Faial - Horta

Vandaag ontbijten we voor de laatste keer op Terceira, want we verruilen dit prachtige eiland voor het kleinere blauwe eiland Faial. Gelukkig zijn we net voor een groep Portugezen aan het ontbijt, die na ons het ganse buffet plunderen. En ik die dacht dat enkel Italianen luidruchtig waren! Om 9 uur houden we het voor bekeken en spurten we de ontbijtruimte uit. Tijd voor een nieuw avontuur! Wat hebben we beide genoten van onze eerste bestemming. Terceira is wat ons betreft eerder groen dan paars. Zeker omdat Terceira het grootste gebied aan oerbos van de hele archipel heeft. Maar ter verdediging,  Terceira wordt het lila-eiland genoemd vanwege de paarse hortensia's, die wij dus niet in vol ornaat gezien hebben. We pakken de laatste dingen in en checken uit. Nog even tanken en dan leveren we de opel corsa in met alle stof van het eiland. Nee Tania, we zijn niet naar de carwash geweest :-)

We zijn heel vroeg op de luchthaven en er staat nog niemand bij de check-in, dus dat gaat vlot. Vriendelijkheid hebben ze hier niet met de paplepel meegekregen. Ook bij de security is dit ver te zoeken. Bij de gate is het nog even wachten. Eenmaal in het vliegtuigje van Sata Air Açores gaat het snel. We hebben prachtig weer en zien het eiland Terceira langzaam verdwijnen en even later de berg Pico opduiken. Na 25 minuten landen we al op Faial. Terug met de voetjes op de grond. Het luchthavengebouw is klein dus lang hoeven we niet te wachten op onze koffers. Ze rollen wel pas als laatsten van de band. 

Faial, ook wel ‘Ilha Azul’, het blauwe eiland genoemd, staat bekend om zijn prachtige landschappen. De naam komt van de vele beukenbomen faias in het Portugees. Faial is een eiland dat al eeuwenlang een sterke band heeft met de zee. De band met de zee is niet de enige reden waarom het eiland blauw wordt genoemd. De tweede reden zijn de weelderige blauwe hortensia's die je overal op het eiland vindt. Dat valt nog af te wachten, we zijn sceptisch. In de 16^de en 17^de eeuw was het eiland een belangrijke bevoorradingsplek voor Portugese schepen die handelden in Braziliaans goud.

Bij de autoverhuur balie zijn we alleen. Niemand heeft interesse in Autatlantisch, iedereen wil bij Europcar zijn. We hebben opnieuw een witte Opel corsa, weliswaar met minder kilometers op de teller, maar met iets meer schrammen. Ons nieuwe hotel ligt op slechts een kwartiertje rijden van de luchthaven in een smal steil straatje. Gelukkig is er deze keer wel een deftige parking. Verde Mar heeft verschillende appartementjes en het onze ligt op de eerste verdieping met een leuk terrasje en twee complete slaapkamers en badkamers. We kleden ons snel om en trekken de stad in. 

Bij aankomst in het centrum van Horta valt ons meteen op dat het hier veel toeristischer is dan op Terceira. Heel veel Amerikanen! We hebben honger dus zetten we ons op het eerste beste terras aan de haven. Café International is ondergebracht in een mintkleurig herenhuis met een jugendstil interieur. Er lopen drie obers rond maar efficiëntie is ook hier ver zoek. Die Portugezen kunnen echt maar één ding tegelijkertijd. Na bijna 20 minuten komt er eindelijk iemand opnemen. Er staat een bord buiten waarop staat dat ze hier sushi hebben. Op de kaart zien we dat echter niet staan. We gaan dan maar voor gepaneerde vis met rijst en groentjes. Na nog eens een kwartier komt eindelijk ons water op tafel. Verbaast zien we borden met sushi voorbijkomen, maar niet voor ons dus. Uiteindelijk was die vis wel een goede keuze. Het zijn gewoon fishsticks, maar wel vers gemaakte. 

