São Miguel - Dolfijnen, walvissen en Sete Cidades

Om 8 uur trekken we naar het ontbijt en dat blijkt ‘spitsuur’ te zijn. We hebben nog net één tafeltje bij het raam. Om beurten gaan we naar het buffet, waar het een drukte van jewelste is. Iedereen vliegt op de lekkernijen, zoals het uitgehongerde toeristen betaamt. Dat zijn wij niet meer gewoon en vinden dat ook niet fijn. Sonja gaat haar glutenvrije brood vragen, want dat ligt er niet. Normaal eet ze ook altijd fruit maar ondanks dat het zo’n groot buffet is, ligt er geen enkel stukje. Opnieuw grabbelt ze een medewerker vast en vraagt ze of er geen fruit is. Dat blijkt op, dus gaat hij het wel even voor haar halen. Wanneer hij uit de keuken komt met kleine potjes fruitsla, moet Sonja snel zijn want de uitgehongerde toeristen spurten naar de plateau. 

Vandaag gaan we kennis maken met de schoonheid van de oceaan en haar fascinerende bewoners. De afgelegen ligging van de Azoren maakt het een toevluchtsoord voor talloze soorten walvissen en dolfijnen. Ik weet uit het verleden dat ik vaak zeeziek word, dus ik twijfel of ik wel zou ontbijten. Ik besluit dat met een lege maag de dag beginnen, ook geen optie is en neem voor alle zekerheid een licht ontbijtje. Daarbovenop ook nog een pilletje en dan ben ik er helemaal klaar voor. Na het ontbijt wandelen we naar Portas do Mar op 500 meter van ons hotel. We kunnen onmiddellijk aan boord. Het is prachtig weer en de zee is redelijk rustig. Zelfs de jongste onder ons is er klaar voor. Hij heeft zich wel van stad vergist!

Eenmaal aan boord, krijgen we een uitleg over veiligheid, praktische zaken en welke dieren we mogelijk zouden kunnen zien. Na zo'n tien minuten op open zee zien we al dolfijnen. En niet een paar, nee tientallen dolfijnen zwemmen voor onze boot met ons mee. De boot mindert al snel vaart zodat we de dieren nog beter kunnen aanschouwen. Soms zijn ze even onder water om vervolgens prachtige sprongen uit het water te maken, wat een schitterend schouwspel! Dat vastleggen, is een ander paar mouwen! Alle dieren die hier leven en tijdens de excursie gespot kunnen worden, leven in hun natuurlijke omgeving. De dieren zijn niet gemerkt, ze worden ook niet gevoederd en er wordt geen gebruik gemaakt van radar. Alles gebeurt dus op natuurlijke wijze. Als de dieren er op dat moment niet zijn, worden er dus ook geen middelen ingezet om ze te lokken of wat dan ook, alles vindt hier plaats met respect voor de dieren op de eerste plaats. Dat maakt dat we ze niet echt naast de boot zien. 

Na twintig minuten vaart de boot verder op zoek naar blauwe vinvissen, walvissen en bultruggen. Kustspotten, ook wel vigias genoemd, liggen verspreid langs de kust en werden vroeger gebruikt door spotters om walvisjagers te waarschuwen, maar worden nu gebruikt door getrainde bemanningsleden om de walvissen te lokaliseren. We varen steeds verder de oceaan op en mijn maag begint al raar te doen. Hier kan ik wel nog lachen.

Wanneer de bemanning enkele walvissen ziet, wordt de motor afgezet en begint de boot te dobberen. Mijn zeeziektepillen ten spijt, ik word weer zo mottig als een krab. De ohhh’s en ahhh’s die ik rond mij hoor, duiden erop dat er iets te zien is, maar ik lig met mijn ogen dicht op een stoel te hopen dat ik alles binnenhoud. Blijkbaar zijn er 5 walvissen voor de boot maar mij kan het al lang niet meer boeien. Ik ben dan ook blij wanneer de motor terug aangezet wordt en we eindelijk terugvaren naar Ponta Delgada. Wanneer we voet aan wal zetten, zwijmel ik nog een beetje. Na ons walvis- en dolfijn observatieavontuur, gaan we eerst iets eten in de stad bij O Churrasco. Niet slecht maar nu ook niet wow. Die toeristische restaurantjes zijn niet om over naar huis te schrijven. Het eten zorgt er echter wel voor dat ik terug op mijn positieven kom. 

