Pico - meren in het binnenland

Onze laatste dag op dit mooie eilandje! We hebben de kustlijn van Pico al volledig rondgereden dus is het tijd om naar het midden van het eiland te trekken want, geen bezoek op het eiland is compleet zonder een wandeling op de iconische berg Pico. Om de top te bereiken moet je minimum 5 uur rekenen en dan nog eens 4 uur om terug af te dalen, dat zien we beiden niet zitten met dit weer. Pico zit voor de verandering weer met zijn neus in de wolken. Maar rond de Pico zijn enkele prachtige meren, waartussen we een wandeling kunnen maken met zicht op de adembenemende berg. In plaats van hem op te klauteren, gaan we hem dus begluren vanuit de diepte. Hopelijk is het weer en de bewolking ons goed gezind eens we op pad zijn, want in dit gedeelte van het eiland kan dat weleens lastig zijn. 

Hoewel Pico het grijze eiland wordt genoemd is echt niet alles grijs en grauw. Uiteraard is de natuur op Pico erg ruig, vooral dan aan de kust. In het binnenland is er echter een groene hoogvlakte met indrukwekkende, begroeide bergkammen, waar elk moment mysterieuze mistflarden doorheen kunnen trekken. We ontdekken weer een andere kant van het eiland. We rijden vanuit Madalena over de EN3, ook wel bekend als Longitudinal. Het is de langste weg van het hele eiland en brengt ons helemaal tot in de bergen met onderweg  waanzinnige zichten. Hier is er duidelijk meer groen, met drassige weilanden en meren, waar vee vrij kan rondlopen. De stenen, roosters en bomen zijn begroeid met alle kleuren mossen. De vulkaan op de achtergrond met steeds wisselende wolkenpartij houdt ons gezelschap.

We wijken even af van onze route, want we zien een bord staan naar Montanha do Pico en ik wil wel eens zien tot hoe hoog we geraken met de auto. Gelukkig is Sonja even avontuurlijk aangelegd en is ook zij heel benieuwd. De top ligt op 2351 meter boven zeeniveau. De meest recente uitbarsting van de vulkaan heeft plaatsgevonden in december 1720. Hoewel de vulkaan nog steeds ‘leeft’, is er al een tijd geen significante activiteit geregistreerd. De vulkaan wordt dagelijks goed gemonitord. We hoeven dus niet bang te zijn dat hij gaat uitbarsten. Het is een smal bergweggetje met heel wat putten, maar wat een uitzicht! We zien de temperatuur met 10 graden dalen en wanneer we even uitstappen, merken we dat ook.

De weg eindigt op een parking, vanwaar alle wandelingen naar de top van de berg starten. Er staan best veel auto’s, dus waarschijnlijk zijn die van nog grotere avonturiers, die voor dag en dauw aan de beklimming zijn begonnen. Er komt weer een flinke mist opzetten en het terug naar beneden rijden, gebeurt nu iets langzamer. We weten dat het vee hier vrij rondloopt en vermits koeien geen mistlampen hebben, moet ik zeer voorzichtig zijn. Plots duiken er enkele op voor de auto en je ziet ze denken ‘dit is wel ons terrein’. Het duurt dus even voor ze opzij gaan. Erg vinden we dat niet, want we vinden het super om naar ze te kijken. Sommige exemplaren hebben een grappige kuif, net zoals Kuifje. 

Eenmaal terug op de hoofdweg, starten we onze roadtrip naar het ‘lake district’ dat dus centraal op het eiland ligt. De weg langs de meren is adembenemend mooi, zelfs in dit weer met mega veel bewolking. Ons eerste meer voor vandaag is Lagoa do Capitao. Wanneer we de parking oprijden, zien we het meer al liggen. Enkele wilde eenden komen ons verwelkomen.

We parkeren de auto, trekken onze wandelbottines aan en gaan op pad. Hier kunnen we echt de natuur voelen en genieten van de frisse lucht. Het is wel opletten geblazen want dit is ook de thuis van vele koeien en die laten al wel eens een verse drets achter. Ja, Sonja is beter voorzien dan mij, met haar wandelbroek. Daar heb ik vanmorgen niet goed over nagedacht! Gelukkig heb ik wel mijn bottines in de auto gezet. Wij vinden deze plek echt magisch. We voelen ons hier helemaal zen. Om de zoveel minuten verdwijnt de berg op de achtergrond helemaal in de mist, tot een windje de bewolking wat verdrijft en de top weer zichtbaar wordt. 

