Texel - dag 4

Vandaag onze laatste dag op Texel. Ik heb heerlijk geslapen en het kost me moeite om op te staan. Of het te wijten is aan de slechte voorbije nachten of de drank die ik gisteravond genuttigd heb, laat ik in het midden. Volgens Maurina staat er buiten alvast geen enkele boom meer recht. Het zonlicht schijnt binnen dus het belooft weer een prachtige dag te worden. Na het ontbijt pakken we in en rijden we naar de Bollenkamer. Dit is een prachtig duingebied in het zuidwesten van Texel. Brede valleien met duinheidebegroeiing kenmerken het gebied. Hier treffen we de Heck runderen, een  behaard runderras dat oorspronkelijk uit Schotland komt. Ze worden vaak ingezet als grote grazers. Ze hebben weinig zorg nodig en zijn niet agressief zegt men maar dat valt tegen. Aan de ingang staat dat we 25 meter afstand moeten behouden maar de fotografen onder ons wagen zich toch een beetje dichter. Geen goed idee zo blijkt want de chief van de kudde, een zwarte mastodont met immense horens begint onze richting uit te lopen en het geluid dat hij produceert, belooft niet veel goeds. Het briesende geluid dat hij produceert, gaat door merg en been. We besluiten ons snel uit de voeten te maken want zo'n beest kan hard lopen volgens Veerle. Wat verderop staat er een familie met een klein kalfje. Een deel van de groep ligt voorop en wordt achtervolgd door de beesten. Wij zien het gebeuren maar kunnen zelf geen kant uit want ze snijden ons de weg af. Voor ons dus drie runderen en achter ons de briesende zwarte chief. De adrenaline giert door mijn lijf en ik ben er helemaal niet gerust in. Ria, Carla en ik moeten dus snel beslissen en we lopen de berg op tussen de heide om zo de beesten te ontwijken. Mijn hart klopt in mijn keel want uiteraard kunnen ook zij de berg op, mochten ze dat willen. Ze houden ons van op de wandelweg in het oog maar besluiten toch te blijven staan. Het klimmen is vrij vermoeiend maar liever dat dan levend gevild worden door die immense horens. 

 

Af en toe wordt het dorre landschap onderbroken door mooie plassen met daarin duizenden kleine witte bloempjes. De heide voelt zacht aan onder onze voeten dus dat is ook goed voor ons zitvlak. Terwijl Paul en Eddy minutenlang door hun lens de hemel afspeuren naar vogels, zet ik me even neer. Zalig zo in de vrije natuur, geen levende ziel (behalve dan de kompassers) te bekennen. Het rechtkomen is iets moeilijker. Ria ad rem zoals altijd, maakt de opmerking 'oei de heide kreuner zit hier ook'. De wandeling door dit gebied, met zijn ’woestijnachtige’ karakter, is een prachtige ervaring.  Niet alle mooie dingen hoeven geld te kosten. 

 

In het zuiden ligt de zandplaat De Hors. Omvang en vorm van de uitgestrekte strandvlakte wisselen sterk onder invloed van de zee. De Hors is onderdeel van het Beschermd Natuurmonument De Waddenzee en een van de weinige plaatsen op Texel waar nog natuurlijke duinvorming plaatsvindt. Mensen zijn hier wel welkom maar worden verzocht om grote groepen vogels slechts op grote afstand te passeren. Daarom zijn er her en der uitzichtpunten gecreëerd van waaruit je vogels kan spotten. 

Rond het grote duinmeer groeit een brede rietkraag. Hierin broeden kleine karekiet, rietgors, baardmannetje en andere vogels. Het open water heeft door de goede waterkwaliteit een rijke begroeiing van kranswieren en fonteinkruiden. Dit trekt veel watervogels zoals eenden en ganzen aan. We lunchen opnieuw in de vrije natuur. Op de een of andere manier smaakt een gewone boterham hier stukken beter dan aan onze eigen keukentafel. 

 

Na de lunch, rond 2 uur nemen we opnieuw de Ferry naar het vasteland. Ons Kompas reisje zit er weer op. Texel een klein eilandje, maar wat een verscheidenheid aan landschappen! Wat ons betreft een prachtige bestemming die voor herhaling vatbaar is.