Marrakesh - de Médina

Na een goede nachtrust en alweer een lekker ontbijt, zijn we helemaal klaar om Ali Baba en de 40 rovers te trotseren. Tijd voor een wandeling door de oranjerode straten van de medina, de plek om de authentieke Arabische cultuur op te snuiven. 

Van zodra we onze riad verlaten, worden we onmiddellijk ondergedompeld in een bedwelmende Arabische sfeer. Het oosterse sprookjeslabyrint is een feest voor oor en oog. Het doet denken aan het decor van een Oosters sprookje waar geurende specerijen staan uitgestald, Perzische tapijten aan de wanden hangen en we veel leren slippers en tassen in alle kleuren van de regenboog zien. We ruiken de geur van saffraan, rozen en muskus maar jammer genoeg zijn er ook geurtjes die we zo snel mogelijk uit onze neus willen krijgen.

We worden er voortdurend aan herinnerd dat we ons in een overwegend islamitisch land bevinden, wanneer de oproep tot gebed vijf keer per dag de ether in gaat (vanaf 05:00 uur scherp!). Ongeacht onze eigen religieuze voorkeuren, houden we hier toch rekening mee. Niemand vraagt ​​ons om een ​​hoofddoek te dragen of deel te nemen aan islamitische rituelen want Marokko is behoorlijk gematigd maar we kleden ons toch deftig. Topjes, korte shorts en te onthullende kleding hebben we niet in onze koffer gestoken.

We wandelen gedecideerd naar het beroemde Djema El-Fna plein want dit gigantische stenen plein dat door de inwoners ook wel ‘la Place Folle’ (het gekke plein) genoemd wordt, is het kloppend hart van de oude stad. Het is een plein met een gruwelijk verleden, want tot de negentiende eeuw hing men er de misdadigers op. Het is hier dat elke ochtend rond 10 uur het Marokkaanse leven op gang komt. Marktkramers brengen hun eetwaar aan de man, waterverkopers gekleed in traditionele kledij verleiden dorstige toeristen, muziek van de vele straatmuzikanten vult het plein. We worden deel van de Marokkaanse drukte en duiken de soeks in. Soeks zijn kleine winkeltjes waar je echt alles kan kopen. Hoe dieper we in dit labyrint doordringen, hoe nauwer de overwelfde steegjes en hoe authentieker de producten worden. Of je nu Arabische lampen, theepotten, slippers, sjaals of een tajine als souvenir wil meenemen, de soeks zijn de ‘place to be’. Ons plan was om de wandelingen uit onze reisgids te doen om zo alle bezienswaardigheden tegen te komen. We leren al snel dat je in Marrakesh ab-so-luut geen bepaalde route moet trachten te volgen, om bij een bepaalde plek uit te komen. Dit werkt hier namelijk niet en het zorgt ervoor dat je belemmerd wordt in het verdwalen. En dat is wat je hier eigenlijk moet doen: verdwalen in de mooie straatjes. Het is een utopie te denken dat je in de medina zelf je dagindeling bepaalt, dat doet de medina voor jou.

We vinden het eigenlijk best leuk om ons volledig gedesoriënteerd te voelen en om te verdwijnen in het labyrint van traditionele winkeltjes. We genieten van de overdaad aan geuren en kleuren. We delen deze wervelende doolhof met ezels, fietsen, bromfietsen, stootkarren, massa’s mannen in djellaba’s en gesluierde vrouwen. 

Elke keer we een hoek omdraaien worden we opnieuw verrast. Het is echt een supermooie en inspirerende stad. De prachtige gebouwen, mozaïektegeltjes en zalmroze gekleurde muren, we komen ogen te kort. Sowieso heb ik al een voorliefde voor mozaïek en kleur dus het is niet heel gek dat ik me in Marrakesh volledig thuis voel!  De zon staat hoog aan de hemel en mede dankzij die zonnestralen die door het dak en de gekleurde doeken heenkomen, worden de straatjes mooi verlicht. In de medina is ongeveer elke straathoek een lust voor het oog.

Tijdens onze zoektocht naar de koranschool, komt er iemand ons vertellen dat de straat afgesloten is. Hij zal ons wel de juiste weg wijzen, zegt hij. We negeren hem en lopen gedecideerd verder. Bedanken en doorlopen is namelijk het beste wat je kan doen want het komt er bijna altijd op neer dat het je geld gaat kosten en dat het niets zal toevoegen aan je tijd in Marrakesh. We gaan dus lekker onze eigen weg maar hebben het gevoel rondjes te draaien, tot Sonja plots leest op haar stadsplan dat de school in restauratie is. Waarschijnlijk is het daarom dat we het niet vinden.

Al snel komen we bij Place Rahba Kedima, het Kruidenplein. Dit ligt in het hartje van de soeks en is de ideale plek om mensjes te kijken. Op dit oude plein werden vroeger slaven verhandeld. Nu zijn er vooral kruiden- en specerijenwinkeltjes waar je echt alles kan vinden. Tegen elke kwaal hebben ze hier een oplossing. Voor de koude winterdagen thuis verkopen ze midden op het plein zelfgebreide bontgekleurde mutsen. Geen kat die er met deze warme temperaturen aan denkt om er zich eentje aan te schaffen.

