Borgloon en Sint-Truiden

Onder het motto ‘vakantie in eigen land’ trekken we vandaag naar de parel van Haspengouw. Op slechts een uurtje rijden, ligt Borgloon, een eeuwenoud stadje verborgen in het omgevende landschap. We parkeren de auto in de kleine deelgemeente Groot-Loon  bij de Servaashoeve. De parkeerplekken zijn hier schaars en gegeerd maar we hebben geluk, er is nog 1 plekje.

We klimmen naar het hoger gelegen Sint-Servaaskerkje van waar we een prachtig zicht hebben op de rondingen van het Haspengouwse landschap.  We zien een man buitenkomen en hij trekt de deur stevig in het slot. Wanneer wij deze willen openen, lijkt dat niet te lukken want ik zie geen klink. Wanneer ik het bijna wil opgeven, zegt Marleen: ‘draai eens aan die ronde ring’ - halleluja, er moet er maar 1 slimme bij zijn hé! Van zodra we het kerkje betreden, hoor ik een klaterend watertje. Na een tijdje zegt Marleen: ‘Hoor jij nu ook dat gefezel, het lijken wel geesten’. Nu ze het zegt, er komen rare geluiden op ons af. Stemmen uit het hiernamaals? Aan het plafond zien we enkele microfoons die bewegen en sommige komen als een spin naar beneden om vervolgens opnieuw de hoogte in te gaan. We beseffen dat het vreemde klankspel uit die microfoons komt maar begrijpen niet zo zeer het nut ervan. Tot we aan de deur een klein bord zien waarop staat dat hier een geluidskunstenaar aan het werk is. Bewust worden van al het ge’luid’ rondom ons, moeten we blijkbaar terug leren ... misschien wint daarbij ook de stilte weer aan waarde. Speciaal en verrassend. Wanneer we buitenkomen, is er niemand en het ademt een zekere rust uit maar op het hek speelt zich een horror verhaal af. Een gespiesde vogel wordt opgegeten door een zwerm wespen. Het zou de setting van een Hitchcock film kunnen zijn. 

We wandelen verder volgens plan en komen terecht in het hart van de fruittelers. Links van ons frambozenstruiken en rechts van ons serres vol met aardbeien. De aangename geur van de vruchten dringt in onze neus. Fruitplukkers zijn volop bezig om het fruit te oogsten. Haspengouw is dan ook na Zuid Tirol de grootste fruitstreek van West Europa. We genieten van het wondermooie landschap. 

Na een goede twintig minuten stappen, komen we opnieuw in de bewoonde wereld en lijkt onze reisbeschrijving niet meer te kloppen. Bovendien is het hier zo goed als verlaten. We staan bij een doodlopend straatje ons plan te bestuderen wanneer er toch een auto komt aangereden. We besluiten het te vragen maar haar antwoord is niet bemoedigend. Onze volgende stop blijkt hier toch wel een 5 km vandaan dus dat betekent dat we verkeerd gelopen zijn. De vriendelijke flamboyante vrouw zegt dat ze ons wel even zal brengen en voegt de daad bij het woord, ze stapt uit haar mini autootje, zet de passagiersstoel wat naar voor waardoor haar dochtertje wel redelijk krap komt te zitten en doet teken dat we moeten instappen. Mensen die zeggen dat Limburgers traag spreken, hebben deze dame nog niet gehoord. Ze ratelt vol overgave en binnen de tien minuten weten we al dat ze naar Hasselt gaan shoppen want dat Ikea 90% korting geeft. Ons lijkt dat ‘too good to be true’ maar we hopen het voor haar. Ze rijdt gezwind tussen de maisvelden en de boomgaarden en inderdaad ... het is best ver. Bij een boomgaard met hoogstammige fruitbomen stopt ze en wijst ze voldaan naar een hekje. ‘Daar is het’, zegt ze, ‘achter dat hekje vinden jullie de Speelboomgaard met de appel en de worm’. Wanneer we afscheid nemen, geeft ze ook nog wat richtlijnen om onze wandeling straks verder te zetten. Laat er dus geen twijfel over bestaan, Limburgers zijn uitermate gastvrij! 

We besluiten onze wandeling wat in te korten en onmiddellijk naar het Doorkijkkerkje te wandelen. Dit kunstwerk kreeg de naam ‘Reading between the lines’ en werd gebouwd door een kunstenaarsduo bekend onder het pseudoniem Gijs Van Vaerenbergh. Sedert 2011 heeft dit kerkje tot doel je naar het landschap te laten turen tussen de lijnen, hier gevormd door stalen platen. Ook van buitenaf kan je dwars door het kerkje naar het landschap kijken. Hierdoor is de kerk wel aanwezig maar tegelijk ook afwezig in het landschap. Het is kleiner dan we verwacht hadden maar het staat op een adembenemende plek. We zijn hier niet alleen want dit kunstwerk trekt vele wandelaars en fietsers. We veronderstellen dat het in het hoogseizoen tijdens de bloesemperiode hier over de koppen lopen is. Ja kunst kom je echt niet alleen tegen in stoffige museumzalen. Kunst in de vrije natuur, daar hou ik het meest van!

