Terceira - Oostkust

Vannacht een opgerolde handdoek naast mij gelegd zodat ik niet op mijn rug kon draaien en dat heeft geloond, want Sonja heeft geen gesnurk gehoord en geslapen als een roosje. Ik kom wel iets krakkemikkiger uit bed, maar dat heb ik er wel voor over. Het is zondag dus geven we de mensen iets meer tijd en trekken we een half uurtje later naar beneden voor het ontbijt.

Vandaag staat de oostkust van het eiland op ons programma. We verlaten de stad via de stierenarena, waar op het kruispunt ook een immens standbeeld van drie trotse stieren staat. Hier kan je niet om de cultuur heen. Van eeuwenoude tradities zoals de ‘running of the bulls’, een gevecht tussen dier en mens. Sommigen gruwelen ervan, anderen vinden het cultureel erfgoed. Er valt genoeg over te zeggen, maar voordat we het stierenvechten op de Azoren compleet afschrijven, is het goed om te weten dat het hier een andere vorm aanneemt dan in Spanje en de rest van Portugal. Er zijn een aantal aspecten waarin het stierenvechten op de Azoren verschilt van die op het vasteland. Zo worden de stieren niet gedood of verwond, worden ze voor een ‘gevecht’ uitgebreid gekeurd en mogen ze alleen deelnemen als ze gezond zijn, krijgen ze na ieder ‘gevecht’ minstens 8 dagen rust in de wei, genieten ze een ‘celebrity status’ en worden ze buiten het seizoen als kampioenen verzorgd.

De straten zijn verlaten en wanneer we toekomen bij de Zona Balnear da Faja do Fischer, een van de meest natuurlijke zwemplekken op het eiland, blijkt dat ook hier nog niemand is. Sonja vindt het nog wat te vroeg om te zwemmen, maar even genieten van de krachtige golven en het ruisen van de zee is ook gewoon fijn. Het water is hier ongelooflijk helder. In de verte zien we de twee eilandjes Ilhéus das Cobras liggen. Ook bij Miradouro Da Cruz do Canário kijken we er op uit. Hier dromen we even weg en mijmeren we wat over wat als we met pensioen zijn. Een plek als deze lijkt dan zeer aantrekkelijk. 

Tijd voor wat actie, dus besluiten we een wandeling te maken naar de Pico Dona Joana, een slapende vulkaan krater. We parkeren de auto op de weg en beginnen aan de stevige klim, een mooi pad versierd met prachtige bloemen. Onderweg horen we kikkers kwaken, koeien loeien en vogeltjes fluiten. De dierengeluiden klinken hier luider dan elders want in de nabije omgeving is geen drukke weg te bekennen. Van hier hebbende een prachtig uitzicht over de weilanden die lijken op een groot lappendeken in verschillende tinten groen, omzoomd met de ondertussen vertrouwde stenen muurtjes. 

Wanneer we bijna boven zijn, komen we een groep Italianen tegen die luid gesticulerend staan te praten met elkaar. Ze merken ons nauwelijks op en hebben ook niet veel zin om opzij te gaan. De stilte wordt even onderbroken. Gelukkig zijn ze op de terugweg en besluiten ze verder te stappen. De kleine stiertjes in de wei zijn ook blij en grazen rustig verder.

Helemaal boven hebben we een mooi zicht op de perfect ronde caldera. De vulkaankrater is bedekt met weelderige vegetatie. Nu de Italianen vertrokken zijn en de rust is wedergekeerd, kunnen we optimaal genieten van de omgeving. 

Wanneer we terug naar beneden lopen, duikt er naast ons plots een mega grote zwarte stier op. Hij lijkt wel opgeblonken met schoensmeer. We gaan er snel vandoor want dat beest willen we niet kwaad maken. In de drinkbakken van de stiertjes springt er af en toe een kikker omhoog. Sonja kan er niet bij, anders had ze er wel eentje willen kussen … wie weet komt er een prins tevoorschijn. 

Voor we gaan lunchen, passeren we nog even bij Miradouro da Serra do Cume, zo’n 545 meter hoog. Dit uitkijkpunt zweeft boven de klif en we hebben hier uiteraard ook weer een mooi panoramisch uitzicht. Niet over de oceaan deze keer maar over de groene valleien en glooiende heuvels van het eiland.