Even verderop arriveren we bij het fotografie museum. Met dit prachtige weer gaan we niet bewust musea opzoeken maar het fotografiemuseum wil ik toch graag even binnen. We betalen 50 dirham en dat is het meer dan waard. Het museum zelf is echt een pareltje. We treffen er foto’s van het oude Marokko aan, welke zijn verzameld door privéverzamelaars Patrick Menac’h en Hamid Mergani. Samen bezitten zij ruim 4.000 foto’s uit de periode 1870 tot 1950. Een deel van hun collectie wordt tentoongesteld in dit museum middels een vaste en wisselende collectie. Bovenop het dak is een heel gemoedelijk en schaduwrijk cafeetje met uitzicht over de medina van Marrakesh. We bestellen een muntthee en genieten van de eerste zonnestralen van de dag.

Na dit leuke rustmomentje, duiken we terug de hectische soeks in en komen we al snel bij de wolververs. Deze zijn te herkennen aan de strengen gekleurde wol die boven ons hoofd te drogen hangen. In sommige steegjes wordt er nog steeds geverfd. Zoals overal is het moeilijk om foto’s te maken. Mensen worden snel boos en dat is echt niet fijn. Ik laat het dus los en geniet gewoon van al wat ik zie, probeer alles op te slaan in mijn hoofd in plaats van op foto. 

In de smalle straatjes is het een drukte van jewelste en we trachten ons een weg te banen tussen de eindeloze stroom van roekeloze bromfietsers, ezelskarren en meedogenloze straatverkopers met hun kruiwagens. Soms voelt het echt een beetje benauwend aan. Je kunt er niet omheen, in Marrakesh wemelt het ook van de katten. In de medina struikelen we over de magere exemplaren met honger in de ogen maar ook dikke, goed verzorgde katten lopen voor onze voeten in de smalle straatjes. Kleine kittens liggen vaak tussen de kleding in de soeks te slapen. Stuk voor stuk vertederen ze ons maar we proberen ons te bedwingen om de beestjes uitgebreid te knuffelen want we gaan ervan uit dat de meeste luizen hebben.  Gelukkig worden, in tegenstelling tot sommige andere landen, de poezen in Marrakesh wel goed behandeld. Waarschijnlijk omdat de profeet Mohammed zelf ook heel erg van katten hield en ook omdat het de stad natuurlijk muizen- en rattenvrij houdt. 

Manu heeft ons aangeraden te lunchen bij L’Mida. Het is even zoeken maar plots zien we een bordje. Een steile trap brengt ons naar het mooie, zomerse dakterras met heel veel planten en een prachtige muurschildering. We worden hartelijk verwelkomd door een vriendelijke ober en krijgen een plekje toegewezen. Hij spreekt naast Frans ook vloeiend Engels en ziet er pico bello uit. De temperatuur bedraagt ondertussen 27 graden maar aan alles is gedacht, er zijn zelfs zonnehoedjes. Het eten is gewoonweg subliem en wanneer we merken dat ons Arabisch lievelingsdrankje ook op de kaart staat, kan onze dag al niet meer stuk. De citroen munt is even heerlijk als in Jordanië. 

Na de lunch wandelen we naar het zuidelijke deel van de medina. Het lijkt een gewone wijk maar hier zit de schoonheid in de details. De stoffige straten doen vaak niets vermoeden van de pracht en praal aan de andere kant van de muur. 

Kasbah is waarschijnlijk de tweede bekendste moskee in Marrakesh. Hij is een stuk kleiner en smaller dan zijn grote broer Koutoubia. Je kan deze moskee wel niet bezoeken, maar voor 70 dirham kunnen we wel een kijkje nemen bij de prachtige Saadi graftombes uit de late 16^e eeuw. We wachten geduldig onze beurt af om in smalle nissen de twee schitterende gedecoreerde versierde mausolea te bewonderen. Niet langer dan een minuutje, want dan is het de beurt aan de volgende ongeduldige bezoeker. Ze zijn rijk versierd met marmer en mozaïek. Er zijn verschillende kamers en er is een grote hal die diende als gebedsruimte. De tombes bevinden zich zowel binnen als buiten en er liggen in totaal meer dan 4400 leden van de Saadi begraven in het mausoleum.  De tuin is een heerlijke oase met prachtige tegels en lijstwerk langs de muren. 

Na al dat slenteren zijn onze voetjes oververhit geraakt en besluiten we naar het hotel terug te keren om ons even op te frissen. Een half uurtje later wandelen we terug in de richting van het Djema El-Fna plein op zoek naar Bazaar Café. Uiteraard lopen we weer even compleet verloren maar, wie zoekt die vindt. We stijgen weer enkele verdiepingen naar het dakterras en krijgen een tafeltje met zicht op de Koutoubia moskee. Ook hier is het eten weer verrukkelijk. Een van mijn favoriete gerechten uit de Marokkaanse keuken is pastilla, een gerecht dat zoet en tegelijkertijd hartig is. Pastilla wordt gemaakt van een soort filodeeg en valt het best te vergelijken met een hartige taart. De vulling bestaat uit sappig kippenvlees, maar de bovenkant is bestreken met kaneel, poedersuiker en amandelen. Een bijzondere smaakcombinatie, maar wel érg lekker en hier is hij zoals hij moet zijn. Sonja is iets bescheidener en eet monkfish skewers met groentjes. 

Het was een vermoeiende dag en morgen moeten we weer vroeg uit de veren dus maken we het niet te laat. Rond acht uur wandelen we terug naar de riad. Het lijkt wel of alle vrouwen achter het fornuis staan want op dit uur van de dag, wanneer de zon verdwenen is, zijn het toch voornamelijk mannen die de straten bevolken.  We worden echter niet lastig gevallen en dat is toch een verademing. Ik had gedacht dat we echt belaagd zouden worden maar dat was dus vandaag alvast niet het geval.