De hoofdstad Horta is gezegend met een postkaart ligging, aan de kust van Faial en staat al eeuwen bekend als een plek voor zeevaarders om zich voor te bereiden op de grote oversteek naar Amerika. Horta is een vaste stopplaats voor wie de Atlantische Oceaan over zeilt. Een plaats waar je even thuiskomt, even weer land onder je voeten voelt. Zeilboten meren aan en varen weer weg, de open zee op. De jachthaven is gelegen in een prachtig decor met op de achtergrond de berg Pico van het nabijgelegen eiland met dezelfde naam. Sitting on the dock of the bay … De nabijheid van water heeft een helende werking op mijn gemoed. 

We kuieren door de haven en wat is het hier mooi. De kademuren zijn volledig bedekt met kleurrijke tekeningen, we komen ogen tekort. Het lijkt wel een wandtapijt van kleuren, gemaakt door zeilers, die zichzelf hier met naam en jaartal vereeuwigd hebben. De muurschilderingen vertellen verhalen van avonturen op zee. Volgens het lokale bijgeloof loopt een schip een groot risico om te vergaan als een zeeman verzuimt een aandenken van zijn verblijf in de haven achter te laten. Vooraf dacht ik dat het hier megadruk zou zijn, maar dat is helemaal niet het geval. We lopen er zo goed als alleen. 

Tussen de schilderingen zien we verschillende vlaggen en teamnamen van over de hele wereld. Ook vandaag nog komen er tekeningen bij. De lokale winkels verkopen hier allemaal verf. Een meisje zit op haar zitvlak met een grote pot verf naast haar, ze tekent de contouren van het eiland. Het is hier echt een openluchtmuseum waar het leuk vertoeven is. De zon brandt en de temperatuur is hier aanzienlijk hoger dan op Terceira. Gelukkig is er een koel briesje waardoor het altijd aangenaam blijft.

Van hier hebben we niet enkel een mooi zicht op de Pico maar ook op de skyline van Horta. De huizen zijn wit of zoals op Terceira, geschilderd in vrolijke pasteltinten. Allemaal hebben ze rode daken. Er staan ook heel wat vervallen huizen in de stad, maar die ruïnes hebben ook wel een bepaalde uitstraling. De trottoirs zijn ook hier versierd met mozaïeken van witte kalksteen en zwarte basalt. 

Via de prachtige boulevard, die trouwens zo goed als verlaten is, wandelen we naar de bootterminal helemaal op het einde, waar we binnen twee dagen de ferry naar ons volgende eiland Pico zullen nemen. Boven op de berg ligt een botanische tuin maar die is niet voor nu want we hebben beide geen zin in de klim naar boven. Het ritmische geluid van de golven vormt een rustgevende soundtrack. 

Sinds het einde van de 17de eeuw kijkt de zwart witte  barokke gevel van de parochiekerk van Horta uit over de zee. Alle kerken hier zijn trouwens met hun portaal naar zee gericht. De Torre do Relógio was ooit onderdeel van een kerk. Bij een aardbeving in de eerste helft van de 20 st eeuw werd deze verwoest. De stad biedt een goede mix van verschillende culturen en je ziet er mensen van over de hele wereld. De beste plek om te genieten van die diversiteit, is bij Peter Café Sport. Het interieur is cosy en geheel bekleed met houten panelen, foto’s en kleine tokens van bezoekers. Aan het plafond hangen honderden vlaggetjes van over de hele wereld. De bar is knus en bedolven onder zeil memorabilia. Het is echter zo’n prachtig weer dat we besluiten op het terras plaats te nemen. We bestellen een alcoholisch drankje want we moeten niet meer rijden. Ik ga voor de zoete muscadet en Sonja neemt een wit wijntje. Wanneer de ober ons drankje brengt, zien we meteen dat beide eenzelfde kleur hebben. Sonja kreeg dus iets anders dan witte wijn, maar omdat alles hier zo lang duurt, besluit ze het maar op te drinken. Het alcohol percentage is echter redelijk hoog waardoor we onze wandeling door de stad verderzetten met een licht tipsy gevoel.

Omdat we zo laat gegeten hebben, besluiten we niet nog eens op restaurant te gaan. We hebben een appartementje dus lijkt het ons leuk om gewoon nog iets in de winkel te halen en dat op te eten op ons terrasje.