Lannavaara - Ijsvissen en huskywandeling

Meestal vind ik het vreselijk als ik wakker wordt voor de wekker afgaat. Het liefst draai ik me dan nog eens om, om die laatste minuten slaap mee te pikken. Maar vandaag niet. Vandaag kan ik niet wachten om uit mijn bed te springen. Ik voel het tot in de toppen van mijn tenen, dit wordt een mooie dag.  Niet alleen omdat we ons op de meest romantische plek ter wereld bevinden maar ook omdat ik vandaag jarig ben en wat is er nu leuker dan wakker worden in een Frozen-achtige sprookjeswereld. Tijdens de eerste nacht in De Aurora Mountain Lodge, toonde Zweeds Lapland al meteen een adembenemend schouwspel. Ook vannacht heb ik wel wat wakker gelegen maar dat was geenszins vervelend met die heldere sterrenhemel boven me. Veel tijd hebben we ’s morgens niet nodig want we moeten ons niet wassen. ‘Niet wassen?’ hoor ik jullie al denken en ja ook wij moeten daar even aan wennen maar voor een dag in de buitenlucht is het echt beter van niet zei de medewerker van de lodge ons gisteren. Het water zou de opperste huidlaag aantasten. Maar wij gaan ervan uit dat de niet zichtbare plekjes geen kwaad kunnen. Dus springen we toch maar even onder de douche en laten we gewoon het wassen van ons gezicht achterwege. Ook make-up is uit den boze want je fond de teint, oogschaduw en blush kan gewoon vastvriezen. Jullie horen het al, selfie week wordt het zeker niet want echt flatterend gaan we er na een paar dagen niet meer uitzien maar het landschap is zo mooi dat dat alles compenseert. 

Om half 6 komt de zon op en worden we in ons glazen huisje langzaam wakker. We hebben het ‘Lapland dream’ programma geboekt en kunnen eigenlijk niet wachten tot we eindelijk de deur uit kunnen. De zon ‘ontwaakt’, maar de buitentemperatuur nog niet. Die geeft min 10 graden aan. Het ontbijt is ook alweer heerlijk, lekkere vers gebakken broodjes, spek met ei en een wafeltje als dessert … meer moet dat niet zijn. 

Na het ontbijt trekken we terug de natuur in om te gaan ijsvissen. Voor de Scandinaviërs van het hoge Noorden is dit dé activiteit in het weekend en iets wat bijna iedereen af en toe wel eens doet. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er de lol niet van in zie om aan de waterkant te vertoeven en naar een dobber te staren maar het zit nu eenmaal in het programma.  We zitten met z’n allen achterop een sneeuwscooter in een slee en glijden zo naar een bevroren meer in de buurt. We begeven ons letterlijk op glad-ijs. Met een stevige handboor maken we eerst een gat in het ijs. Daarna krijgen we een ‘pilki’, een schattig vishengeltje waar we een worm aan bevestigen en laten we ons lijntje voorzichtig in het gat zakken om dan vervolgens in spanning te wachten. Veel geduld moet je hebben als je gaat ijsvissen en als er nu iets is wat ik niet heb …  Eerlijkheidshalve moet ik wel bekennen dat de zon die mijn gezicht opwarmt terwijl ik op een rendiervelletje zit, me een sereen gevoel geeft.  De schoonheid van ijsvissen schuilt in zijn eenvoud. Een sessie ijsvissen zou bijna als een soort meditatie kunnen worden beschouwd en ook al was ik vooraf wat sceptisch, ik vond het eigenlijk best leuk.

Een paar keer per dag is het fika-tijd in Zweden, wat vrij vertaald ‘koffie en gebak’ betekent. Voor Zweden is fika echter niet zomaar een tasje koffie of thee drinken, het is een moment van rust waar dat kopje geurende, zwarte koffie of dat tasje thee in combinatie met een lekkernij centraal staat. Het liefst in het bijzijn van vrienden of familie.  Van de kou en het buitenleven krijg je honger dus maakt Jana een vuurtje waarop ze koffie, thee en bessensap opwarmt. Het wordt vergezeld van een lekker kaneelbroodje. Ik kan wel wennen aan die fika!

’s Middags wandelen we naar de lavvu, waar we gaan lunchen. Een pluim rook ontsnapt uit de bovenkant van de tipi. Jana heeft net een vuurtje aangestoken en hierop maakt ze de echte Lapse Suovass, een schotel met rendiervlees, wortels, pastinaak, ui en aardappeltjes. Het sausje is op basis van champignons en room. Hier gaat volgens mij zelfs een vegetariër na een paar dagen vlees eten. Hoe lekker is dit! Dee Dee wil absoluut het recept maar buiten de duidelijke groenten wordt er niet veel meer op het papiertje geschreven. De kruiden zal ze er zelf moeten bijdenken en laat dat nu het echte geheim van het gerecht zijn. De rook in de tipi bedwelmt ons bijna dus we zijn blij wanneer we opnieuw frisse lucht kunnen opsnuiven. 

Een echte hondenliefhebber kan je me niet noemen, meestal loop ik met een grote boog rond de beestjes heen maar husky’s zijn hierop een uitzondering. Ze zien er zo schattig uit en zijn bijzonder zachtaardig. Vandaag maken we een huskywandeling over de besneeuwde vlaktes. We horen de honden trouwens alweer eerder dan dat we ze zien. Enthousiast en hard geblaf komt ons al van ver tegemoet. Na de uitleg van de gids is het tijd om ons huskyteam beter te leren kennen. Dat betekent: knuffelen en dat is toch wel een smeltmomentje! De meeste honden houden namelijk van menselijk contact en leunen tegen onze benen in de hoop dat we ze trakteren op gestreel en geknuffel. Met hun indringende blik kijken ze ons aan en stelen ze onmiddellijk ons hart. Dee Dee krijgt als eerste een riem rond haar middel waaraan Solo wordt vastgemaakt. Solo is echter het sterkste dier van de roedel en het eerste stuk van de wandeling is dan ook verschrikkelijk vermoeiend voor haar. Ik besluit al snel dat ik ga passen om met deze hond te wandelen maar halverwege wanneer een rustpauze wordt ingelast, mag Dee Dee de hond aan een sterke man toevertrouwen, terwijl ik mag wandelen met Wilma, een iets ouder beestje. Ik ben heel blij met haar want ze is super lief en rustig.

De Zweden worden al jaren bestempeld als één van de gelukkigste mensen ter wereld en ik begrijp het volkomen. Die oernatuur maakt ook mij gelukkig. Na de wandeling gaan we iets drinken aan de open haard alvorens opnieuw naar onze kamer te gaan om nog wat te rusten voor het avondmaal.

Om 6 uur zitten we weer als eersten in de eetzaal voor een overheerlijk diner. Kabeljauw met zwarte rijst en groentjes en als toetje een panna cota van cloudberries, het oranje besje dat hier tijdens de zomermaanden super populair is. Het ziet er alvast allemaal weer heel gastronomisch uit. 

Wanneer we aan tafel zitten, begint het te sneeuwen. Eenmaal buiten houden we even halt om de sneeuw te bestuderen. De vlokjes zijn helemaal anders dan in België en lijken net uit een Disney-film te dwarrelen. Hopelijk legt de verse sneeuw een mooi wintertapijtje op de bomen zodat we morgen wakker worden met een extraatje. Vanavond aflevering twee van de mol en dat wil ik zelfs in het paradijs niet missen. 

WHEN SNOW FALLS, NATURE LISTENS