Lannavaara - Mangigarden rendierenfarm

Zoals men wel eens zegt ‘Ochtenstond heeft goud in de mond’, zo voelt het ook voor ons. Om half 6, wanneer ik voor het eerst mijn ogen open, is de zon al lang opgekomen. Hoe anders dan thuis, waar de rolluiken elk streep licht tegenhouden. Toch went het snel, vanuit ons bed dat betoverende winterwonder landschap te aanschouwen. We hebben vandaag een vrije voormiddag en het plan was om dus ietsje langer te blijven liggen onder onze warme dons maar bij het zien van dit mooie landschap, zijn we toch te enthousiast om te blijven liggen. Het heeft best wel wat bijgesneeuwd vannacht maar nu schijnt het zonnetje alweer. Aan het ontbijt beslissen we naar Lannavaara, op ongeveer 1 km van de lodge te gaan. We trekken er op uit met de kicksleds, een ijsstep waarbij de wielen vervangen zijn door glijders. Hiermee kunnen we ons soepel voortbewegen in de dikke laag sneeuw en ijs. Al snel merken we dat het toch redelijk vermoeiend is, vooral bergop. Die stukjes doen we gewoon te voet.

Enkele huisjes en een kerkje vormen samen het dorp. De typische gekleurde huisjes maken het heel pittoresk. Het is niet groot en het lijkt hier wel verlaten.  Het is zo afgelegen en we zijn omringt door een prachtige natuur. Het landschap is de gedroomde plek om het verleden te vergeten en in het moment te leven. Het is stil rondom mij en stil in mijn hoofd. Ja, ik kom helemaal los van de drukte in mijn hoofd en concentreer me op mijn ademhaling. In de lodge hebben we niet de gelegenheid om met locals te spreken maar tijdens onze wandeling merken we dat de inwoners van Lannavaara super vriendelijk zijn. We slaan een praatje met een dame die hier al heel haar leven woont. Haar kinderen zijn uitgezworven naar de grote stad Kiruna.

De kleine protestantse herdenkingskerk van Prinses Eugenia steekt met haar gele gevel en blauwe ramen mooi af tegen het witte landschap. De eigenlijke gebedsruimte is sober met gebedsbanken, een doopvont en een orgeltje. Handlar’n is de enige winkel in het dorp die ook dienst doet als apotheek. 

‘s Middags lunchen we in de lodge, pastasalade met gerookte zalm en dille en een heerlijke broccoli soep, al smaakt die volgens ons naar prei.

Wie Lapland zegt, zegt rendieren. In Lapland zijn meer rendieren dan mensen. De dieren bezitten hier een bijzondere status. Ze zijn half wild, half gedomesticeerd en dragen zonder uitzondering een oormerk. Van de dieren gaat weinig verloren: ze worden gekweekt, gegeten en ook hun huid is gegeerd. Rendiervlees staat bekend als een van de gezondste vleessoorten ter wereld, omdat de dieren zich vooral voeden met mossen en droge grassen.

Rondom de Aurora Mountain Lodge is de Lapland tundra van de Sami, de inheemse bewoners van Lapland die leven voor en dankzij hun rendieren. Ze leefden vroeger diep in de bossen in hutten maar vandaag zijn de meesten gedomesticeerd. We maken kennis met Gustav, een Sami van 22 jaar met veel gevoel voor humor. We mogen hem alles vragen maar onze chauffeur zei ons nooit te vragen hoeveel rendieren een familie heeft. Dat is net alsof je vraagt hoeveel geld er op iemand zijn bankrekening staat. Gustav heeft er blijkbaar niet veel moeite mee want hij zegt ons quasi onmiddellijk dat hij 10 rendieren heeft. We mogen de dieren mee gaan voederen en ieder van ons krijgt een beetje  rendiermos.

