Guéliz

We slapen lekker uit vandaag en gaan dus iets later naar het ontbijt. We ontdekken opnieuw dat het hart van de eigenaar Manu niet echt voor deze Riad klopt. Zelfs een goede morgen kan er niet af. Gelukkig heeft zijn personeel wel die warme persoonlijkheid die nodig is om je helemaal thuis te voelen. Vandaag staat er Amlou op tafel. Dat is een soort pindakaas van honing, amandelen en arganolie. Ik heb er gisteren een potje van gekocht bij de argan coöperatieve omdat ik het zo lekker vond. Nu vernemen we dat het een afrodisiacum zou zijn. Niet dat ik dat nu persé hier nodig heb want met een Marokkaan mag ik sowieso niet thuiskomen van onze pa. 

Voor het moderne Marrakesh trekken we vandaag naar de wijk buiten de stadsmuren, Guéliz. Het is een verademing na het doolhof van de soeks al is het hier ook druk maar dan vooral het verkeer. In Marrakesh zijn er veel drukke banen en aanvankelijk dachten we dat het een onmogelijke opgave zou zijn om aan de overkant te geraken maar dat valt uiteindelijk reuze mee. We zoeken eerst een opening in het aankomend verkeer en wandelen daarna vol zelfvertrouwen en op een gelijkmatig tempo de weg op. De auto’s en scooters anticiperen op onze bewegingen en weten ons keurig te omzeilen. Als er dan al zebrapaden zijn, betekent dat nog niet dat de auto’s stoppen. Als het echt moet wel maar liever rijden ze in een boogje om ons heen. Ook besparen ze hier op verkeerslichten voor voetgangers. Soms staan ze er wel maar dan wel maar aan één kant, waardoor we soms even over onze schouders moeten kijken om te zien of we nu rood of groen hebben. Buiten auto’s en motorfietsen rijden hier ook nog van die traditionele paardenkoetsen. Voor sommige toeristen, vooral de Aziatische heeft het iets nostalgisch om de stad te bekijken vanuit een calèche, achter de deinende billen van een paard. Wij vinden het niet zo tof, die beesten in het straatbeeld want ze stinken verschrikkelijk. 

We wandelen naar de Jardin Majorelle en hopen de drukke stad even te ontsnappen om tot rust te komen in de tuin, maar bij aankomst staat er al een lange rij toeristen aan te schuiven om de tuin te bezoeken. We moeten dus nog even geduld uitoefenen. We betalen  maar liefst 180 dirham (18 €) entreegeld. Het is een combiticket zodat we ook de twee musea mogen bezoeken. 

De intieme botanische tuin is volgens onze reisgids één van de mooiste plekken in deze rode stad. Het was de Franse schilder Majorelle die de paradijselijke tuin liet aanleggen in de jaren ’20. Zoals het een schilder betaamt, is de tuin ontworpen zoals een schilderij. Majorelle ‘schilderde’ deze tuin met bloemen en planten uit de vijf windstreken. Hij was vooral dol op de bougainvilles en cactussen, die overal in de tuin zijn terug te vinden.  Ook water is een belangrijk element in de tuin met zijn marmeren bassins, stroompjes en vijvers vol met lelies. Het is dan ook geen wonder dat inmiddels ook veel vogels de tuin als thuisbasis hebben. Het is echter te druk om ze te horen kwetteren. De ironie is dat deze tuin in feite hét meesterwerk is van deze schilder, waarmee hij uiteindelijke meer bekendheid heeft verworven dan met zijn schilderijen.