We nemen vervolgen de auto en rijden naar de noordwestkust van het eiland voor hét hoogtepunt van Sao Miguel, namelijk de Sete Cidades. We smeren een dikke laag zonnecrème, pakken onze tassen en starten aan onze roadtrip. We genieten van het natuurschoon van Sao Miguel. Een klein stukje buiten de stad begint het al. Op het golvende landschap rijden we langs hagen hortensia’s, waar er toch al enkele van in bloei staan maar het zijn vooral de roze azalea’s die hier onze aandacht trekken. Er zijn meer dan 7 bergtoppen die uitkijken op deze vulkaanmeren en de kleinere meren in het omliggende landschap. Deze bieden unieke uitzichten op de krater eronder en het weelderige groen. 

De Sete Cidades zijn hét symbool van São Miguel. Deze tweelingmeren, die in een krater van een slapende vulkaan liggen, behoren tot de bekendste natuurwonderen van de Azoren. De 5 kilometer brede en 500 meter diepe caldera, omgeven door een dichte mantel van groene vegetatie werd meer dan 20.000 jaar geleden gevormd door vulkaanuitbarstingen. De Sete Ciades krater bevat onderling verbonden meren, het grotere Lagao Azul – het blauwe meer en het kleinere Lagao Verde – het groene meer.

Tussen de twee meren loopt een smalle landbrug. Over de twee kleuren bestaat een legende. Een prinses en een herder hadden een verboden liefde. Hoewel de prinses veel van de herder hield, moest zij trouwen met een man uit een rijke familie. Ze besloten elkaar voor een laatste keer te ontmoeten, op de plek waar vandaag een brug de meren met elkaar verbindt.  Ze huilden tranen met tuiten. Het meisje had groene ogen en de jongen had blauwe ogen … de rest van het verhaal laat zich raden. De weg rond de meren is adembenemend mooi met heel wat bochten. I love it! Soms wordt onze snelheid wat ingeperkt omdat er een auto tegen amper 30 per uur naar boven rijdt. Ja, niet iedereen heeft een zware voet. Als er dan nog eens een traktor de weg op gaat of paard en kar, dan moet ik wel even zuchten.

In dit gebied is er maar één kleine stad, Sete Cidades, met slechts 800 inwoners die een beetje verscholen ligt aan de zijkant van een berg. De geplaveide straatjes zijn bezaaid met charmante huisjes. Ik heb verschrikkelijke dorst dus besluit ik hier in het souvenirswinkeltje een flesje water te halen. Er is net een bus toeristen gedropt die allemaal een souveniertje willen kopen. Aanschuiven dus! Een van de enige monumenten in het stadje is de Igreja de Sao Nicolau, een prachtige witte kerk die mooi afsteekt tegen het weelderige groen waarin het is genesteld.

Na ons bezoek aan het stadje, rijden we tot bij het Miradouro da Vista do Rei. Als je de naam van het uitkijkpunt vertaalt is het ‘kings view’, wat wel aangeeft hoe mooi dit uitzicht is. Een geweldige plek om even te stoppen en de blauwe en groene meren in de ingestorte caldera te bekijken vanuit een ander standpunt.

Gebouwen die overwoekerd worden door de natuur, I LOVE IT!  Een bezoekje aan Monte Palace mag dus niet ontbreken. Het wordt ook wel ‘The abondoned hotel of Sete Cidades’ of het spookhotel genoemd. Er hangt een bord dat het verboden terrein is. Sonja is braaf en gaat wat rusten bij het uitzichtpunt maar ik trek toch mijn stoute schoenen aan en ga een kijkje nemen of ik niet ergens naarbinnen kan. Een man ziet me naar boven klauteren en roept ‘wouldn’t it be better if you took the normal entrance?’. Eh? Ja en waar is die dan? Hij doet teken dat ik het hoekje om moet en inderdaad daar is een weggetje dat naar de ingang leidt. Het verlaten vijfsterrenhotel met maar liefst 80 kamers werd niet gesmaakt door toeristen en na amper een jaar gesloten. In 1972 werd het teruggegeven aan de grillen van de natuur. Beneden is de vloer bekleed met omlaag gevallen brokstukken van het plafond, stenen en veel water. 