Even verderop draait de weg en Sonja roept ‘oh nog een meer’, maar het blijkt de zee in de diepte. Daar schijnt de zon volop! Na een tijdje komen we terug bij het meer, althans daar waar we gestart zijn, maar het meer is verdwenen. Er heeft zich een dichte mist gevormd en we zien geen steek voor ogen. Met knikkende knieën rij ik terug naar de hoofdweg. Het scheuren door de bochten, wordt dus tot een minimum beperkt. Het is zo’n weer waarbij je thuis je huis niet zou uitkomen en in een zeteltje een boek zou lezen met een tasje thee. Enig verschil is dat hier de temperatuur wel aangenaam blijft.

De weg naar het oosten van het eiland brengt ons dwars door het kraterlandschap en de hooglanden heen. Af en toe is het zicht oké en soms rij ik door flarden mist maar zolang ik de weg kan zien, vind ik het wel spannend en leuk. Koeien staren ons aan wanneer we voorbij rijden. We passeren een waterplas vol kikkerdril. Ook al is het geen echt meer, toch zijn we wel nieuwsgierig, dus parkeren we de auto aan de kant van de weg. Wanneer we uitstappen, horen we duizenden kikkers kwaken. Het geluid is best indrukwekkend en we worden er heel blij van. We zien de plas welgeteld 10 seconden en dan is hij opnieuw verdwenen in de mist. 

Het hooggelegen meer Lagoa do Calado ligt op het Achada-plateau en is het grootste meer van het eiland. Het water is helder en wordt sinds 1993 gebruikt voor de watervoorziening. Van boven hebben we een mooi zicht maar we besluiten er toch ook even naartoe te rijden. Eenmaal daar begint het lichtjes te regen dus zitten we snel weer in de auto. De regen is hier eigenlijk - ik kan het niet anders omschrijven - een natte wind: soms komt er in een harde windvlaag wat regen mee. Natter dan dat wordt het niet, maar de zon gaat het hier in de bergen niet winnen vandaag. 

Aangekomen bij Lagoa Seca, wanen we ons in Canada. Het meer heeft een diepte van ongeveer 16 meter en wordt gevoed door een bron die ontspringt bij Pico dos Sete Pés. Het is omzoomd door een bos pijnbomen. Indrukwekkend! De regen is gelukkig alweer gestopt. 

Lagoa do Paul is het volgende meer op onze route, maar hoe hoger we klimmen, hoe dichter de mist wordt. We rijden echt off road en Sonja merkt op dat we ook off line zijn. Op gevoel verder dus! Volgens haar plannetje loopt de weg waarop we rijden, recht naar het meer. ‘Als je nattigheid voelt, zijn we er’, zegt ze al lachend. Het weggetje ernaartoe met hoegenaamd geen zicht, is op z’n zachts gezegd ‘spannend’, maar het is de klamme handjes meer dan waard. Bij Lagoa do Paul aangekomen, maakt mijn hart een sprongetje, wat is het hier mooi! Het voelt alsof we een geheim hebben ontdekt, een pareltje van de natuur alleen voor ons met vulkanische heuvels overal om ons heen. De hardnekkige mist die ons nog steeds achtervolgt, geeft het een mysterieuze aanblik. 

Wat een prachtig groen landschap. Wanneer we onze ogen sluiten en luisteren, horen we enkel vogeltjes fluiten. Vroeger wasten vrouwen uit het dichtstbijzijnde dorp hun kleren in dit meer. We kunnen ons voorstellen welke afstanden ze moesten afleggen om er te komen, maar ook hoe opwindend het was om samen en alleen te zijn, ver van de mannen. Met pijn in het hart, verlaten we deze mooie plek, want we moeten verder. Het weer wordt er niet beter op.

Het laatste meer dat we moeten passeren, is Lagoa do Rosadá, maar dat laat zich aan ons niet zien. We rijden puur op kaart nu, want onze telefoon heeft geen bereik meer. Zolang de weg smal is, gaat het nog maar dan komen we op een grote open plek en ik zie niet meer welke kant ik uit moet. Volgens de kaart zouden er drie wegen moeten zijn, maar ik zie er maar twee. We moeten terug die berg af maar de weg naar beneden is een nog smallere zandweg en dat zie ik niet zitten. Gelukkig komt er net een boer aangereden. We houden hem tegen en vragen hem welke weg we moeten nemen. Hij spreekt enkel Portugees maar zegt rechtdoor. Dan zie ik de weg die 2 seconden geleden nog achter een witte muur verscholen ging. 

