loeihard 'toiletpaper for room 115', waarna die man op zijn beurt naar iemand anders roept 'toiletpaper for room 115'. Tot zover dus de discretie! Wanneer Ria terug op de kamer komt meldt ze dat het toiletpapier besteld is. Nog voor ze uitgesproken is, wordt er al op de deur geklopt en staat er een hijgende en bezwete hotelbediende met een brede glimlach en twee rollen toiletpapier aan onze deur. Van service gesproken!

We kleden ons aan en maken een kleine ochtendwandeling op het strand, waar een eenzame hond uitkijkt over het water. Tussen de rotsen onder water zien we vele zwarte stekeltjes van de zee-egels. Ik hou mijn hart al vast wanneer straks onachtzame baders getrakteerd zullen worden op een pijnlijke steekpartij.

Daarna gaan we uitgebreid ontbijten en vergezel ik Maria even naar de ATM om wat geld af te halen. Kwestie van voorbereid aan een kleine shopping trip te beginnen. We zoeken de winkeltjes op voor nog wat laatste souvenirs. Hier in de toeristische kuststreek van Sri Lanka is het aanzienlijk duurder dan in het noorden. We trachten ons de nationale sport van het afdingen eigen te maken en in onze ogen lukt ons dat prima. We beseffen wel dat we nog steeds te veel hebben betaald maar we gaan naar huis met iets waar we een warm gevoel bij hebben. Voor mij is dat een Ganesha en voor Ria enkele Boeddhabeeldjes. En daar draait het tenslotte toch om? Je betaalt wat je denkt dat het voor jou waard is. Het Hikkaduwa shopping complex wordt met veel bravoure geafficheerd maar is hilarisch. Hier gaan we geen roepies uitgeven vrees ik. Het is een samenraapsel van de meest armzalige winkeltjes die je je maar kan voorstellen. Enige leuke is het schattige kindje van één van de verkoopstertjes.

Terwijl we door de hoofdstraat lopen, vindt de plaatselijke wielerkoers, de 'Tour de Hikkaduwa' plaats. Niets van afspanningen, niets van politie, de mannen koersen samen met het plaatselijke verkeer en zigzaggen tussen de vele autobussen en tuk tuks. Het zijn een twintigtal fietsers op gewone fietsen, meestal op blote voeten. Ria maakt zich de bedenking dat wanneer je deze koers wint, je de winnaar bent van de 'Tour de chance'.

Maria trakteert voor haar verjaardag op een verse fruitsap in een gezellig strandbarretje. De zee is wild en de golven beuken op het strand. De warme zoute zeelucht dringt diep in onze neusgaten. Het is net of we zitten ergens aan de Côte d’Azur. Iedereen geniet van het moment. Ria geraakt in de ban van de surfers. Ze kijkt werkelijk gefascineerd toe hoe ze wachten op die ene perfecte golf die overslaat en die de tunnel vormt die hen meevoert. Het is pure nostalgie voor haar daar ze vroeger zelf aan windsurfen deed. Uiteraard niet echt te vergelijken met uitzondering dan van dezelfde kick, dezelfde uitdaging, hetzelfde eindeloze geduld vooraleer de adrenaline door je keel jaagt. De rest gaat terug naar het hotel terwijl Ria en ik de achterbuurt van Hikkaduwa verkennen. We volgen de spoorweg en zijn, net als de plaatselijke bevolking, af en toe genoodzaakt om over de sporen te lopen bij gebrek aan een voetpad. Om en rond de spoorweg zien we hoe het dagelijkse leven zich afspeelt. We wandelen via de kleine straatjes voorbij de kleurrijke huisjes van de plaatselijke bevolking, ver weg van het toeristische centrum. Er zijn ook tal van kleine guest houses te vinden, een ideale locatie om op een goedkope manier vakantie te nemen en toch relatief dicht bij het strand te zitten.

Rond een uur of 1 krijgen we honger en zoeken we het restaurantje op dat Azar ons heeft aangeraden. Daar komen we Veerle, Paul, Eddy en Marc tegen. Samen lunchen we er met zicht op de azuurblauwe oceaan. Dit is echt congé! Langs de kust van Sri Lanka kun je kiezen uit verschillende soorten vis of schaaldieren, die naar keuze gebakken, gegrild of pikant gewokt worden. We informeren naar de vis van de dag zodat we zeker weten dat deze vers is.

Na de middag nemen we een duik in het zwembad en nadien maken Ria en ik een wandeling op het strand met de voetjes in het water. Meestal niet mijn ding maar nu is het eigenlijk wel fijn om de vele indrukken van de geweldige reis die bijna achter ons ligt, te verwerken. Ria en ik kennen elkaar nu veertien dagen maar het lijkt al veel langer. We hebben dezelfde interesses, houden van deze manier van reizen en kunnen ongedwongen ons verhaal aan elkaar kwijt. We komen ook tot de conclusie dat de samenstelling van de groep echt perfect was en dat dit zeker heeft bijgedragen tot het welslagen van deze geweldige vakantie. Hier en daar zijn er verlaten plekjes maar net zo goed kleine strandbarretjes en liefelijke restaurantjes. Wanneer we teruglopen naar ons hotel, praten we over het meest emotionele moment van de reis, onze ontmoeting met Kamari want hier, op deze plaats was er van dit lieflijke strand niets meer over op die fatale dag in december 2004. We zagen foto's van ons hotel, een complete ravage. We kunnen het ons nauwelijks voorstellen want nu is het een oase van rust en in de tuin wandelen twee varanen voortdurend over en weer. Wanneer we met onze rug naar de oceaan staan en ons hotel bekijken, krijgen we opnieuw kippenvel. In gedachten horen we opnieuw haar verhaal, zien we opnieuw de tekeningen van de tsunami weesjes. De zee waarvan ze zoveel hielden, de zee die hen alles gaf was ook diezelfde zee die hen alles op geen tijd ontnam. We horen de 5000 vermisten roepen 'vergeet ons niet'.

Even later zijn we getuige van een huwelijk - de vrouw is mooi opgemaakt en draagt een rode sari. Het is indrukwekkend hoe vrouwelijk iemand wordt door het dragen van een sari. Dik, dun, jong, oud iedereen die er eentje draagt ziet er even sierlijk uit. Na een cocktail of drie in het zonnetje, sluit ik even de ogen en doezel zachtjes weg al dromend van een leven als Boeddha in Sri Lanka. We blijven aan het strand zitten tot de zon ondergaat.

Vanavond is het onze laatste avond hier in Sri Lanka dus maken we er iets speciaals van. De vrouwen hebben alvast afgesproken dat iedereen een kleedje aantrekt vanavond, kwestie van het iets feestelijker te maken. Niet iedereen houdt zich echt aan de afspraak. Ria die nooit een jurk draagt, heeft zich vanmiddag wel laten overhalen om er eentje te kopen. Het staat haar beeldig. Er is BBQ voorzien en de vis is subliem. Sommige onder ons trappen weer in de val van de 'tempered' gerechtjes. Wanneer dat er bij staat betekent het 'hot and spicy'. Zalig vind ik dat! Vandaag is het tempered pineapple - mmmm ik krijg er geen genoeg van. Er is ook live muziek van een geweldige zanger dus ook dat is een meevaller. Na het laatste avondmaal in Citrus Leisure, gaan we nog wat op het terras tussen de palmbomen zitten. Plots wordt er vuurwerk afgestoken. Sympathiek van de Sri Lankanen op onze laatste avond!

 

 

 

Gepubliceerd met Blogsy