Lannavaara - Tobacco en Rolf Trail

s ‘Avonds een slaappilletje nemen heeft veel voordelen: geen plaspauze en bijgevolg een goede nachtrust. Gisteren dacht ik moe genoeg te zijn om een keertje zonder pil de nacht in te gaan. Geen goed idee! Enig voordeel is dat ik om 5u30 wakker lag en voor het eerst de dag echt zag beginnen. Vanuit mijn bedje verschijnt een rozige gloed boven de horizon. Wanneer ik uit bed kruip en nog half slapend een blik werp naar buiten waar ik een witte wereld aanschouw, wordt mijn hart vervuld met een kinderlijke vreugde. Het zorgt voor rust in hoofd en lijf. Op de ramen zien we ijskristallen. Dat is de eerste keer deze week, nochtans schijnt opnieuw de zon. Het belooft dus een prachtige dag te worden. Alles draait hier om basisbehoeften: je tenen warm houden en je maag vullen. Zo eenvoudig kan het leven zijn ver weg van dringende afspraken, mails en nijpende deadlines. We gaan goedgemutst, letterlijk en figuurlijk naar het ontbijt.

Tijd voor een intensieve workout! We binden opnieuw de sneeuwschoenen onder onze voeten en lopen eerst een stukje van de tobacco-trail, de vroegere smokkelroute die liep van de Noorse havens naar Rusland. We staan hier op 372 km van de Russische grens, althans dat beweert een oude wegwijzer, een plek waar we momenteel niet zouden willen zijn.  Met onze sneeuwschoenen blijven we overeind in de diepe sneeuw en dwalen we tussen de dennenbomen. Behalve onze ademhaling en ons eigen gehijg is het oorverdovend stil. Na de eerste kilometers hebben we het al warm. Gelukkig heb ik het aantal lagen kledij wat beperkt. Bovendien heeft ons lichaam zich ondertussen al geacclimatiseerd aan de kou en voelen we deze sowieso steeds minder. We hebben vooraf al bestudeerd hoe de sporen van de dieren die in dit gebied leven eruit zien en we proberen ze onderweg te herkennen. We maken jammergenoeg wat te veel lawaai om rendieren of sneeuwhazen  voorbij te zien huppelen. We schrijven onze namen in de sneeuw en rusten af en toe even. 

Bij een brug over een rivier verbazen we er ons over dat er zelfs bij deze temperaturen nog hier en daar water stroomt. Het is overigens opnieuw zo’n -7°C. We zwijgen allebei even en horen letterlijk ‘niets’. Geen vogeltje, geen takje dat beweegt, enkel de diepe stilte van de winter. De zon heeft er duidelijk weer zin in en ondanks dat het koud is, voelen we de lente letterlijk in de lucht hangen. Lang leve de vrieskou in combinatie met een prachtig zonnetje!

We steken door naar de Rolf-trail. De trail dankt zijn naam aan de enige inwoner die hier woont, Rolf. Het zou een vriendelijke man zijn die graag een praatje slaat met toeristen maar we durven niet zo maar aankloppen. Het eerste gedeelte van de trail is door de Taiga, tussen de naaldbomen en de dennenbomen met hier en daar een verdwaalde spar. Gisteren legde Dries ons uit hoe je het verschil kan zien. De dennenboom heeft naalden per twee, terwijl de spar slechts enkele naalden heeft. Het liedje oh dennenboom moet dus eigenlijk oh sparrenboom zijn.

Op de terugweg wandelen we over de toendra. De zon brandt ondertussen en de intensieve beweging met de sneeuwschoenen eist zijn tol. Halverwege had ik graag even op een bankje willen gaan zitten maar zoals Dee Dee mij gevat laat weten ‘we zijn hier niet in Boulaertpark’. Af en toe struikel ik over mijn eigen voeten en meermaals val ik languit in de sneeuw. Gelukkig val je hier zacht. De uitgestrektheid maakt ons melancholisch en we genieten van de schakeringen in de sneeuw en het ijs. Dee Dee denkt dat ze makkelijker zal lopen zonder die sneeuwschoenen maar al na enkele stappen, zakt ze tot haar knieën in de sneeuw, waardoor ze snel terugkomt op haar beslissing. 

Iets na 12 komen we vermoeid en oververhit terug aan de lodge, net op tijd voor de lunch. Daarna doen we een middagdutje en om twee uur wandelen we richting ‘Kristallen’, het toonaangevende educatieve centrum van Scandinavië voor edelstenen. In het kleine museum zijn stenen uit de hele wereld te bezichtigen. Buiten is de eigenaar naarstig bezig rendiervellen en stoelen rond een kampvuur te plaatsen. Dee Dee wil iets kopen dus wenkt ze hem even en Dee Dee zou Dee Dee niet zijn mocht ze hem geen 1000 vragen willen stellen. Hij nodigt ons uit aan het vuur en brengt ons een tasje thee en een koekje. Daarna vertelt hij ons zijn levensverhaal. Zijn vader is gek op stenen, hij groeide ermee op, ging naar de samischool hier in Lannavaara en reisde vervolgens de wereld rond. Ondertussen woont hij al 23 jaar in Ghana. Even later arriveren er enkele vrienden voor een gezellig samenzijn. Wij willen opstappen maar hij heeft ook voor ons een drankje geprepareerd, zegt hij, dus blijven we gezellig met de locals rond het vuur zitten. Één van de gasten blijkt niemand minder dan Rolf te zijn. Zo ontmoeten we de man toch nog. Terwijl we een mok warm bessensap met gin in onze handen gestopt krijgen, luisteren we naar het sappige Zweedse taaltje. Af en toe wordt er iets vertaald. Het drankje ruikt heel straf maar valt wel mee. Zo leuk die onverwachte ontmoetingen! Wanneer de man ook nog eens met brood en kaas op de proppen komt, besluiten we op te stappen. We bedanken hem voor zijn gastvrijheid en wensen iedereen nog een fijne dag. 

We gaan vervolgens op zoek naar het klooster. Achter een houten poort zien we een steile helling naar een verlaten schoolgebouw. Hier loopt de weg dood, dat wil zeggen: de sneeuw is maar geruimd tot hier. Het huis daarnaast is knalgeel geschilderd en er staat een Maria beeld en een kruis op het balkon. Dee Dee besluit aan te bellen. Na enkele minuten gaat de deur open en een nonnetje met lichtblauwe hoofddoek en wit habijt verschijnt. Eenmaal binnen toont ze ons de kapel met daarnaast een sacristie. Ze wonen er met twee. Het zijn katholieke nonnen in een protestants dorp en land. Ze vraagt of we mee willen bidden. Wanneer we haar duidelijk maken dat we wel gedoopt zijn maar niet meer gelovig, wordt ze iets afstandelijker maar ze blijft wel vriendelijk. De Kruisweg bestaat hier uit veertien uitgehouwen kunstwerken, gemaakt door de tweede non die we niet te zien krijgen. Een echte kunstenares als je het ons vraagt. De nonnen leven in stilte, slechts 3x per week praten ze met elkaar. 

De avondkilte doet zijn intrede en leidt ons terug naar de lodge. Voor het eten nemen we nog even een aperitiefje en wat chicken fingers bij de open haard. Het leven in Lapland is niet slecht! Na een uitdagende dag in de buitenlucht voelen we opnieuw een sensatie bij de eerste hap van een overheerlijke zalm. De smaak is heerlijk, zeker in combinatie met de bessensaus.

Uitgeput van de inspannende dag, ploffen we op bed, wachtend op het noorderlicht. Of zijn we nu te optimistisch ?