Blij dat we het gezien hebben, keren we op onze stappen terug en zoeken de boomgaard die ons terug naar de kerk zal brengen. We genieten van dit stukje natuur. Honderden fruitbomen boordevol verse vruchten zover het oog reikt. Via een natuurpad komen we bij een weide en passeren we een bijenhotel. Toch jammer dat er nog altijd mensen zijn die allerlei rommel laten rondslingeren. Daar waar het vroeger ging om bierblikjes zijn het nu mondmaskertjes die overal te pas en te onpas worden achtergelaten. Na een tijdje zien we de Sint-Servaaskerk terug opduiken en zijn we terug bij het begin van de wandeling. We nemen de auto naar het dorp want we hebben honger gekregen. 

Borgloon is een klein dorpje maar super gezellig. Het prachtige stadhuis uit 1680 geeft het een zekere grandeur. In de volksmond noemt men het ook wel s’Grevenhuis en het was ooit de woning van de graven van Borgloon. We gaan lunchen in de Herberg Klappoel. De wind is nog wat aangewakkerd dus besluiten we om een plekje binnen te nemen. Het interieur is kleurrijk, de gastvrouw super vriendelijk en het eten vers en lekker. Een goede keuze dus, nou keuze is veel gezegd want de herberg is de enige mogelijkheid om te lunchen in dit dorp.

Na de lunch besluiten we verder te rijden naar Sint-Truiden. We parkeren de auto op de Markt. Rondom zien we mooie patriciërshuizen waarvan enkele teruggaan naar de 17de eeuw. Drie torens heersen over het marktplein: de halletoren (belfort) van het stadhuis, de abdijtoren en de toren van de prachtige O.L. Vrouwekerk. Het contrast tussen de stilte van deze morgen en de drukte hier in de stad is enorm, we moeten hier dus ons mondmasker dragen. Niet zo fijn maar gelukkig is de brandende zon van deze morgen al een beetje minder. Er komen wat wolken opzetten en het windje zorgt ervoor dat het best wel meevalt om gebivakkeerd rond te wandelen. Op weg naar Sint Maarten passeren we enkele oude vakwerkhuisjes. 

De Sint-Maartenkerk is een stukje renaissancearchitectuur die ons initieel wat donker lijkt maar ons toch aangenaam verrast. Binnenin is de vlakke zoldering rijkelijk beschilderd met wapenschilden van Sint-Truidense families. Het meest merkwaardige is het hoogaltaar in lichtdoorlatende albast. Zoiets heb ik nog nooit gezien en ik sta er dan ook met verbazing naar te kijken. Ik vind het prachtig! 

Het stadspark van Sint-Truiden werd aangelegd op de stadswallen en je vindt er mooie waterpartijen, schilderachtige hoekjes, bruggetjes en wandelpaden. De wind wakkert nog meer aan en de lucht wordt donkerder ... regen is niet ver weg maar we stappen dapper verder en net wanneer de hemelsluizen openen, arriveren we bij het kunstwerk ‘Het verval’ van Tom Herck. De 60.000 kg wegende constructie stelt een kaartenhuis voor met 9 betonnen kaarten en is zo groot als een huis. Perfect dus om onder te schuilen. Gelukkig duurt het maar 10 minuten en dan klaart het alweer op. Tijd dus om verder te stappen in de richting van het Begijnhof. De vroegere ommuurde enclave is nu zo goed als verdwenen waardoor we niet het gevoel hebben in een begijnhof rond te lopen. Er zijn nog wel wat resten te zien van een bakstenen muur maar de huisjes zijn zo goed als allemaal gerestaureerd waardoor ze heel modern ogen. Reden om dit plekje over te slaan is er echter niet want de begijnhof kerk verdient toch wel wat aandacht. Ondanks het feit dat het binnen niet echt warm aanvoelt vanwege de witgekalkte muren zijn er toch best wel wat troeven. In deze kerk bevinden zich maar liefst 38 schilderingen op de muren en pijlers. Op twee na allemaal vrouwenfiguren zoals het past in een begijnhof. 

We sluiten de dag af met een heerlijk ijsje bij Tea Room Venice en keren dan terug huiswaarts.