Zeeland: Vlissingen en Yrseke

Een betere nacht dan gisteren, redelijk geslapen ondanks de hevige gierende wind. Om 10 uur moeten we uit de bungalow dus na het ontbijt wordt er volop ingepakt. We rijden richting Vlissingen vandaag. Net als gisteren vertrekken we in de striemende regen maar wanneer we de parking oprijden, komt de zon door de wolken. Iemand is ons goed gezind! We passeren een prachtige muurschildering van een vrouw met de haren in de wind. Haar blik is gericht op haar jurk die is samengesteld als een allegorische voorstelling van het heden en het verleden van Vlissingen.

Dit voormalig vissersdorp ligt aan de Westerschelde dus een wandeling op de lange zeepromenade dringt zich op. We zien de grote zeeschepen voorbijglijden terwijl de woeste golven tegen de dijken beuken. Met onze ogen dicht, lijkt het wel gedonder. Bij de gevangentoren dalen we even de trappen af om zo oog in oog te staan met de woelige zee. Yves wil toch nog een stapje dichter zetten, met als gevolg dat hij net te traag is om weg te springen en zijn broek helemaal nat is.

We besluiten even iets te gaan drinken in de toren waar nu een restaurant gevestigd is om alles even te laten drogen. De chocolademelk is hier heerlijk en ze zijn niet gierig met de slagroom. Daarna wandelen we verder de promenade af tot bij het standbeeld van Michiel De Ruyter, een zeeheld uit de 17de eeuw. Zijn grijze haren zien helemaal wit want de plaatselijke meeuwen houden ervan om boven op zijn hoofd over het water te turen. Via het Keizerbolwerk wandelen we langs de jachthaven en het arsenaal naar de oranjemolen. Hier vond tijdens de tweede Wereldoorlog de slag om de Schelde plaats. Antwerpen was al bevrijd maar de bezetter hield de Westerschelde onder schietgeweer. Vlissingen draagt de trieste titel van meest gebombardeerde stad van Nederland.

De molen is te bezichtigen en Yves zijn we dan ook snel kwijt. Terwijl hij binnen een kijkje neemt, genieten wij van de zon, het water en het uitzicht. Nog even bewonder ik het standbeeld van een vissersvrouw. Ik weet niet waarom maar ik hou van haar eenvoud en het beeld maakt me melancholisch. Bij het restaurant boven aan het Keizerbolwerk zit het terras vol. Een koppel beschermt het eten voor een opdringerige meeuw dus Sofie en ik zijn het beide eens, hier gaan we niet zitten. Sowieso vind ik het al verschrikkelijke beesten en ze zijn hier echt niet mensenschuw. Overal hangen ook bordjes dat je de beesten niet mag voederen. We wandelen richting centrum naar het hoofdplein want daar zijn er veel terrasjes. Yves ziet een bord waarop staat: ‘Hier de beste hamburger’ en daar heeft hij net zin in. We ploffen neer in de gemakkelijke stoelen van Restaurant Speyk. Het duurt best even voor ons eten op tafel komt maar het is wel het wachten waard. Enig nadeel is dat de kussens waarop we zitten, licht vochtig zijn. Wanneer we na een klein uurtje afrekenen, is onze jeans dat ook.

In het kleine stadscentrum van Vlissingen zijn vandaag alle winkeltjes open maar hoe rustig het deze morgen ook was, deze namiddag is er best veel volk. Corona indachtig, besluiten we verder te rijden naar Yrseke, een dorp gekend voor haar oesterputten en mosselbanken. 

In de Oesterij leren we heel wat bij over dit zeebeestje. Als de oesters groot genoeg zijn voor consumptie en de kwaliteitseisen zijn gehaald, worden ze geoogst van de kweekpercelen en oestertafels. Vervolgens worden ze meegenomen naar wal waar ze een aantal dagen tot rust mogen komen in de oesterputten. Als de oesters zijn bijgekomen, worden ze met de hand gecontroleerd en schoongemaakt. Daarna worden ze gesorteerd op gewicht en teruggezet in de putten. De dagen daarna worden ze getest op aanwezigheid van mogelijke virussen en bacteriën. De restaurants zitten allemaal overvol want iedereen wil de oesters hier proeven. Iedereen, behalve wij ... Desalniettemin is het wel leuk om er meer over te weten.

We kuieren daarna nog wat door de kleine straatjes van het dorp en passeren een gedichtje dat, volgens Sofie, op mijn lijf geschreven is. Gelukkig zijn de restaurantjes hier talrijk genoeg en op elke kaart zal zeker iets staan dat ik lekker vind. Sowieso ben ik een viseter en dat gaan we hier zeker vinden. 

Sofie wil mosselen dus gaan we op zoek naar een restaurant. Na lang twijfelen gaan we voor Restaurant De Branding. De serveerster zegt dat ze ons aan het strand zal zetten waarop Sofie prompt vraagt: ‘dat is toch niet buiten?’. Het strand prijkt echter op een reuze poster aan de wand. De wereld is klein want mijn ex collegaatje Magda zit er met een heel gezelschap aan de tafel naast ons en ze laat ons weten dat het eten hier subliem is. Het blijkt inderdaad een goede keuze. Mijn tafelgenoten gaan respectievelijk voor mosselen natuur en gamba’s in kreeftensaus, ikzelf kies de sliptongen in boter. Alles is tot in de puntjes verzorgd en bij de koffie krijgen we nog lekkere chocolaatjes en een soort koffielikeur met slagroom. 

Na dit weekend besef ik nog maar eens te meer dat ik met mijn gat in de boter ben gevallen. Niet alleen met een vriend als Yves, die onvoorwaardelijk van me houdt maar ook met zijn partner Sofie, die me er met plezier bijneemt, althans dat gevoel geeft ze me toch. Ik vond het zalig en zeker voor herhaling vatbaar.