Lannavaara - Snowmobile & evening snowshoe walk

Nog nagenietend van gisterenavond worden we wakker. Tijd voor actie vandaag! Na een stevig ontbijt staat er een tocht met de sneeuwscooter op het programma. Ik ben enthousiast maar een gezonde spanning maakt zich van mij meester. De Scandinaviërs worden zo goed als geboren op een sneeuwscooter want er zijn al scootertjes voor kinderen vanaf 4 jaar.  Één met de natuur kunnen we de scooters niet noemen, daar maken ze te veel lawaai voor en produceren ze te veel uitlaatgassen voor.

Wanneer we na enkele minuten worstelen, eindelijk alles aan hebben, voelen we ons echt een Michelin mannetje, maar dat is echt wel nodig om de koude op een scooter te trotseren, denken wij. Groot is onze verbazing wanneer we te horen krijgen dat de scooters verwarming hebben. Zowel de handen als het zitvlak kunnen lekker opwarmen terwijl we rijden.  Gelukkig wil Dee Dee wel sturen want ik voel me toch comfortabeler achterop. Ik ga mijn angst los moeten laten en gewoon moeten vertrouwen op haar rijkunsten. Ze is snel weg met de besturing maar voelt zich nog wat onzeker. We rijden eerst voorlaatst maar laten de laatste passeren zodat we ons niet druk moeten maken als we wat trager gaan.  Communiceren gebeurt met handgebaren waarmee de gids aangeeft dat we moeten vertragen of voorzichtig moeten zijn. We rijden langs typische landschappen van het uiterste Noorden. Nabij de Aurora Mountain lodge gaat het landschap over van de taiga (gebied waar nog naaldbomen staan) in de toendra, de surrealistische hoogvlaktes zonder bomen en struiken met vooral grassen, mossen en korstmossen, richting de Noorse bergen. Het valt ons nu pas echt op hoe weids de omgeving is. We tuffen aan een gezapig tempo door dicht beboste ‘straatjes’ waar heupwiegen boven het zadel handig is meegenomen om deze machine van driehonderd kilogram meer richting te geven en kantelen te voorkomen.

Halverwege houden we halt voor de fika, we krijgen bessensap en een koekje. De zon maakt langzaam plaats voor bewolking, het begint lichtjes te sneeuwen en de wind neemt toe. De scheidingslijn tussen sneeuw en lucht is volledig verdwenen. Hierdoor oogt alles wat surrealistisch. Onze gids toont ons even hoe diep de diepsneeuw naast het pad wel is en legt ons uit waarom het pad dat we volgen, ‘the magic bus tour’ wordt genoemd. Op het parcours bevindt zich nog een oude afgedankte bus, een herkenningspunt voor de gidsen in het anders zo monotone landschap. Dee Dee probeert me te overtuigen om zelf ook even het stuur over te nemen, maar ik twijfel. De andere dames hebben ook allemaal al gereden en ik wil niet onderdoen dus besluit ik het ook eens te proberen. 

Aanvankelijk vind ik het moeilijk om mijn snelheid constant te houden maar dat went snel. Als bestuurder moet je echt alert zijn, vooral op de kleine bosweggetjes maar op de rechte stukken drijf ik de snelheid soms fors de hoogte in en voel ik de power van de scooter pas echt. Ja ik heb een zware voet! Op de snelheidsmeter zie ik dat ik 40 km/uur rij. Dat lijkt niet veel maar het geeft toch een adrenaline kick. Door de gemonteerde ski’s is het makkelijk om de voorganger te volgen.  Deze tocht brengt de innerlijke avonturier in mij naar boven en mijn zintuigen staan constant op scherp. Het is wel redelijk belastend voor de armen en schouders. Ook al was ik de afgelopen week zenuwachtig voor mijn allereerste sneeuwscooter ervaring, nu overheerst het enthousiasme. De wind laat mijn wangen rood gloeien, maar koud heb ik het niet. Deze tocht mag best nog wat langer duren! Na twee uurtjes, arriveren we terug aan de lodge waar het tijd is voor de lunch.  Nog vol adrenaline gaan we aan tafel. Wat ben ik blij dat Dee Dee mij heeft kunnen overhalen. TOP ervaring! 

