Lannavaara - huskyslee

De dagen verliezen steeds meer kleur, de lucht is witgrijs en het is net of we in een zwart wit documentaire zitten. Waar is die mooie blauwe lucht van twee dagen geleden gebleven? Toch verbazen we ons ook deze ochtend weer over het geweldige uitzicht vanuit de kamer.

Na het ontbijt trekken we de sneeuw in en dat mag je letterlijk nemen. Af en toe weerklinkt er een zachte plof wanneer we omvallen in de sneeuw. Vallen in de diepsneeuw is net als drijven op de dode zee, moeilijk recht te staan. Gelukkig kunnen we smakelijk om elkaar lachen. We zakken soms tot aan ons middel in de poedersneeuw. Je zou denken dat je er nat van wordt maar dat is niet zo. De poedersneeuw valt als een dekentje rond je en klop je zo van je af. We herontdekken het kind in ons en maken een engel in de sneeuw.

We laten de zuurstof tot ons komen en snuiven de geur van het bos op als een parfum van zoethout en we worden helemaal één met het kostbaarste dat de wereld te bieden heeft: natuur en gezonde lucht. We volgden ons hart naar deze plek, voelen ons hier echt gelukkig, ervaren de schoonheid van de natuur en vieren onze vriendschap en het samen zijn. Hier maken we opnieuw herinneringen. Bij momenten voel ik me echt in de film ‘into the wild’. Na die paar dagen begin ik al nuances te zien in de sneeuw en de lucht. Uren kan ik hiervan genieten zonder op de klok te kijken.

Onderweg passeren we veel sparren met plukken haar. Ons eerste gedacht is dat het de vacht van een dier is, maar het blijkt Old man’s beard, een groen, grijzig haarachtig soort mos te zijn. Het doet dienst als voedsel voor de rendieren en de elanden. Het mos kan je 10 min in je binnenzak steken en dan is het zó droog dat je er een vuurtje mee kan aansteken. 

In het Hoge noorden worden de husky’s al eeuwenlang ingezet als sledehonden. Zelf zo een span mennen is een ‘once in a lifetime experience’. Tijd dus voor wat adrenaline! Dik ingepakt, onder begeleiding van Dean gaan we op avontuur want er wacht ons een trektocht van zo’n 20 km. De fluffy husky’s zijn op hun scherpst bij vriestemperaturen ver onder nul. 35 hondjes staan ons al op te wachten, 5 per span. Elk dier heeft zijn of haar specifieke taak. De dominantste honden staan vooraan, zij die het zwaarste trekwerk verrichten achteraan – een beetje zoals in het echte leven dus. De gids legt ons uit hoe we de slee moeten bedienen.

We kijken er naar uit om over bevroren meren te glijden en de uitgestrekte witte sneeuwvlaktes te trotseren. Een stel dolle honden die niet kunnen wachten om te vertrekken doen de sneeuw uit blijdschap geel kleuren. Nu begrijpen we de stelling ‘Don’t eat the yellow snow’. Net als een echte ‘musher’ ga ik achter op de houten slee staan. Van zodra de poort open gaat, wordt het geblaf oorverdovend. De honden lijken echt blij dat ze met ons op pad mogen, want ze zijn door het dolle heen. Met een luid geroep zetten we de slee in beweging en duiken we de bossen van Lapland in. 

Vooraf werden we gewaarschuwd dat de husky’s in het begin heel enthousiast zijn en nog veel energie hebben. Ik gebruik de eerste meters dan ook veelvuldig de rem die ervoor zorgt dat ze veel meer weerstand voelen. Het is even wennen, maar na een paar minuten voelt het vertrouwd en gebruik ik de rem op gevoel wanneer het nodig is. Wat mij wel verbaast, is dat je totaal niet kunt sturen met de slede, maar dit is gelukkig ook helemaal niet nodig. De husky’s zijn getraind om de slede voor hen te volgen.  Het is een kwestie van netjes in de sporen van de slee voor ons te blijven. Waar de husky’s echter niet op letten is de afstand tussen hun slede en die van het span voor hen. Hier hoort een veilige afstand van een aantal meter tussen te zitten. Afremmen is dus soms nodig. Soms is het spannend, als we een heuvel afgaan en ook snelheid maken. De pure kracht van de honden, de kou op mijn gezicht, de verse sneeuw, de prachtige landschappen en het gezapige tempo maken dit tot een geweldige ervaring. Magisch, een ander woord heb ik er niet voor.  De wind giert om onze oren, de sneeuw kraakt onder onze slede, de husky’s hijgen van inspanning en we zoeven door het ongerepte sneeuwlandschap, langs bomen en over witte meren. De husky die achteraan loopt noemen we ‘Humpty Dumpty’. Hij kijkt liever achterom dan netjes te rennen. 