De Tuin van Majorelle is lange tijd vrijwel onbekend gebleven, tot de Franse modekoning Yves Saint Laurent en zijn partner Pierre het in 1980 kochten. Het koppel bezocht de tuin telkens ze in Marrakesh waren. Toen ze hoorden dat de tuin verkocht zou worden om er een hotel te plaatsen, kwamen ze in actie. Ze gingen wonen in de villa Bou Saf Saf, die ze een nieuwe naam gaven: Villa Oasis. Ze restaureerden de zwaar verwaarloosde tuin en brachten hem weer tot leven. Yves Saint Laurent heeft altijd gezegd dat de tuin voor hem een ongelimiteerde bron van inspiratie was. Na het overlijden van Yves Saint Laurent in 2008 in Parijs werd zijn as verstrooid in de rozentuin van Jardin Majorelle. Zijn partner droeg daarna de tuin over aan La Fondation Pierre Bergé – Yves Saint Laurent, de stichting die was opgericht na de pensionering van Yves Saint Laurent om de nalatenschap van dit modehuis te beheren en te bewaken. 

Bijna iedereen die in Marrakech is geweest, deed ons beloven zeker de tuin te bezoeken. We kunnen echter niet zeggen dat we ervan ondersteboven waren. De kobaltblauwe muren zorgen voor een mooi contrast met de natuurlijke groene kleuren van cactussen, palm- en sinaasappelbomen maar heel bijzonder vinden wij het niet. Misschien omdat we er meer van hadden verwacht? Vaak is dat zo, als de verwachtingen te hoog gespannen staan, valt de werkelijkheid meestal tegen. Gelukkig zijn er nog de musea.

In het voormalige schilderatelier bevindt zich nu het museum waar ode wordt gebracht aan de berbers, de voormalige bewoners van Marokko. We houden beide  wel van een etnisch museum en vinden het altijd fascinerend om te zien wat voor kledij mensen vroeger droegen. We bewonderen de prachtige sieraden en traditionele kostuums van de berbers in een, wat ons betreft, juweeltje van een museum. Alles is vooral heel erg mooi gepresenteerd. Het lijkt wel of we ’s nachts door de woestijn aan het wandelen zijn onder een prachtige sterrenhemel. De berber muziek die op de achtergrond gespeeld wordt, maakt de beleving compleet.

Wanneer we terug buiten komen, is de rij verdrievoudigd maar gelukkig moeten we niet meer aanschuiven bij het Musée Yves Saint Laurent omdat we dus een combiticket hebben. De Afrikaanse zon geeft de bakstenen gevel een mooie rozerode gloed. Langs  de straatkant is er geen enkel raam maar de zuiderse zon tovert een boeiend spel van licht en schaduw op de façade. Het museum brengt hulde aan een van de invloedrijkste modeontwerpers van de twintigste eeuw. We stuiten meteen op prachtige kleuren, schitterend borduurwerk, weelderige lagen prachtige stoffen en modepoppen die de hoofdrol lijken te spelen in een toneelstuk. Op de zwarte wand worden foto’s en films getoond van Yves Saint Laurent’s modeshows, op muziek en met de stem van de ontwerper. Ook dit museum vinden we een aanrader! ‘Fashion fade, style is eternal’.

Het is al na 1 uur wanneer we terug buiten komen en besluiten aan de overkant bij Pause Gourmande een kleinigheidje te eten. Er zitten best wel wat locals op het terras en dat is altijd een goed teken. Het eten is weer eenvoudig, goedkoop maar lekker. Na de lunch wandelen we nog even naar het hart van de nieuwe stad, de place du 16 Novembre waar al de grote Europese en Marokkaanse ketens zijn gevestigd. Afdingen is hier ‘not done’. Kopen doen we niet maar dan hebben we het toch gezien. 

Na vier dagen in Marokko, hunkerden we naar wat rust en tijd om te relaxen, gewoon even heerlijk ontspannen. Ook daarvoor is Marrakesh de uitgelezen plek want op veel straathoeken van de stad zie je bordjes hangen met ‘hammam’. Een hammam is een badhuis en sauna waar van oudsher mensen naartoe kwamen om zich te wassen, omdat ze zelf geen badkamer in huis hadden. Nu nog passeren de meeste Marokkanen er op vrijdag voor ze naar de Moskee gaan. Een wasbeurt in de hammam is een belangrijk onderdeel van het dagelijks leven in Marokko.

