Essaouira

Na een spontane ‘slappe lach’ sessie zijn we toch in slaap gevallen op een deftig uur. Gelukkig maar want vandaag loopt de wekker af om 6u45. Mohammed staat ons zoals steeds weer op te wachten met een lekker ontbijtje. Gisteren was ons gezegd dat het ontbijt summier zou zijn als we zo vroeg kwamen maar niets is minder waar. Er is opnieuw lekker brood, hartig en zoet beleg, vers fruitsap, muntthee en chocoladebroodjes. Niets summier aan dus ... 

Wanneer we de riad verlaten is het nog frisjes en dat merken we. Iedereen loopt ons voorbij met een dikke jas en een muts. Het publiek in de medina is op dit vroege uur ook helemaal anders. De nachtbrakers strompelen de straat over op zoek naar een plek om hun roes uit te slapen. Ja Marokko mag dan een moslimland zijn, dronkaards vinden toch de nodige alcohol. Onze chauffeur van vandaag is opnieuw Khalid. Hij staat ons al op te wachten achter de hoek. 

We gaan vandaag naar Essaouira en dat is een uurtje of 3 rijden. Het is verbazend stil in de auto want het feestje van vannacht was, zo denken we, een pak heviger dan twee dagen geleden. Khalid kan zich met moeite wakker houden en draait geregeld het raam open voor wat frisse lucht, en dat mogen jullie letterlijk nemen want het is koud, heel koud op deze vroege ochtend. De thermometer geeft slechts 9 graden aan. Sonja houdt Khalid met haviksogen in de gaten. Af en toe rijdt hij in het midden van de twee rijvakken. Nu is dat wel iets dat bijna alle Marokkanen doen, de witte lijnen staan er als versiering, zo lijkt het. Na een uurtje rijden vraagt Khalid of we het ok vinden als we stoppen voor koffie en ontbijt. Wij zijn maar wat blij ... Wij drinken zelf een theetje om ook wat op te warmen. Eens terug op de baan lijkt hij erdoor te zijn, de goede muziek gaat aan en we hebben terug klank en niet alleen beeld. Even verder moet hij echter opzij voor een politiecontrole. We houden ons hart vast maar dan ziet de agent wie er in de auto zit en mogen we doorrijden. Heeft hij even twee minuten chance dat hij de politieagent kent! Er zijn verschillende politie controles op de weg naar Essaouira, meestal snelheidscontroles maar Khalid weet ze stuk voor stuk staan en houdt zich aan de snelheid daar waar nodig. 

Wanneer we op ongeveer 80 km van de stad zijn passeren we talrijke velden met arganbomen. Deze strekken zich uit over 45% van de oppervlakte van de provincie. De bomen zijn de bron van ambachtelijke activiteiten voor duizenden gezinnen. De geitjes voeren een show op en kruipen allemaal in de bomen, de een al hoger dan de andere. Uiteraard zijn er langs de weg vele coöperatieven van vrouwen die de echte arganolie produceren. Khalid drukt ons op het hart dat hij niet verwacht dat we iets kopen maar zijn baas wil graag dat hij toch even stopt. We maken de dames daar wel duidelijk dat we reeds op de hoogte zijn van hoe het proces werkt want opnieuw heel de uitleg, daar hebben we geen zin in. 

Rond 11 uur komen we aan in Essouira. De stad is gehuld in een ochtendmist en er hangt een zilte zeelucht. Khalid zet ons af aan de haven waar de vissers nog altijd dagelijks hun verse vangst aan wal brengen, om vervolgens druk te onderhandelen over de prijzen. Het is geen probleem om op eigen houtje door de drukke haven te slenteren. Tientallen blauwe bootjes wachten hier op hun volgende tocht naar open zee. De zoute zeebries en het gekrijs van overvliegende meeuwen die boven de haven cirkelen hopend op een stukje vis, geven deze plek een unieke sfeer!

Rondom de medina liggen hoge vestigingsmuren met bastions. De grote omwalling van de Medina is gerust indrukwekkend te noemen. De muren zijn in de 18de eeuw gebouwd om de haven te beschermen tegen indringers. Vanaf het Skala du Port, een toren die zich tussen de stad en haven bevindt, hebben we een geweldig zicht op de oceaan. Er staan nog steeds 19 bronzen kanonnen opgesteld richting de zee. Een straatverkoper leurt met notenrepen en laat ons eerst even proeven. Omdat we toch al een hongertje hebben, kopen we alvast een pakje om de eerste honger te stillen.

