Kandy - Pussellawa - Nuwara Eliya

De Sint was gisteren ook hier waarschijnlijk in het land maar we hebben er bewust voor gekozen ons schoentje maar niet buiten te zetten om de aapjes niet aan te zetten tot stelen. We zouden een wake up call krijgen om half 8 maar die is nog niet gebeurd dus wanneer er op de deur wordt geklopt, zijn we niet echt ongerust. In onze gedachten is het nog geen half 8. Maar het kloppen houdt aan dus kijken we toch maar eens op de klok. Kwart na 8 - paniek aanval! In zeven haasten maken we ons klaar, het douchen slaan we over want straks stinken we toch weer. Om 20 voor 9 zijn we aan het ontbijt. Voor die ene keer dat ik mijn wekker eens niet zelf gezet heb. Het moet eens de eerste keer zijn om te laat te komen. Alhoewel, we hebben nog 20 min om te eten. Ons laatste luxe ontbijtje in hotel Serene Garden zit er op. De locatie hier was subliem, de makaken op het terras waren een uitdaging, de vleermuizen die 'avonds door de gangen vlogen verrassend. Tijd om verder te trekken richting het zuiden.

Onderweg passeren we de wasstraat. De hoeveelheid doet vermoeden dat het hele dorp zijn was hier naartoe brengt. Alles wordt netjes aan de draad gehangen. Frappant detail is dat er tussen al dat wapperende linnen geen enkele mannenonderbroek hangt. Het mysterie van de overeenkomst tussen een Schotse kilt en een Ceylonese sarong is vooralsnog niet opgelost.

Wie aan Sri Lanka denkt, denkt aan thee. De sterke merknaam wordt nog steeds verkocht onder de oude naam van het land: de Ceylon-thee. Tot ongeveer 1870 was niet thee, maar koffie het belangrijkste product van het land. Rond 1870 mislukte de koffieoogst echter door een ziekte en probeerden de Engelsen het verbouwen van theeplanten uit. Dit was zo succesvol dat binnen tien jaar, thee het belangrijkste exportproduct van Ceylon was geworden. Thee groeit het beste op enige hoogte en de theeplantages worden dan ook gevonden in het binnenland, waar het milde en natte bergklimaat uiterst geschikt is. In Pussellawa beginnen we aan onze wandeling door die theeplantages. Maria heeft onthouden dat het hier frisser is dus heeft ze haar dikste T-shirt aangetrokken. Dat blijkt een slecht plan want de zon staat hoog aan de hemel en de temperatuur klimt al snel boven de 30 graden. De tocht is zwaar want we moeten constant klimmen maar toch is het tot op heden het hoogtepunt van de reis. Onderweg zien we veel plaatselijke bevolking. Vrouwen die enorme lasten op hun hoofd meezeulen.

Halverwege merk ik plots dat mijn portemonnee verdwenen is. Tweede paniek aanval van de dag. Er zit niet zo veel geld in maar wel mijn VISA kaart. Iedereen stelt me gerust dat ik hem waarschijnlijk in de koffer heb gestoken maar ik ben er zeker van dat ik hem in mijn handbagage gestoken heb. De rush van deze morgen deed er natuurlijk geen goed aan om te onthouden waar we in zeven haasten alles gepropt hebben. Maar momenteel valt er niets aan te verhelpen dus zet ik mijn tocht verder al piekerend. We brengen onderweg een bezoekje aan een kinderdagverblijf waar er slechts twee kindjes bijgehouden worden. De kindjes liggen rustig te slapen en we maken ons de bedenking dat het hier toch niet zo veilig is voor hen want Nadine krijgt er een steek van één of ander beest en begint prompt te bloeden.

Het laatste stuk moeten we dalen maar er valt hier heel veel regen tijdens deze periode en ook al schijnt het zonnetje hard, de rode aarde is glad. Azar verwittigt constant 'ca glisse'! Eerst glijdt Maria uit en beland met haar gat in de modder. Niet zo erg maar dan is het Marc's beurt. Dat ziet er heel wat minder uit. Ik loop voorop met Azar en we horen plots een verschrikkelijke klap - Marc ligt languit op zijn buik met z'n hoofd tegen de grond. Hij blijft enkele seconden liggen maar gelukkig loopt ook dit goed af. De klap was zijn fototoestel dat tegen een rots was gevallen. Hijzelf heeft enkel wat schaafwonden en een zere knie. Iedereen is er toch wat van geschrokken dus we minderen vaart en kijken goed uit. Maar net dan schuif ook ik onderuit. Met mijn gat op een stok, lap weer een blauwe plek extra. We waren op alles voorbereid behalve op het bijhebben van anti slip schoenen. Azar doet opnieuw een oneerbaar voorstel. Hij wil me wel een massage geven straks want hij is wel een gecertificeerd Ayurveda masseur - yeah right! Na een wandeling van bijna 3 uur komen we aan in Ramboda. Daar staat de bus ons op te wachten en beslist de bijrijder dat we eerst in mijn bagage gaan kijken. Die zit echter helemaal onderaan dus eerst moeten alle zakken opzij. Ik heb er niet veel hoop op maar kijk, ik heb me toch vergist want wat vind ik in mijn bagage? Juist ja, mijn portemonnee. Wat een geluk! Ik beloof er straks eentje te trakteren omdat iedereen zo meelevend was. De weg kronkelt zich omhoog door een landschap met theestruiken, palmen en bananenbomen. Ruime villa’s staan er naast eenvoudige hutten. Als groene tapijten strekken vele theetuinen zich uit tegen de berghellingen.

