Lannavaara - Aurora mountain lodge

Woehaaaaa! Wat hebben we er zin in! Op reis gaan is natuurlijk altijd leuk maar Lapland staat al zo lang op nummer 1. Deze week gaat dus een lang gekoesterde wens in vervulling. We vertrekken met SN vanuit Brussel om 7 uur ’s morgens richting Fins Lapland. Gelukkig hebben we gisteren in het Sheraton een kamer gereserveerd, zodat we toch iets langer in ons bedje kunnen blijven liggen. Om half 5 in de ochtend is het al best druk in de vertrekhal maar iedereen trekt naar de zon dus aan onze incheckbalie zijn we zo goed als alleen. Mondmaskers zijn enkel nog verplicht op het vliegtuig. Het zicht vanuit het vliegtuigraampje is ongekend mooi: de wereld onder ons wordt al snel wit, en wit blijft het. Van het passeren van de poolcirkel merken we natuurlijk niets, maar een beetje bijzonder vinden we het wel.  We landen in Kittilä om 10u25. In deze mini luchthaven zijn er slechts 2 transportbanden dus missen kunnen we niet. Het is even geduld hebben want uiteraard komt mijn bagage als allerlaatste van de band. Eens op Finse bodem worden we opgehaald voor onze transfer naar de lodge. Daar waar er in België onmiddellijk een file ontstaat van zodra er sneeuw ligt, zijn hier de wegen helemaal sneeuwvrij. De rit neemt ongeveer 3 uur in beslag want de Aurora Mountain Lodge heeft een prachtige ligging ver van de bewoonde wereld. Het is er ongezien afgelegen, zelfs naar laplandnormen. Tijdens het eerste gedeelte van de rit passeren we een ski-oord waar het nog druk is. Even later komen we in ‘the middle of nowhere’. De feeërieke bossen gaan hier over in ruwe hooglanden en de eerste hoge bergen aan de Noors-Zweedse grens schitteren op de achtergrond. De zon schijnt en het is zo’n -5°C dus dat valt al reuze mee. In de bus krijgen we alvast een lunch pakketje en ze hebben goed geluisterd want op mijn pakje staat ‘lactose free and no red meat. 

De Lodge wordt gerund door een Zweeds-Vlaams-Nederlands team en we worden gastvrij ontvangen door de medewerkers van de kleinschalige lodge. Het ademt huiselijkheid en de open haard in de ontvangstruimte zorgt voor een gezellige warmte. Nobody ends up here by coïncidence. De gasten zijn bijna uitsluitend Belgen, zowel Franstalig als Nederlandstalig dus wordt de uitleg in het Engels gedaan. Bij een reis naar Lapland is het allerbelangrijkste (na het zien van het noorderlicht): zorgen dat je warm blijft. De voorpret begint al bij het passen van de kleding. De grote kledingruimte lijkt wel een outdoor winkel, waar gasten alle benodigde kleding en accessoires kunnen vinden. We krijgen een dikke overall en skibroek, Daarna passen we onze winterboots en krijgen we een berenmuts. Geen ‘Haute couture’ kleding, maar we gaan wel lekker warm blijven met die temperaturen ver onder het vriespunt. 

Omdat we hier dus voornamelijk zijn om het noorderlicht of Aurora Borealis te aanschouwen, hebben we gekozen voor een Aurora Mountain Suite, de suite van het hotel maar beter te beschrijven als een glazen kubus. Wel eentje met driedubbel glas gelukkig. Het biedt een zeer indrukwekkend venster op één van ’s werelds meest betoverende landschappen. Groot is het niet maar vanuit onze kamer hebben we een mooi zicht op de Nunasvaara, een heilige Sami berg. De setting is echt onbetaalbaar: dit is de ultieme locatie voor liefhebbers van rust, natuur, authenticiteit en desolate landschappen.

Ik moet het jullie niet vertellen dat het stresserende tijden waren met die f**king corona maar ook al hou ik helemaal niet van de winter, toch word ik instant kalm van die prachtige natuur rondom mij, dit winterwonderland met bevroren meren en eindeloze sneeuwvlakten. Dus we ademen in, ademen uit, zuchten eens diep en zijn blij met wat er wel nog kan in deze tijden. Ons avontuur is gestart! Waarom wil een mens naar deze uithoek van de wereld komen? Simpel, omdat het leven hier intenser wordt beleefd. Ik heb het gevoel dat we hier het leven opnieuw gaan “be-leven”. De wereld om ons heen is vaak druk, luid en gehaast dus af en toe op stop duwen is nodig want stilte en rust doen meer dan je denkt. Ik besef nu dat ik me soms niet bewust ben van mijn onrust. We zijn zo gewend dat er voortdurend prikkels zijn rondom ons dat we zelfs wat ongemakkelijk worden van totale stilte. Hier bepaalt de sneeuw het ritme van de dag.  