De belangrijkste regel is dat je bij stilstand altijd op de rem moet blijven staan en je de slee nooit alleen mag laten, anders gaan de husky’s er vandoor. Na een uurtje wisselen we en mag ik genieten van de rust in de slee. Dat valt toch een beetje tegen want het is best koud als je stilzit. Ik geniet tot in de puntjes van mijn tenen, die toch langzaam lijken te bevriezen. De wind op mijn wangen voelt aan als duizenden naaldjes die prikken. Al rennend doen de honden ook af en toe hun gevoeg. In de slede zit ik op ooghoogte van hun achterwerk. Ik moet er geen tekeningetje bij maken zeker? Het is geen aangenaam luchtje.

Ondanks dat we dit een top activiteit vinden, zijn we toch een beetje opgelucht wanneer de lodge in de verte opdoemt, want de gure wind heeft ervoor gezorgd dat we totaal bevroren zijn. In de kennel hebben ze gelukkig al een vuurtje aangestoken zodat we ons wat kunnen opwarmen. Na een warm bessensapje en een koekje, kunnen we er weer helemaal tegenaan. We krijgen nog even de kans om de puppies te knuffelen. Ze zijn zoals verwacht enorm schattig, maar hebben ook al flink scherpe tandjes en zijn net zo enthousiast als wij. Zo hartverwarmend die kleine dutskes. Tijdens deze tocht heeft Lapland écht ons hart veroverd. Het was een magisch avontuur in het land van vijftig tinten wit.

Een uurtje later schuiven we de voetjes alweer onder tafel om een stukje van de Sami cultuur op te peuzelen. Een stoofpotje van rendier staat er namelijk vanavond op het menu. We vragen de dame dat ze de chef zeker moet zeggen dat het eten alweer super is. Zij stuurt de chef en souschef prompt naar onze tafel. Uiteraard maakt Dee Dee hiervan gebruik om opnieuw, maar dit keer dus persoonlijk het recept van de Suovass te vragen. De chef belooft haar het volledige recept op te schrijven. We verbazen ons er elke keer opnieuw over dat alle wensen door de keuken zonder morren worden vervuld. Lactosevrij, geen fan van rood vlees, kleinere porties, … wat er ook gevraagd wordt, alles wordt met de glimlach uitgevoerd. 

Terug in de kamer besluiten we nog even te wachten om onze pyjama aan te trekken want vanavond is er weer kans op noorderlicht. Door de reflectie van de sneeuw wordt het hier nooit echt donker. Onze kamer kijkt uit op de sauna en groot is onze verbazing wanneer we plots een naakte man zien rollen in de sneeuw. Die had duidelijk wat verfrissing nodig. 

Rond 10 uur krijgen we een Aurora alert via de app. We zijn zo opgewonden als een groep husky honden wanneer we naar buiten stormen. We turen gespannen naar de hemel en daar is het in volle glorie. Het lijkt wel of er om de paar minuten een andere dia geprojecteerd wordt aan de hemel. Het groene licht is zo explosief. We worden er zelfs een beetje emotioneel van. Dit is zo een moment dat beklijft en dat zich manifesteert als een onvergetelijk geluksmomentje’. We hebben hier al heel veel geluksmomentjes gehad maar dit is de kers op de taart! Het is bijna middernacht wanneer we ons, lichtjes verkleumd, losrukken van het spektakel en terug naar binnen gaan. We zagen de Aurora Borealis al 4 keer maar nog nooit zo duidelijk. Het is iets dat we nooit zullen vergeten en waar we nog weken over zullen dromen! 

SNOWFLAKES ARE KISSES FROM HEAVEN