Hier en daar staat een grote, witte theefabriek. Theepluksters zien we voorals nog niet want het is zondag en dan wordt er niet veel gewerkt op het land. We lunchen op een prachtige plek nabij een waterval. Het geluid van het water brengt me terug wat tot rust. Hier luncht ook de plaatselijke bevolking dus slecht kan het niet zijn. Ik heb me al vaak afgevraagd hoe en vrouw in boerka eet en dat mysterie lost zich hier op. Ze heft haar volledige gewaad op en steekt haar lepel eronder om zo bij haar mond te geraken. Onbegrijpelijk! Na de lunch wandelen we nog even naar het diepste punt van de waterval en maken nog wat foto's vanop een betonnen terras langszij het neerstortende water. Ons boerka koppel is er ook en Ria vraagt zich luidop af wat je als vrouw in die situatie aan je vakantiefoto's hebt. Je man kan daar net zo goed met iemand anders staan want je bent enkel herkenbaar aan je sportschoenen. Eén ding staat vast, je staat er altijd goed op zelfs wanneer je een bad hairday hebt. Je hoeft zelfs niet te glimlachen.

We rijden daarna verder naar een theefabriek. Hier krijgen we een rondleiding. We kunnen zelf ontdekken hoe witte, groene en zwarte thee wordt gemaakt. Na het plukken, worden de verse blaadjes in grote bakken waar lucht onderdoor blaast, gedroogd. Verflensen, rollen en fermenteren zijn na het drogingsproces de volgende stappen, gevolgd door een behandeling met hete lucht om de vochtigheid van de blaadjes terug te brengen tot 2%. Uiteindelijk blijft er een kwaliteitsproduct over. Hier doen de vrouwen het zware werk en ze zien er niet echt gelukkig uit in de broeierige hitte. De setting doet ons een beetje denken aan de film Daens. Uiteraard kunnen we ook proeven. De thee is zwart maar toch heel lekker. Belofte maakt schuld. Ik trakteer hier met een stukje cake want dat hoort er bij vind ik. Daarna kunnen we in het bijhorende winkeltje de thee kopen. Wanneer we buiten komen, valt de regen weer met bakken uit de hemel. De bus staat zo'n 30 meter verderop dus Sarath haast zich met zijn armen vol paraplu's richting winkel. Het is toch echt een schatje!

We rijden nu steeds meer de bergen in en het wordt koeler en mistiger. Dit gebied wordt ook wel New England genoemd. De Engelsen verbleven hier graag tijdens de kolonisatie omdat ze hier de tropische warmte konden ontvluchten en een klimaat aantroffen dat meer vergelijkbaar was met hun thuisland. De omgeving is heel indrukwekkend. Glooiende heuvels, klaterende watervallen en prachtige vergezichten. Ze zijn een lust voor het oog.

De dorpjes hebben nog steeds een heel sterk Brits-koloniaal karakter en sfeer. Het stadje Nuwara Eliya, waar we logeren, ligt op een hoogte van 1900 m. Het is klein, authentiek en overzichtelijk. Het centrum bestaat uit een wirwar van straatjes met bazaarachtige winkeltjes waar men alles kan kopen voor het dagelijkse leven. We hebben een uurtje de tijd om er wat in rond te kuieren en dat is echt leuk - vooral de overdekte markt waar ze groenten, fruit en vlees verkopen. Hier leven vooral Tamils en deze bevolkingsgroep straalt toch wel iets minder vriendelijkheid uit. Ze zijn norser dan de rest van de bevolking. Af en toe lacht er toch iemand ons vriendelijk toe. Vermits het hier een pak frisser is, lopen de meeste inwoners met een dikke fleece en muts rond. Grappig wanneer wij er met onze blote benen tussen lopen. We hebben wel wat beziens. Ria wil graag nog een extra T-shirt kopen maar dat is hier nergens te vinden. Enkel dikke truien, vesten en mutsen. In één winkeltje kopen we bijna iets enkel en alleen omdat we beide op slag ondersteboven zijn van de knappe Sri Lankaan die achter de toog staat.

We overnachten in Hotel Oak Ray Summer Hill Breeze. Het interieur doet ontzettend denken aan Engeland zoals het er tweehonderd jaar geleden uit moet hebben gezien: het is dus ouderwets en een beetje oubollig. Toch kan ik het niet slecht noemen. De locatie ligt hoog op de berg en het uitzicht zal waarschijnlijk prachtig zijn. Ondertussen regent het echter en is het pikkedonker dus van een mooi panorama is er nog geen sprake. Misschien morgenvroeg. We krijgen uiteraard een lekker kopje thee en er ligt een stukje palmsuiker naast. Nog voor Azar ons iets kan vertellen, doe ik de suiker in mijn kopje. Wat blijkt nu? Het is de bedoeling dat we eerst een stukje suiker afbijten en dan een slokje thee nemen. Tja haast en spoed is zelden goed nietwaar? Maar ik ben niet de enige die en flater begaat. We krijgen ook een opgerold wit doekje om ons te verfrissen en wat doet Marc? Hij denkt dat het een candy stick is en steekt het in zijn mond. Ik ben blij wanneer we onze kamer toegewezen krijgen, want dan kan ik eindelijk een douche nemen. Het is wel een pak frisser hier dus airco zullen we niet nodig hebben. We dineren in het restaurant van het hotel en gaan met z'n allen vroeg slapen want morgen is het om half 6 wake up call. Het was een bewogen dagje maar desalniettemin heb ik er super van genoten.

 

 

Gepubliceerd met Blogsy