Bolnuevo - Mazzaron - Cartagena

Vandaag rijden we via de kuststrook van Murcia, de Costa Cálida, naar Bolnuevo. Dit heet niet voor niets de ‘warme kust’ want hier schijnt de zon ruim 300 dagen per jaar. Ook vandaag is het zonnetje van de partij. We nemen de autostrade waar we weliswaar tol moeten betalen, maar dat resulteert in een compleet verlaten weg. Niemand te zien … het lijkt wel autoloze zondag. Nochtans is het zaterdag en zou je denken dat alle Spaanse families uitstapjes plannen. Niets is dus minder waar. Wat een zaligheid om te rijden in deze contreien. Eens van de autostrade, zwiert de weg zich door een rustig landschap. 

Bolnuevo is een oud vissersdorpje met een mooi, lang strand. We parkeren de auto vlakbij de bezienswaardigheid van de streek, namelijk de erosies, opgebouwd uit fijne materialen zoals gele klei en zandsteen, maar ook grovere materialen. Deze paddenstoelvormige rotsen aan de voet van het beschermde natuurgebied Sierra de las Moreras, werden duizenden jaren geleden uitgesleten en gevormd door water en wind. De Spanjaarden noemen het natuurwonder ‘La Ciudad Encantada - de betoverende stad’.

We maken een mooie wandeling door de ‘oase van Bolnuevo'. Een prachtig ongerept gebied met verborgen baaien en rode rotsachtige heuvels. Ondertussen is de temperatuur opgelopen tot bijna 34 graden en buiten een eenzame wandelaar met hond zien we hier niemand. In de heuvels hier en daar een prachtige villa.

We dalen terug af en wandelen nog even naar het eind van het dorp waar een grote schommel staat die uitkijkt over een prachtige baai. We laten het kind in ons los en blijven hier even ‘spelen’. Daarna is het hoog tijd voor een verfrissend drankje met zicht op zee.

In Mazzarón, even verderop bevindt zich een verlaten mijn. In de gloriedagen werden hier zink, lood, aluin, zilver en mineralen gewonnen. De mijn ligt vlak bij de kust en betreden is op eigen risico maar wat is het hier mooi. Ik hou wel van die verlaten stukjes industrie te midden van een prachtige natuur. Het lijkt wel of we zijn in een andere wereld terechtgekomen. De rotsen hebben schakeringen van geel, zwart en rood, ontstaan door oxidatie van mijnafval. Roestige overblijfselen van een ongetwijfeld trots industrieel verleden. 

Op sommige plaatsen ruiken we nog de solfer. Het lijkt wel een openlucht museum met de restanten van een eens zo florerende industrie met half ingestorte gebouwen en nog zichtbare mijningangen. We moeten wel goed zien waar we onze voeten zetten en opletten want de rotsen brokkelen af. Te hoog klimmen doen we dus niet en we proberen goed te kijken van waar we gekomen zijn zodat we straks de juiste weg nog terug vinden.

Ondertussen is het weer bijna één uur voorbij en begint onze maag te knorren. We dalen af naar Puerto de Mazarrón, een klein en gezellig kustdorpje. Op de berg pronkt een Jezusbeeld dat waakt over het dorp. Van op het terras aan Playa de La Ermita hebben we een prachtig zicht over de baai. We besluiten voor tapas te gaan om zo min mogelijk tijd te verliezen.

Rond drie uur stappen we terug de auto in en rijden we naar Cartagena, een bijzonder unieke Spaanse stad van meer dan 2000 jaar oud met een rijke geschiedenis. Het vervallen centrum werd onlangs volledig gerenoveerd en opgewaardeerd. Opvallend is dat deze toch wel grote stad een sfeer van ruimte en rust uitstraalt. Alle interessante plekken en monumenten liggen op loopafstand van elkaar. 

Het kasteel is ongetwijfeld de blikvanger van de stad. We nemen de lift in een hoge metalen toren. Eenmaal boven op de kantelen zien we de geschiedenis van de stad letterlijk voor ons liggen: de natuurlijke haven waar de Fenicische handelaars hun schepen aanmeerden. Van op een uitkijkplatform zien we het Teatro Romano, een knappe reconstructie van hoe het oude Romeinse theater er ooit uitgezien moet hebben. Het origineel exemplaar had wel nog zuilen en een zuilengang die toeschouwers en acteurs beschermden tegen zon en wind. Vroeger zouden er ook tuinen rond het theater gelegen hebben. Het is moeilijk te geloven maar gedurende meer dan 2000 jaar lag het theater enkele meters onder de grond verstopt. Pas in 1987 bij de afbraak van een 19^de eeuw paleis werden er Korinthische zuilen gevonden en gingen de archeologen aan de slag om het theater opnieuw bloot te leggen. 

We wandelen terug naar beneden en komen zo aan het stadhuis. Dit is gevestigd in het Palacio Consistorial de Cartagena, een prachtig en indrukwekkend paleis, gebouwd begin 20st eeuw. De koepel in zink en de versieringen in marmer springen meteen in het oog. Het wapenschild van de stad en de kroon tooien de buitenkant. 

Achter het stadhuis staat het herdenkingsmonument voor de gesneuvelden tijdens de Spaans-Amerikaanse oorlog. Het is niet alleen mooi maar het staat op een prachtige locatie vlakbij de haven. Het bronzen beeld El Zulo is sinds 2009 een van de opvallendste kunstwerken bij de haven. Het beeld is een eerbetoon aan de slachtoffers van terrorisme en stelt een naakte man voor die teneergeslagen zijn benen omhelst. Ik vind het prachtig en het lokt toch enige emotie bij me los. Er zijn veel pasteleria’s in de stad en ik besluit toch nog even een pastel con pollo te proberen. Op een bankje verorber ik deze lekkernij. Lekker en goedkoop. 

De stad bulkt van de prachtige art-decohuizen maar door de smalle straatjes zijn ze moeilijk op beeld vast te leggen. Zo ook in de Calle Major, de hoofdstraat en tevens lange winkelstraat van de stad. 

Spanje zonder tapas is als een café zonder bier! Wie in Cartagena wil genieten van lekkere traditionele tapas kan overal terecht. Vermits we onze tapas al gehad hebben, besluiten we voor een andere specialiteit te gaan. De churros zijn blijkbaar een lekkernij in het etablissement net over het stadhuis. Twee dikke exemplaren komen op tafel en dat vergezeld van een lekkere granita doet ons alweer genieten. Wat kan het leven mooi zijn!