Ter plekke downloaden we een speciale app die ons op de hoogte houdt van de KP-index, de waarde waarmee de geomagnetische activiteit wordt gemeten. De waardes schommelen van 0 tot 10. Hoe hoger het cijfer op de index, hoe intenser het poollicht. Hier in de lodge hebben ze ook een Aurora whatsapp groep, waarbij we geïnformeerd  worden wanneer het licht zich laat zien.

Het landschap is  adembenemend mooi en, op het kraken van verse sneeuw onder onze voeten na, ook heel stil. Het hart van hondenliefhebbers gaat hier sneller kloppen want de lodge heeft een mooie huskykennel van ongeveer 60 Alaskan husky’s. Van zodra we de kennel binnengaan en Seppe 4 honden loslaat, beginnen ze allemaal te blaffen. Maar, blaffende honden bijten niet, toch? Ik krijg instant zin om het liedje ‘who let the dogs out’ te zingen. Ze houden van knuffelen en dat zullen we geweten hebben. De zon gaat langzaam onder en plots valt ook de koude over ons. Tijd dus om op te warmen aan de openhaard. Vanavond gaan we op zoek naar het noorderlicht dus maken we ons de bedenking dat we ons straks toch wat dikker zullen moeten aankleden. 

Rond 6 uur trekken we naar het restaurant voor ons diner. Als voorgerecht krijgen we een heerlijke vissoep. Dee Dee gaat voor het standaard hoofdgerecht, eland burger maar ik heb toch voor kip gekozen. Vooraf had ik aangegeven geen rood vlees te eten maar hier zijn ze zo trots op hun vlees dus ik heb mezelf voorgenomen dat, wanneer er rendier of eland op het menu staat, toch een stukje te proeven. En ik moet zeggen, die eland is heerlijk maar het is het dessert dat ons echt kan bekoren, crumble van rode vruchten. Het is voor mij duidelijk, ik ga hier mijn gewicht niet kunnen behouden maar het is congé en ga het niet aan mijn hartje laten komen.

Na het diner moeten we opnieuw de ijzige koude  trotseren. Hoe meer de avond valt, hoe meer de temperatuur naar beneden duikelt. Omdat het helder is vanavond besluiten we op noorderlicht expeditie te gaan. Niet evident na zo een vermoeiende reisdag maar we zouden het ons niet vergeven als het aanwezig is en we hebben het niet gezien. 

Om half 9 staan we helemaal uitgedost als Michelin mannetjes klaar om in de slede te gaan zitten. Wat is het koud! De wind blaast hard tegen de kleine stukjes gezicht die niet bedekt zijn. Elke ademhaling voelt aan alsof we een heel zakje muntjes in één keer hebben ingeslikt. Onze sjaal is helemaal beslagen daar waar we uitgeademd hebben en na een tijdje heb ik nog slechts een vage herinnering aan het feit dat ik 10 tenen heb. En ja hoor: langzaam, heel langzaam ontvouwt zich aan de nachtelijke hemel de Aurora. Het poollicht, Noorderlicht of onder de wetenschappelijke naam bekend als de ‘Aurora Borealis’ is één van de meest indrukwekkende natuurverschijnselen. Het ontstaat bij uitbarstingen van de zon waarbij grote hoeveelheden geladen deeltjes het heelal in worden geslingerd. In de buurt van de aarde buigt het magnetisch veld de deeltjesstroom af richting Noordpool. Wanneer deze in de atmosfeer botsen op zuurstof- en stikstofatomen, komt een gigantische hoeveelheid energie vrij. Het resultaat is een visueel spektakel met groene tot paarsrode licht sluiers.

Een sluier van groen die traag overgaat in een spiraal om uiteindelijk een langgerekte parabool aan de noordelijke hemel te worden. Maar wat ik ook probeer, ik krijg het niet op foto vastgelegd en dat frustreert me aanvankelijk mateloos maar na enkele minuten geef ik het op en besluit ik gewoon te genieten van dit wonderlijk schouwspel. Je kan geen afspraak maken met het noorderlicht maar volgens Dries brengt voor de eerste keer in je leven het noorderlicht aanschouwen met iemand die je graag ziet, geluk. 

Na een tijdje rijden we nog verder de donkere nacht in en midden op het meer stoppen we. De gids maakt een kampvuur. ‘Een kampvuur op het ijs?’ hoor ik jullie denken. Ja hoor, dat kan gewoon in Lapland. Het ijs is zo dik, dat kan wel wat hebben. Om bij het vuur te komen, moeten we best wat moeite doen want we zakken soms tot aan de knieën in de sneeuw. Gelukkig krijgen we een warm bessensapje om wat op te warmen. Marshmallows worden boven de vlammen geroosterd. Gezeten op een rendiervel, probeer ik te genieten van de sfeer maar de koude wordt me toch wat te veel. Ik ben dan ook blij wanneer we terug naar de slede kunnen en weer naar de lodge rijden. 

Terug in onze suite maken we ons klaar voor de nacht.

AND THEN THERE WAS SILENCE!