Pico - windmolens en het walvisvangst verleden

De haan des huizes maak me wakker deze ochtend maar gelukkig val ik daarna toch nog even in slaap. Om half acht kruip ik mijn bed uit. Sonja is al klaar maar we zijn op vakantie en hebben geen haast. Ons eerste ontbijtje op Pico is in ieder geval uitgebreider dan op Faial. Zelfs voor Sonja is er glutenvrij brood. We kunnen in de veranda zitten met zicht op zee. Over Faial hangt een dichte mist, maar hier schijnt alvast het zonnetje. Leuk om de dag zo te starten. 

Vandaag staat in het teken van het walvisvaart erfgoed van Pico. We starten in Lajes do Pico bij het kleinschalige walvis museum. We krijgen eerst een hele oude film te zien en die maakt indruk. Destijds leefde de lokale bevolking van de walvisvangst. Het was een levenswijze en een belangrijke bron van inkomsten voor de eilanders. Walvissen werden niet gedood om op te eten – uiteraard niet, want dat past niet in uw bord hé! Sorry, stom mopje …  Ze werden wel in stukken gesneden en vermalen of gesmolten tot olie en poeder voor cosmetica en de industrie. Gelukkig is de film in zwart wit, zodat de meest bloederige passages nog meevallen. Wat moeten deze dieren hebben afgezien. Jarenlang heeft de economie hier gedraaid op de jacht op potvissen, maar gelukkig is de walvisjacht nu niet meer aan de orde.

In 1984 doorkliefde de laatste harpoen het glanzende vel van een reusachtige blauwe vinvis en kwam er een einde aan de walvisjacht rond de eilandengroep.  Hoe een donker verleden vandaag toch nog een happy end krijgt, bewijzen ze op de Azoren. Walvisjagers werden walvisspotters, harpoenen en vangnetten werden netjes in  het museum gestald en jachtboten omgebouwd tot gezellige sloepjes voor fervente walvisfanaten. De botten van de walvissen werden omgevormd tot kleine kunstwerkjes. 

Het dorpje Lajes zelf is ook erg gezellig, dus kuieren we er wat rond. Overal kan je excursies boeken om walvissen te spotten, maar dat gaan we al doen op ons laatste eiland, San Miguel. Tijdens het rijden langs de zuidkust, hebben we al heel veel mooie, rode molentjes gespot. Hier staat er ook weer eentje in een prachtige setting. 

In het dorp zien we een gezellig restaurantje, Ritinha, waar vis op de kaart staat die we geen van beide kennen. Tijd dus om deze te ontdekken. We bestellen twee soorten om te delen: Trigger fish en Parrot fish. Beide zijn stevige witte vissen en komen uit de oven met best wel wat look. Sonja heeft een lichte voorkeur, maar ik vind ze allebei even lekker. Er zijn ook aardappeltjes bij en een slaatje. Later lees ik dat het eten van parrot fish niet zonder gevaar is. Ze zouden giftige stoffen kunnen bevatten omdat ze bepaalde algen eten. Dat heeft die lieve mijnheer er wel niet bij gezegd! Maar, het algendieet van papegaaivissen geeft het malse witte vlees een zeer heerlijke, unieke en zoete smaak. Tja, we voelen ons nog kerngezond dus zal het wel meevallen met die giftige stoffen zeker? Met, alweer, een bol buikje zetten we onze tocht verder.

We cruisen over de goede asfaltweg langs de zuidkust. Op de weg staat er plots een kegel, ook al is er niets abnormaals aan het wegdek. Gelukkig is er een pechstrook en kunnen we daarlangs. Vreemde mannen die Azorenen! Bij een putje in de weg, gaan er twee ambtenaren eerst even kijken en dan zetten ze er een hekje rond. Efficiëntie, remember? Geen kaas van gegeten hier op de Azoren. Af en toe stoppen we bij een molentje, maar ze zijn eigenlijk allemaal hetzelfde. De Pico heeft zich al de hele morgen niet laten zien, maar in de namiddag komt hij toch af en toe eens piepen boven de wolken. We zijn wel blij dat we hem vanuit Faial al gezien hebben. 

In Santa Cruz strekken we even de beentjes bij een mooi kerkje. Alle kerkjes op Pico hebben dezelfde façade maar meestal zijn ze gesloten. Deze is open en het altaar is werkelijk prachtig. We zijn beide geen kerkgangers, maar daar zijn we het wel over eens.

Het is duidelijk een vissersdorpje, want er liggen heel wat sloepen op het droge. Twee mannen zitten op een bankje en bespreken waarschijnlijk de beslommeringen van de dag. Ja, hier kan je oud worden. En oud, dat zijn de meeste inwoners van het eiland wel, want de jongere generatie die trekt naar de grotere eilanden of het vasteland van Portugal om te studeren. De meesten komen niet meer terug.

Dieren worden hier op de Azoren toch niet echt goed behandeld. We zien een paard op de stoep staan met een korte ketting. Het beest kan geen kant op. Sommige koeien worden hier ook zo behandeld ook al zijn er weiden zat. Groot is onze verbazing wanneer we een koe helemaal alleen aan de kant van de weg zien staan, zonder ketting deze keer. De auto die van de tegenovergestelde kant komt, kan nog maar net remmen en het beest is helemaal in paniek.

We zijn op weg naar Ponta Da Ilha, het meest oostelijke puntje van het eiland. Het is even zoeken, maar uiteindelijk vinden we dan toch de vuurtoren die hier prijkt. We parkeren op de parking maar zien bij de ingang een verbodsbord met de melding dat het privaat terrein is. Gelukkig kunnen we er wel langs en zo komen we bij een grote lavamassa, waartussen enkel volhardende groene plantjes groeien. We blijven het mooi vinden die zwarte rotsen die uitmonden in de zee. De golven hebben hier vrij spel en we genieten van het geluid van het kolkende water. 

We zijn nu volledig aan de andere kant van Pico en vanaf hier zien we het eiland Sao George liggen. Ook daar hangt er best wel wat bewolking. We hebben er nog aan gedacht om morgen misschien over te varen, maar de tocht duur 1,5 uur en stel dat het weer omslaat en de boot niet terugvaart, dan zijn we gezien. Morgen dus toch maar een ander plan bedenken. 

Eindigen doen we vandaag in de stad São Roque do Pico. Het staat groot aangegeven op de kaart, dus gaan we ervan uit dat het een grote stad is, maar niets is minder waar. Het stadje heeft een mooie kustlijn, dat wel, maar verder is er niet veel te beleven. We gaan er wel iets drinken en eten nog een ijsje, alvorens we terug naar ons appartementje rijden. s’Avonds maken we nog een mooie avondwandeling naar de zee en terug.