Marrakesh - de Médina

De laatste dag is aangebroken dus genieten we extra hard van ons ontbijt. Het is Valentijn vandaag dus worden we extra verwend. We krijgen een frambozen, aardbeisapje. Verder zoals steeds hemels lekker brood, pannenkoekjes, een eitje en als extra een avocado slaatje met kokos en frambozen. Na het ontbijt nemen we definitief afscheid van Mohammed want zijn shift zit erop. Daarna pakken we in en trekken we voor de laatste keer de stad in.

Het voordeel van deze locatie, midden in de medina, is dat we een stukje van het echte Marokkaanse leven ervaren. Elke dag lopen we door dezelfde straatjes waar lokale kleermakers, bakkers, fietsenmakers en vele andere ambachtslieden hun werkruimte en winkel hebben. Ze beginnen ons al te kennen en vallen ons niet lastig. 

We gaan eerst op zoek naar de Jardin secret in de soeks. Ondanks het feit dat we ervan overtuigd zijn nu wel alle straatjes gezien te hebben, komen we toch nog ergens waar we de voorbije dagen nooit eerder zijn geweest. We genieten van elk moment, elk hoekje is instagram-waardig. Het is nog vroeg in de ochtend en nog niet alle kraampjes zijn open, nu heerst er nog rust in de straten.

Bij aankomst in de Jardin Sécret zijn we ook nog zo goed als alleen. Het mysterieus Arabisch-Andalusisch paleis van meerdere eeuwen oud, gelegen achter dikke muren werd heel mooi gerestaureerd en is sinds 2017 voor het publiek geopend. De tuin bestaat uit twee delen: de exotische waar we de drukte ontvluchten en de islamitische waar we bezinning vinden. Beide zijn juweeltjes en wat ons betreft een must see. De geheime hoekjes met waterpartijen en prachtige mozaïeken op de vloer zijn heel erg mooi. Boven op het dakterras drinken we een theetje in de zon. We moeten wel wat geduld hebben want ze zijn niet bereid erg hard te werken.  Op hun menukaart staat er dan ook vermeld: ‘Slow service’, we zijn dus verwittigd! In het winkeltje van de tuin vinden zowel Sonja als ikzelf iets naar onze zin, een cadeautje voor onszelf, het is tenslotte Valentijn.

Ondertussen is het al bijna lunchtijd en trekken we naar de Place des Epices. Ik schrijf het hier nu wel gemakkelijk neer, maar het is moeilijk om niet te verdwalen in het doolhof van de medina. Zelfs de straatnaamborden zijn onbetrouwbaar en brengen ons op een dwaalspoor. Volgens mij werd het stratenplan hier ontworpen door Escher, want de steegjes zijn moeilijk van elkaar te onderscheiden. We proberen te genieten van het onverwachte en zijn zoals steeds voorbereid om gedesoriënteerd te raken. Wanneer een Marokkaan ons zegt dat we naar rechts moeten, doen wij het tegenovergestelde. We eindigen op een lokale markt ver weg van alle toeristen maar dat is ook wel leuk. Uiteindelijk komen we, na wat rondjes lopen, toch waar we moeten zijn, namelijk bij Café des épices, een verborgen parel. Elke dag bieden ze hier een ander lunchmenu aan, met enkel biologische en verse producten. We genieten van het geroezemoes van de locals, toeristen en expats. De Tajines staan te pruttelen en de Marokkaanse thee wordt ingeschonken. Hoog boven de soeks en de straten van Marrakesh genieten we op het dak terras van een lekkere tajine. Ik ga voor de kefta en Sonja voor de kip. Het restaurant wordt gerund door een Fransman en ademt de sfeer uit van een Franse bistro in een modern jasje. Er zijn lange banken met gezellige kussens en lage rotan stoeltjes maken het geheel af. We hebben een geweldig zicht op het plein.

Na de lunch duiken we weer de soeks in. Af en toe moeten we opzij omdat er een kar moet passeren maar we proberen ons niet te laten opjagen. De Marokkaanse tijd tikt hier iets ongelijkmatiger. De drukte die er heerst in het Wijnegem shoppingcenter op een koopzondag is ‘a walk in the park’ vergeleken met de chaos in de medina. Misschien vanwege het laagseizoen, maar wij worden geen enkele keer de winkels ingetrokken. Sommige verkopers proberen wel contact te maken met woorden, maar die negeren we vriendelijk. Het scheelt misschien dat we met een doel voor ogen door de soek lopen en duidelijk geen interesse hebben in de handelswaar. Onze houding is dus niet die van de zoekende, aarzelende of winkelende toerist. Toch zijn er zo van die winkeltjes waar we niet voorbij kunnen lopen. Bij sissimorocco is het liefde op het eerste gezicht. Het kleine winkeltje op de Place des Epices verkoopt kleding en sieraden en leuke hebbedingen voor het interieur, waaronder prachtige kussenslopen.

