Zeeland: Renesse

Heel de nacht heeft de wind lelijk huis gehouden. Bij momenten dacht ik dat ons huisje zou wegwaaien. De matras was toch niet zo heerlijk dan aanvankelijk gedacht. Het was geen zachte maar een te harde waardoor ik bijna geen oog dichtgedaan heb. Om half negen hoor ik al wat gestommel dus trek ik mijn huispakje aan en ga alvast een kijkje nemen. Met kleine oogjes en met een hartje dat nog slaapt, start ik met het maken van eitjes met spek. Gelukkige wil de enige man in ons gezelschap het gure weer wel trotseren om naar de bakker te gaan. Sofie perst de appelsientjes uit en zet koffie en thee. Ons rijkelijk ontbijt doet mijn slapeloze nacht zo vergeten!

De buienradar belooft minder regen vanaf de middag dus houden we ons gezellig bezig tot dan. Zeeland is een stukje Nederland waar je je in pittoresk Amsterdam waant zonder de drukte en het lawaai. Bij mooi weer is Renesse waarschijnlijk prachtig maar we hebben echt wel het slechtste weekend ooit uitgekozen. De regen valt met bakken uit de hemel en een paraplu openhouden is onbegonnen werk met die aanhoudende hevige wind. Toch gaan we op verkenning in het dorp want Sofie is er van overtuigd dat de regen snel voorbij zal zijn. En gelijk heeft ze, geleidelijk wordt de hemel blauw en komt de zon erdoor.  Al snel is mijn dikke trui veel te warm.

In het hart van Renesse staat de Jacobuskerk. Eeuwen voordat de huidige kerk werd gebouwd, stond hier een Romaanse kerk. Daar is het dorp rond opgebouwd en in de loop der tijd werd dit langzaam uitgebreid. Renesse is daarmee een typisch ringdorp. Erg veel is er niet te zien maar het dorp ligt vlak bij de duinen en een bijzonder natuurgebied. Bovendien is er een meer dan 17 kilometer schoon, breed strand. We keren terug naar onze bungalow voor een kleine snack, kleden ons om en trekken dan naar zee. Zalig dat zonnetje ... What a difference half a day makes!

De naam Renesse 'Riethnesse' is afgeleid van riet en neus, wat landtong betekent. Zeehonden spotten zou heel gemakkelijk zijn hier en dat is waar Sofie al heel het weekend naar uitkijkt. Vanaf twee uur vóór, tot twee uur na eb, zijn ze volgens de reisgids eigenlijk altijd wel te zien op de zandbanken. We maken een strandwandeling maar we zijn niet alleen. Bijna iedereen die in Renesse logeert, is van hetzelfde gedacht na al die regen van vanmorgen. De zeehonden sturen dus hun kat. Een kleine teleurstelling maar we zijn al blij dat we kunnen genieten van de zon, terwijl Yves wat met zijn drone speelt. We wandelen wat verder weg van de strandpaviljoenen en zoeken de rust op. Wanneer je de Nederlandse kust vergelijkt met die van België, is er toch een groot verschil en zonder twijfel geniet de Nederlandse mijn voorkeur. En dan heb ik het niet alleen over de rust, maar ook de metershoge duinen die het dorp scheiden van de zee, weten me te bekoren. Het strand is hier ook enorm proper. Met uitzondering van wat zeewier en enkele schelpen, is er geen vuil te bespeuren. Hoe dat komt, geen idee. Misschien gaat er ‘s morgens vroeg wel een strandjutter alle vuiligheid opkuisen. Dit is de ideale plek om te onthaasten.  We zetten ons even neer op het strand maar het zand is nog niet opgedroogd na die regen van vanochtend. Gevolg: een natte broek!

We moeten wel opletten want dit gebied kan gevaarlijk zijn. Overal staan borden om mensen te verwittigen voor de zandbanken. Het kan verleidelijk zijn om tot daar te wandelen in de hoop een zeehond te spotten maar wanneer dan het water plots opkomt, kan je ingesloten geraken en verdrinken. Het water heeft namelijk maar 15 min nodig om een zandbank helemaal onder water te zetten.   Wanneer we terug naar de camping wandelen, krijg ik weer pijn in mijn lies. Sofie zegt dat Yves mij wel zal dragen. We passeren een wei met paarden waarop Yves prompt zegt: ‘Voor mijn beste vriendin steel ik wel een paard’. Ja ook hij wordt een dagje ouder en voor alles is er een oplossing. Sofie zit nog vol energie en gaat nog even naar het winkeltje om chips te halen voor bij ons aperitiefje. Yves en ik gaan alvast naar onze bungalow en wat zijn we blij dat we met de beentjes omhoog in de zetel kunnen ploffen. Al vrij snel na het eten, vallen onze ogen dicht. De oorzaak is ongetwijfeld de wandeling in de buitenlucht.