Het is een mysterieuze plek en er hangt een luguber sfeertje, maar daar hou ik wel van.  Ik zoek de trap naar boven en loop over de doorweekte tapijten die de gangen nog steeds bekleden. De muren zijn beschilderd met graffiti. De griezelige en desolate sfeer die in de gangen hangt, zorgt voor een kippenvel momentje. Ik loop hier aanvankelijk helemaal alleen en het voelt alsof ik in ‘the shining’ zit en Jack Nicholson elk moment een deur aan flarden hakt.

Plots kom ik die man van beneden tegen met een koppel Engelsen. Het blijkt een gids te zijn die zijn weg goed kent in het hotel. Ik was maar tot op de vijfde verdieping geraakt, dus besluit ik hen te volgen. Zo kom ik op het dak. Vanaf hier zie ik het kleurverschil tussen beide meren heel erg goed.

De mooiste graffiti is ook helemaal boven te aanschouwen. Waarschijnlijk omdat niemand die weg naar daar vindt. Er komt best wat klauterwerk aan te pas want er is geen echte deur naar het dak. Ik moet over een muurtje klimmen. In de diepte zie ik Sonja genieten van het zonnetje. Ik bedank de gids om me mee op sleeptouw te nemen en daal terug af naar de begane grond.

We rijden verder naar her volgende meer, Lagoa do Canario. Nadat we de auto hebben geparkeerd, lopen we naar beneden het bos in en komen zo bij het kanarie meer, ook bekend als het ‘Snapchatmeer’. De lagune wordt gekenmerkt door de blauwe tinten die contrasteren met de groene vegetatie eromheen. Het Lagoa do Canario is van een onbeschrijflijke schoonheid. De wolken en de bomen weerspiegelen in het water. Hier fladdert er een klein vogeltje rond met groene en blauwe veren. Het blijkt de Azoren vink te zijn. 

We geven onze volgende bestemming in, Miradouro da Boca do Inferno, want daar willen we een wandeling maken, maar de gps slaat tilt. We rijden een heel stuk naar beneden en dan zegt dat ding dat we moeten omdraaien. Bij het terug naar boven rijden, zien we plots aan onze linkerzijde een prachtig aquaduct. Dat hebben we bij onze eerste passage niet gezien. Het blijkt de Muro das Nove Janela’s, de muur van negen ramen, te zijn. Het aquaduct is een opmerkelijk staaltje ingenieurskunst en werd gebouwd tussen de 17^e en de 18^de eeuw toen de hoofdstad te kampen had met ernstige waterschaarste. Het aquaduct bestaat uit een reeks bogen van zwart vulkanisch gesteente die nu overwoekerd zijn door struiken en mos, waardoor het naadloos overgaat in het landschap van het eiland. De oorspronkelijke functie was het transporteren van water van de bronnen in het binnenland van het eiland naar de stad Ponta Delgada voor gebruik in de drinkwatervoorziening en de landbouw.

Terug de auto in en verder op zoek naar het startpunt van onze wandeling. Wanneer de gps ‘bestemming bereikt’ zegt, verstaan we er niets van. We zitten terug bij dat kanariemeer. Plots beseffen we dat naast dat bos ook nog een weg was. Waarschijnlijk moeten we die hebben. We parkeren onze auto dus terug op de parking en gaan op zoek. Het is een stevige klim, maar die is het meer dan waard. Zo komen we boven op de bergkam rondom het vulkanische kratermeer.

Zelfs wanneer een bundel opeengepakte wolken zich verzamelen boven het meest bekende viewpoint van het eiland, blijft het een genot om hier even weg te dromen. De twee meren omarmd door de grootse kratermuren. Wanneer we afdalen, zijn we blij dat we het toch gevonden hebben. Een prachtig einde van de dag. We rijden terug naar Ponta Delgada en halen een lekker soepje in de supermarkt dat we in het zonnetje op een bankje bij de haven opeten.