Na dit korte shopping intermezzo gaan we op zoek naar het Henna Art Café voor een thee pauze. Lang moeten we niet zoeken: aan de zuidoostelijke hoek van het Djema El-Fna plein tussen Snack Toubkal en Cafe El Waha wandelen we door de straat Riad Zeitoun al Kdim. Na 3 minuten komen we aan de vierde straat rechts waar zich het café bevindt.  Hier kan je een prachtige henna-tekening laten zetten. Uiteraard met natuurlijke henna en (dat is wel bijzonder) door een gecertificeerde henna-artiest! Initieel was dat wel onze bedoeling maar ze hebben eigenlijk niets discreets en om nu heel onze handpalm vol te zetten, vinden we van het goede te veel. Gezellig is het er wel met al die blauwe tinten en prachtige muurschilderingen. 

De weg naar het Djema El-Fna plein kent Sonja nu al bijna met haar ogen dicht. De hectiek op het plein is onbeschrijflijk! We worden langs alle kanten toegeroepen: berbervrouwen die onze handen willen beschilderen met henna, mannen die hun aapjes aan een halsband optrekken terwijl achter ons een of andere idioot op een fluitje speelt in de hoop dat er een slang uit zijn mandje kronkelt waarmee hij ons kan plezieren. Hier zou dierenorganisatie Gaia van kokhalzen maar er zijn altijd mensen die bezwijken en er mee op de foto willen. Wij laten ze in ieder geval links liggen. We gaan ook in een grote boog rond de tandartsen en de zogenaamde dokters die je met kruiden en ongeïdentificeerde botten, slangenhuiden, gedroogde hagedissen en struisvogeleieren proberen te genezen. Een afspraak maken is niet nodig op Djema El-Fna, dat is duidelijk. 

Wanneer we bij de Koutoubia moskee aankomen, weerklinken de klanken van het  namiddag gebed uit de toren. De minaret van de grootste moskee van Marrakesh is 77 meter hoog, meer dan 1000 jaar oud en het symbool van de stad. De Koutoubia moskee is niet toegankelijk voor niet moslims maar is wel een bezoekje waard. Het gebouw ademt geschiedenis. Wanneer we onze blik verder omhoog richten om de vier koperen bollen te zien glinsteren in het zonlicht, wanen we ons in een sprookje.  We nemen even de tijd om de omgeving in ons op te nemen. Het loopt hier vol met moslims die net uit de moskee komen en de vele bedelaars een aalmoes geven.

Rond een uur of vier hebben we het wel gehad met de drukte en besluiten we naar onze Riad terug te gaan. Daar drinken we op ons dakterras nog een laatste muntthee met zelfgemaakte Marokkaanse koekjes. Om kwart voor vijf pikt Khalid ons op voor de rit naar het vliegveld. We zijn ruim op tijd, exact twee uur voor de vlucht maar bij de incheck balie heerst er chaos. Een familie voor ons heeft de boarding passen niet afgedrukt. Het duurt verschrikkelijk lang en ze zijn niet van plan om hun plekje zomaar af te staan. Laptops worden bovengehaald en uiteindelijk gaat één iemand van het gezin ergens in de vertrekhal boarding passen afdrukken. Ondertussen zijn de andere rijen reeds geslonken en staan wij er nog. Wanneer het eindelijk aan ons is, zijn we al mega gestresseerd. Even verder moeten we door de controle waar een man voor ons een reuze pot spaghettisaus tracht mee te smokkelen. En maar discussiëren .... man man man dat weet nu toch het kleinste kind dat een volledige pot liquide niet door de douane kan!  Boos vertrekt hij in zeven haasten om vijf minuten later terug te spurten omdat hij zijn bakje met daarin gsm en andere persoonlijke spullen vergeten is. 

Het heeft wat voeten in de aarde gehad maar uiteindelijk stappen we het vliegtuig op om 19u15, normaal ons uur van vertrek. Opstijgen doen we dus met een half uur vertraging. Belgium here we come! Eenmaal in Charleroi worden we ook nog eens tegengehouden door de douane maar we zien er dan toch betrouwbaar uit want na een korte ondervraging mogen we door. 

Marrakesh was leuk, heet, stoffig en druk maar ook opwindend en mysterieus. Pas als je hier bent geweest snap je dat er wordt gesproken over ‘de geuren en kleuren’ van Marrakesh. Het is een compleet andere wereld: Exotisch genoeg om te betoveren, tolerant genoeg om niet te beangstigen. Marokko heeft me opnieuw verrast in positieve zin.