Het is net 12 uur wanneer we toekomen bij de Piscinas Naturals in Porto Martins en dat treft want het restaurant hier gaat net open. We worden opnieuw onvriendelijk ontvangen door 2 dames die ons gelijk meedelen dat alles volgeboekt is. We vragen of ze een ander restaurantje weten en ze verwijzen ons door naar restaurant Vista, even verderop. Daar worden we wel vriendelijk ontvangen. In het restaurant is er nu nog plek zat. We bestellen snel ons eten want we weten uit ervaring dat de Portugezen allemaal om 1 uur komen. Ik ga vandaag eens voor een Portugees kippetje met marinade van rode peper en frietjes. Sonja bestelt octopus met groenten en zoete aardappel. De ober zet onze borden op tafel. Sonja en ik kijken elkaar aan en denken hetzelfde: ‘wat is dit´? We staren naar 4 zwart geblakende schijven naast een mooi en sappig uitziende octopus. De kokkin kijkt vanuit de keuken naar ons dus ik vermoed dat ze wel weet dat dit niet oké is. Ze staat te discussiëren met de ober die even later naar onze tafel komt en zegt dat hij nieuwe aardappelen zal laten maken. Dat duurt gelukkig niet lang al zijn de nieuwe exemplaren niet veel beter. Sonja laat me proeven. Geen idee wat dit is maar zeker geen zoete aardappel. Gelukkig is de octopus wel heerlijk. De schijven blijven dus liggen. 

Wanneer we het restaurant verlaten, is het een drukte van jewelste in dit kleine dorp.   De kerkdienst is net afgelopen en de mensen stromen in hun zondagse kledij naar buiten. Het lijkt wel een processie. Op hetzelfde plein zijn er maar liefst 2 kerken, waaronder een kleine schattige kerk met wit en groen portaal. Onderweg naar Praia Da Vitória, passeren we bij de Kapel Imperio Do Divino Espirito Santo da Caridade. Deze werd gebouwd in 1941 en is goed bewaard gebleven. Het is een ietwat funky plaatselijk heiligdom waar jaarlijks vieringen van de Goddelijke Heilige Geest plaatsvinden. Ook vandaag is er een feest en de bbq wordt al klaargezet.

Eenmaal in de stad vinden we snel een parkeerplaats beneden in de baai. We maken een mooie wandeling langs de boulevard. Ook hier is het heel erg rustig en op de terrassen zit nauwelijks volk. Zondagen zijn blijkbaar heilig voor de Azorenen en deze worden doorgebracht in familiale kring. We kuieren vervolgens wat door de stad en merken dat deze heel erg lijkt op Angra maar wel een stuk kleiner is. Ook hier zijn de huisjes in vrolijke kleurtjes geschilderd. We lopen helemaal alleen door de straten.

We rijden al slingerend door de groene velden vol koeien naar Miradouro Facho, van waar we een prachtig uitzicht hebben over de baai van Praia da Vitória. Hier staat ook een monument voor de onbevlekte ontvangenis van Maria, de beschermheilige van de stad dat we zelfs van beneden al hadden gespot, zo groot is het. 

Sonja heeft toch nog zin in een zwemmeke dus rijden we terug naar onze eerste stop. Naast de auto kleden we ons om en wandelen naar beneden waar het frisse water lonkt. Terwijl ik de handdoeken neerleg, zie ik sonja in mijn ooghoek al het water induiken. Plots ontstaat er commotie. Een Portugees echtpaar staat aan de zijkant te roepen naar Sonja ‘caravelo, caravelo’. Door de paniek in hun ogen en stem, denkt zij onmiddellijk aan een haai' en spurt uit het water. Het blijkt een Portugees oorlogsschip. Ik zie jullie al denken: ‘dat zie je toch van ver aankomen', maar dat is het niet. Het is een soort kwal die drijft op het zeeoppervlak met steekdraden die tot wel 40 meter lang kunnen worden. Sonja had dat ding al wel zien drijven en wou er naartoe zwemmen om te kijken wat het was. Gelukkig dat het koppel haar tegenhield, want het beestje is levensgevaarlijk. Een steek is pijnlijk en kan blaren, koorts en ademhalingsproblemen veroorzaken. Dat een beet van zo’n  mooi beestje, zo’n desastreuze gevolgen kan hebben! Het is dus snel voorbij met de zwempret. Even relaxen in het zonnetje is ook best fijn.

Rond vijf uur rijden we terug naar Angra om het ijs bij Quinta dos Acores gelado te gaan proeven. Onze gids Rui heeft ons gisteren gezegd dat dit het beste ijs is van de Azoren. Een klein testje is dus aangewezen! En hij heeft gelijk. Het ijs is niet te zoet, smeuïg en super lekker. Bovendien is het hier aan de haven gezellig zitten in die laatste avondzon.