De dieren kijken ons met hun donkere ogen met gezonde argwaan minutenlang aan.  Het lijkt wel of ze zijn gefixeerd op nakend gevaar. Ik zak door mijn knieën en zoek toenadering tot één van de beestjes. Hij laat zich gewillig strelen maar ik schrik toch wel even wanneer hij met zijn volle gewicht tegen me aan wil leunen. ‘He is in love’, zegt Gustav al lachend. Blijkbaar moet je rendieren niet over het hoofd strelen want dat windt hen seksueel op. Dat weten we dan ook weer. 

Wanneer Gustav de vragen beantwoordt, wandel ik al even verder en kom ik oog in oog te staan met het enige witte rendier in de weide. Een magisch moment, ik ben op slag verliefd. 

Het kinderliedje over ‘Rudolph the Red-Nosed Reindeer’ speelt door mijn hoofd:

Rudolph the Red-Nosed Reindeer
Had a very shiny nose
And if you ever saw it
You would even say it glows

Na het voederen kruipen we even in de lavvu, de vroegere thuis van de Sami. Afwachtend nemen we plaats op de rendiervellen. Er staat één stoeltje en daar ben ik blij om want zo zitten op een rendiervel, dat kunnen mijn oude knoken niet aan. Gustav vertelt ons een beetje meer over zijn voorouders. De verhalen leven vooral verder via familieleden van eerdere generaties, die de basis van hun eigen religie, cultuur en tradities graag uitleggen. Het volk heeft een rijke geschiedenis. Om toch een beetje comfortabeler te zitten, worden we uitgenodigd in een soort blokhut voor een speciale ‘Lapse koffie’. Het blijkt koffie met een streepje joik. Dat zou ik nog lusten, ware het niet dat er nog een ander ingrediënt wordt toegevoegd, namelijk een bevroren blokje Lapse kaas. Het zou een zachte maagvuller zijn, om ons nog beter te wapenen tegen de kou buiten en gek genoeg vonden sommigen het nog lekker ook. Volgens Dee Dee heeft het veel weg van haloumi. 

De typische klederdracht van de Sami wordt in het dagelijkse leven niet veel meer gedragen maar voor feesten wordt dit nog wel gedaan.  Het kostuum bestaat uit de 4 basiskleuren: blauw voor de lucht en water, groen voor de natuur, geel voor de zon en rood voor de aarde.  Gustav leert ons een woordje Sami. ‘Mu namme lea’ betekent ‘mijn naam is’. We gaan het rijtje af en zo leren we gelijk onze groepsleden wat beter kennen. Waar we vandaan komen en wat we beroepshalve doen, mogen we gelukkig in het Engels zeggen. 

Eerst nog even een foto maken van de groep: Evi en Sven - Guillaume en Julie - Dee Dee en ik - Annick en Jan - Thomas en Charon - Karen en Bert. We nemen afscheid van Gustav en wandelen terug naar de lodge. Vanavond staat er eland steak op het menu. Ik ben zeker geen vegetariër maar donkerrood vlees eten daar heb ik het toch wat moeilijk mee. Ik heb dus het alternatief besteld, pasta à la norma. Daar ben ik super blij mee want wanneer ik later van Dee Dee een stukje eland proef, vind ik het qua smaak een beetje op lever lijken. 

Het is helder en de lucht heeft een mooie rode kleur. We besluiten dus naar onze kamer te gaan om vanavond weer eens optimaal van het uitzicht te genieten en te hopen op een streepje noorderlicht. Al die gezonde buitenlucht moet ook vannacht weer resulteren in een zalige nachtrust.

Ze bestaan echt, van die geluksmomenten waar we nog heel lang van gaan kunnen nagenieten. Het noorderlicht is er zo een. Zo indrukwekkend dat iedereen stilvalt. Een moment waarin bijna iedereen even de adem inhoudt. Om 10 uur laat iemand uit de app Noorderlicht alarm ons weten dat er zwak noorderlicht te zien is aan de lodge. Ik maak Dee Dee wakker en we installeren statief en camera. Plots verschijnt de mooie groene gloed aan de hemel. Het noorderlicht aanschouwen vanuit ons bed … zalig!

ADOPT THE PACE OF NATURE, HER SECRET IS PATIENCE