In de namiddag nemen we wat rust en lezen een boek want na het diner staat er een avondwandeling met sneeuwschoenen op het programma en dat zou best vermoeiend kunnen worden. Toch kijk ik er naar uit want in tegenstelling tot skiën moet ik geen zware en oncomfortabele skischoenen aantrekken en niet sleuren met lange skilatten. Omdat we straks nog naar buiten moeten voor een inspannende wandeling, besluiten we geen alcohol te drinken maar dat is buiten de verkoopstechnieken van de serveuse gerekend. Ze heeft namelijk een lekkere cocktail bedacht, zegt ze. We besluiten er eentje te nemen en deze te delen. Het grasgroene drankje is inderdaad heel erg lekker. Het avondeten zelf is niet echt mijn ding. Na het avondeten gaan we nog wat rusten in afwachting van onze avond activiteit. Eerlijk is eerlijk, het valt toch wel een beetje tegen dat we opnieuw naar buiten moeten. Binnen is het lekker warm en gezellig en nu moeten we weer de koude trotseren. Normaal kruipen we al om half 10 ons bed in want we zijn best moe na een intensieve dag in de sneeuw, maar we laten geen kans onbenut om nieuwe spannende dingen te beleven. Dus duffelen we ons opnieuw goed in en trekken we vol goede moed naar buiten. 

Voordat we eraan beginnen, krijgen we een uitleg over de techniek. Het is even wennen met die ‘tennisrackets’ onder onze voeten waarbij we het gevoel hebben schoenen te dragen die 4 maten te groot zijn, maar het went snel. De plastieken sneeuwschoenen hebben een breed vlak met scherpe punten waardoor we niet door de sneeuw zakken en meer grip hebben. Ze zien er misschien niet echt hip uit maar niemand denkt hier aan het schoonheidsideaal. Het ‘racket’ zit aan de achterkant los, zodat we soepel kunnen lopen. Sneeuwschoen wandelen is in feite diepsneeuw wandelen en dus redelijk vermoeiend, maar gelukkig leveren we deze inspanning in de meest gezonde lucht van de wereld. We besluiten helemaal achteraan te lopen. Diegenen die voor ons lopen, hebben al een mooi wandelpad gemaakt. Krrr krrrr de sneeuw onder onze voeten kraakt bij elke stap. Het is niet mogelijk nog dichter bij de natuur te komen. Onze koplampjes verlichten de sneeuw en de bomen rond ons. Het is een beetje de processie van Echternach maar ons geduld wordt beloond. We verbranden ongemerkt massa’s calorieën. We ploeterden met onze groep en gids Dries doorheen de diepsneeuw op zoek naar sporen van sneeuwhaas, eekhoorntjes, rendieren en elanden. 

Halverwege stoppen we en dat betekent dat onze sneeuwschoenen even uit moeten. Gelukkig is Dee Dee nog heel soepel en kan ze mijn schoenen losmaken want bukken blijft voor mij toch echt een hinderpaal. In de lavvu brandt Dries een vuurtje, krijgen we uiteraard weer warm bessensap en een koekje en vertelt hij ons verhalen over het noorderlicht. Er zijn 3 soorten Sami, de zeesami, de woudsami en de bergsami die ieder hun eigen sage hebben over dit natuurverschijnsel. Net wanneer de rook me bijna te veel wordt, vertrekken we terug. Het tempo wordt serieus opgevoerd. Ondanks de lichte sneeuw en de wind, hebben we het heel erg warm. 

Ook al kan ik met stelligheid zeggen dat wandelen met sneeuwschoenen door de poedersneeuw vermoeiend is en ik naar het einde toe behoorlijk sta te puffen, ik heb toch heel erg genoten! Door de sneeuw wandelen vraagt echt veel meer energie dan gewoon wandelen.  Het stille en weidse landschap, het gevoel alleen te zijn op de wereld, te midden van al dat wit … zalig! Hoewel zware bewolking ons het zicht op de aurora borealis ontzegt, is iedereen blij. We keren terug naar de lodge, een ervaring rijker.

TO APPRECIATE THE BEAUTY OF A SNOWFLAKE,

IT IS NECESSARY TO STAND OUT IN THE COLD