Vanmiddag gaan we dus gewoon even ‘off the radar’ om lekker gepamperd te worden. Hiervoor moeten we niet erg ver want we hebben geboekt bij Les Bains d’Azahara, net achter de hoek. Manu ziet ons vertrekken en zegt ‘geniet van jullie wandeling’, hij moest eens weten ... We moeten kloppen want de bel doet het niet - grapje - aan elk Marokkaans huis in de medina hangt een klopper want hier werken Marokkanen niet met een bel. Binnen valt onmiddellijk een rust over ons, mede door het gedempte licht en de rode kleur van zowel tapijten als draperieën. 

We mogen al onze bezittingen in een locker steken en krijgen een badjas en sexy slip om aan te trekken. Daarna worden we naar een kleine ruimte gebracht waar we ons neerzetten op de verwarmde, marmeren banken die aan weerszijde van de kamer staan. Even is het schrikken want het marmer is verdomd heet maar al snel wennen we aan de hitte. Een gezette dame gooit wat water over ons heen en smeert ons helemaal in, waarna ze de kamer verlaat. De zwarte zeep en kruiden doen hun werk en zetten alle poriën open. Na tien minuutjes is ze er weer en begint ze ons uitgebreid te scrubben. We worden gescrubd zoals we nooit eerder gescrubd werden. Ik heb het gevoel dat ik na al dat gescrub zeker de helft van mijn vel kwijt ben. Of ik dat nu fijn vind, daar ben ik nog niet uit. Sonja vindt het heerlijk. Heel onze huid tintelt nog na wanneer we  beide een laag natuurlijke klei op ons lichaam en gezicht krijgen. Dat mag ook weer even intrekken, waarna de dame ons haar insopt met heerlijk ruikende shampoo. Na een laatste spoelsessie mogen we naar een mooie kamer waar we een muntthee krijgen en een korte maar heerlijke voetmassage. Onze vettige voeten gaan nadien in een veel te grote plastiek slipper en zo moeten we de trap op. Hopelijk hebben ze hier een goede verzekering want het kan niet anders of hier is al eens iemand van de trap gedonderd. We geraken heelhuids boven en komen in een kamertje waar  twee massagebedden opgesteld staan.  De dame van de massage levert geweldig werk en legt er haar hart en ziel in. Ze heeft magische handen, binnen no time zak ik helemaal weg in mijn ontspanning, heerlijk! 

Helemaal zen, met een babyvelletje maar met een ‘coupe ontploft’ wandelen we naar onze Riad. Manu opent de deur maar zegt niets ... en wij ook niet. We weten echter dat we er als verzopen kippen uitzien want de liters arganolie in ons haar is niet echt flatterend. Alvorens naar de eetzaal te vertrekken voor het diner, genieten we nog wat na. We hebben wijselijk besloten vanavond niet meer de drukke stad in te trekken zodat we volledig relaxed kunnen blijven want wat was het vandaag weer een hectische, warme dag. Nu is het gewoon heerlijk vertoeven aan het haardvuur met een lekkere cocktail terwijl buiten de woelige stad de dag afsluit en een muezzin uit de minaret zijn laatste lied zingt. We worden een beetje loom zo bij het vuur en krijgen een beetje honger. Plots beseffen we dat Mohammed gewoon wacht met het eten tot we aan tafel zitten. Hij brengt ons weer een lekkere Marokkaanse maaltijd. Na het eten willen we graag nog een verbena thee maar dat heeft hij nu net niet in huis. Geen probleem voor Mohammed: wat er niet is, gaat hij gewoon even halen op de avondmarkt achter de hoek. Ongelofelijk toch? Na slechts vijftien minuten staat er een dampende theepot op tafel met heerlijke verbena. Nog even en foto met hem in de patio zodat we een blijvende herinnering hebben aan de liefste Marokkaan die we ooit hebben ontmoet. In die korte tijd hebben we echt een band opgebouwd met hem. Wat gaan we hem missen!