We rijden een tijdje achter hem aan maar hij peert er goed vandoor met zijn camionette. Ik weet hem maar net bij te houden. Wanneer we aan een splitsing komen, zegt Sonja dat we volgens de kaart hier de weg rechts naar beneden moeten nemen. De man stopt echter en stapt samen met zijn vrouw op ons toe. Hij heeft een karaktervolle kop, zij mist enkele voortanden, maar beiden hebben wel een brede glimlach op hun gezicht. Ze proberen ons duidelijk te maken dat de weg naar rechts geen goede optie is. We denken te begrijpen dat de weg vol grote putten zit en dus niet haalbaar voor onze stadsauto. Dankbaar, nemen we afscheid van dit lieve koppel en gaan dus links. Een beetje omweg volgen Sonja, maar misschien toch wel de betere keuze. Halverwege de afdaling, verdwijnt eindelijk de mist en komt de zon tevoorschijn. We besluiten door te rijden tot in Lajes do Pico om opnieuw te lunchen bij Ritinha. De eigenaar ontvangt ons met open armen en vraagt wat we vandaag willen eten. We laten hem beslissen welke twee visjes hij ons wil voorschotelen. Het wordt een brochette met scampi en bonito (smaakt naar tonijn) en een Guelly Jack (een heerlijke witte vis). We nemen zelfs nog een koffie en een ijsje want dat hebben we wel verdiend na deze spannende voormiddag.

In de late namiddag, rijden we terug richting Madalena en ik heb het lumineuze idee om opnieuw dwars door het eiland te rijden. Misschien weerspiegelt nu de Pico in het eerste meer dat we vanochtend gezien hebben. Dat zou pas echt prachtig zijn. Dat blijkt dus geen goed idee! We voelen al nattigheid wanneer we halverwege de berg zijn. De mist is er nog steeds en eenmaal aangekomen bij het meer, zien we niets, behalve een witte muur rondom ons. ‘Wow wat een prachtig meer’, zegt Sonja. Ik krijg er de slappe lach van. Terug op de hoofdweg, zien we drie mensen lopen in de verte. Ik heb er medelijden mee en hoewel ik normaal nooit lifters meeneem, stop ik nu wel. Het blijkt een Duits koppel en een Belgisch meisje die al een tijdje onderweg zijn maar ook overvallen werden door de mist. Ze zijn zo dankbaar dat we ze meenemen. Mijn goede daad van de dag! We zetten ze af in São Roque do Pico en nemen afscheid. Waarschijnlijk zien we ze morgen terug op het vliegveld, want ook voor hen is het de laatste dag op Pico. 

We rijden verder langs de kust naar Madalena maar besluiten nog een laatste stop te maken bij de Gruta das Torres. Waze leidt ons alweer via een binnenweg, die heel uitdagend is voor ons autootje, naar de grot. Deze werd ongeveer 1500 jaar geleden gevormd tijdens een uitbarsting in Cabeço Bravo. Op internet hebben we gelezen dat ze gesloten is maar er is wel een bezoekerscentrum. Dit is heel mooi opgezet. Het gebouw bestaat uit lavasteen aan de buitenkant. Binnenin werd een glazen wand gezet. Prachtig van architectuur. We krijgen eerst een film te zien. Daarna gaan we met een medewerker wel naar de ingang van de 5 km lange lavabuis, maar het is te gevaarlijk om naar binnen te gaan. Jammer maar misschien lukt het op São Miguel wel.

Na deze bewogen dag, zijn we blij eindelijk terug in ons appartementje nog wat te chillen. Morgen start de laatste etappe van onze reis. We kunnen wel zeggen dat we Pico in ons hart gesloten hebben. We kregen een authentieke glimp van de lokale cultuur, genoten van een adembenemend contrast tussen de weelderige tropische vegetatie en het grimmige zwarte lavagesteente en dronken heerlijke wijn! Ja, Pico is tot nu toe één van  onze favoriete eilanden: die ruigere sfeer en het gevoel het hele eiland voor onszelf te hebben.