De keuken is er afwijkend van de overige Marokkaanse steden. Hier in Essaouira eet iedereen gewoon vis! Alle vis die we hier op de vismarkt zien, zwom vanochtend nog rond in de Atlantische Oceaan, verser kunnen we hem dus niet krijgen. Aan de rand van de haven bevinden zich allerlei kleine restaurantjes waar we onze vis zelf kunnen uitkiezen. Het is nog maar net 12 uur en veel volk zit er niet met als gevolg dat iedereen ons toeroept dat ze de beste prijs voor ons willen geven. We kiezen er eentje uit en de visboer legt enkele vissen op een schaal: dorade, tong, gamba’s en inktvis. Achteraan in de hoek staat een weegschaal, alles wordt gewogen en een prijs wordt onderhandeld. Voor onze schaal betalen we 10 euro per persoon inclusief een tomaten slaatje, brood en drank. We zetten ons in het zonnetje terwijl onze vis op de gril wordt gelegd. Het is een simpele maaltijd maar eenvoud siert. De vis is hemels!

Essaouira wordt ook wel ‘Wind City of Africa’ genoemd maar vandaag hebben we geluk. Het is niet zo warm als gisteren, slechts een graad of 24 maar zo goed als windstil dus het is hier heerlijk zitten. Mensen trekken mensen aan en al snel zit het etablissement van onze visboer bijna helemaal vol. Een restaurantje in de stad is misschien sjieker maar hier is het des te authentieker en dat vinden blijkbaar veel toeristen. De locals kijken geamuseerd toe. 

Na de lunch gaan we de stad in. Van zodra we het oude centrum betreden, zijn we verliefd. Alle pittoreske straatjes en steegjes worden gekenmerkt door witte huisjes met prachtige houten deuren. Huisjes worden afgewisseld met winkels met kleurrijke waren en marktjes. Ik vind Marrakesh een prachtige stad en de soeks zijn geweldig maar heel eerlijk, je kan nergens kijken zonder bijna de winkel in gesleurd te worden. Dat is in Essaouira anders. De soeks is hier klein en overzichtelijk. Hier heerst nog rust, kijken mag. Daarnaast lopen er hier ook nog veel locals rond en zijn er ook nog heel veel winkeltjes met lokale producten. Sonja wordt verliefd op een handtas en ik raad haar aan niet te twijfelen want misschien vinden we het winkeltje nooit meer terug. We trekken ook nog even naar de kruidenafdeling op de plaatselijke lokale markt. Tussen de vele kruidenmelanges, zien we ook speciale kruiden om af te vallen, kruiden die werken als een soort viagra zowel voor mannen als voor vrouwen maar wij willen de gewone zoete paprika en komijn voor in onze keuken. Bovendien is ook het ijzerkruid om lekkere thee te zetten van prima kwaliteit. Sonja gaat naar huis met 3 volle pakjes voor slechts 6€. Missie volbracht!

De oude medina kenmerkt zich door zijn Portugese en Spaanse verleden, maar ook Franse architecten zijn hier werkzaam geweest.  Wat echt opvalt is de heerlijke, rustige sfeer die in de oude stad hangt; mensen zijn vriendelijk, niemand heeft haast en gemotoriseerd verkeer is niet toegestaan. Vooral dat laatste is een verademing! Enig minpuntje, er zijn redelijk wat bedelaars en dan hebben we het niet over de tientallen poezen die hier rondlopen. Die zijn in ieder geval allemaal stuk voor stuk goed verzorgd en hebben hier een echt prinsen leven: zachte kussens om op te slapen, duizenden handen die hen dagelijks knuffelen en eten in overvloed. 

Om ons dagje relaxed af te sluiten, zetten we ons nog een laatste keer op en gezellig terrasje voor iets lekkers: lemon munt voor Sonja en een appeltaartje voor mij, maar ik heb een excuus ... drie uur in de auto zitten zonder dat ik naar het toilet kan, is moeilijk voor mij dus nog vocht toevoegen aan mijn lijf is echt geen optie. 

Essaouira is voor mij een stukje hemel op aarde. Het stadje met de huisjes met blauwe luiken doet me denken aan de Griekse eilanden. Het heeft een heel eigen cachet. Blij dat we dit uitstapje hebben gemaakt. Khalid pikt ons rond half vier terug op en we rijden terug huiswaarts. Wakker is hij alvast maar ook heel prikkelbaar - er wordt wat af gevloekt in de auto. 

Eenmaal terug in Marrakech, trekken we de drukte weer in op zoek naar restaurant Foundouk. Gisteren zijn we het al tegengekomen maar het is toch weer zoeken want alle straatjes lijken hier echt op elkaar. Wanneer we het eindelijk gevonden hebben, staan we voor een gesloten deur. Woensdag is sluitingsdag en dat is best balen want vanavond was onze laatste kans. We moeten dus op zoek naar een andere plek en komen uit bij Le Bougainvillier. Hier geldt opnieuw eenvoud siert: een kleine gezellige patio met prachtige lampen en twee Marokkaanse mama’s in de keuken. Het eten is goedkoop en lekker!