Vandaag gaan we op avontuur in Relleu. Het binnenland van de Costa Blanco heeft sinds 2022 een indrukwekkende wandeling langs de rotsen, de Ruta del Plantà de Relleu. We vertrekken redelijk vroeg in de ochtend want we moeten toch zo’n 1,5 uur rijden. We parkeren aan het gemeentehuis en van daar volgen we de aangegeven route. De groen-witte markeringen zijn duidelijk aangebracht. Het is nog een beetje bewolkt wanneer we aan de wandeling beginnen maar deze namiddag belooft het mooier te worden. Ingrid die wel gewend is om lange wandelingen te maken heeft er voor gezorgd dat ik genoeg water mee heb en dat is wel nodig. De route loopt door ongerepte natuur langs amandel- en olijfbomen en we dalen best veel dus we houden ons hart al vast voor straks. We wandelen het eerste stuk helemaal alleen, enkel wij en veel vervelende vliegen.
Halverwege komen de vier verschillende wandelpaden samen en zijn we niet meer alleen. De andere bezoekers blijken ook allemaal Vlamingen. Na een goed 1,5 uur hebben we de 5 km tot bij de Pasarela de la Presa afgelegd. Hier betalen we 2,5 € inkom (Ingrid uiteraard minder want in Spanje worden gepensioneerden in de watten gelegd) en dan mogen we het houten vlonder pad aan de rotswand betreden. Het pad zelf is maar 200 meter lang en op het eind komen we aan een platform met glazen bodem. Daaronder zien we de 40 meter diepe ravijn van de Rio Amadorio. Gelukkig heb ik geen hoogtevrees. Het uitzicht op de vallei en het stuwmeer is wel heel mooi. Van het pad zelf hadden we meer verwacht. We hadden gedacht dat de krakende houten planken voor een adrenaline stoot zouden zorgen maar zo spectaculair is het niet.
De terugweg verloopt iets minder vlot. Alles wat we naar beneden hebben gewandeld moeten we nu dus terug omhoog en in tegenstelling tot deze ochtend brandt de zon. Na 10 minuten ben ik al oververhit. Een Hollands boerinnetje is er niets tegen, twee rode wangen steken af tegen mijn kleedje. Wat ben ik blij wanneer we eindelijk terug in Relleu arriveren. Moe maar voldaan!
We besluiten om onmiddellijk door te rijden naar Altea. Het landschap verandert vliegensvlug, van een verstedelijkte omgeving naar eentje met Grand Canyon allures: opmerkelijke rotsformaties, diepe kloven en wilde bossen. In Altea aangekomen, ploffen we neer op een terrasje voor wat tapas. Daarna gaan we de stad verkennen maar eerst wil Ingrid even naar de zee. Het strand is bezaaid met grote, witte kiezelstenen en er staat een fris windje. Zalig!
Een beetje afgekoeld, starten we met onze klim. Het oude centrum is een bezienswaardigheid op zich. Het wordt ook wel Casco Antiguo genoemd en is gebouwd op een heuvel met heel wat kronkelige straatjes en de typische witgekalkte huisjes. Het doet me een beetje denken aan de gezellige witte dorpjes in Puglia.
Het is niet erg groot maar een heerlijke plek om rond te slenteren en te verdwalen. Ik val als een blok voor dit pittoreske stadje. Die Spaanse sfeer, de prachtige balkons en deurgevels versierd met kleurrijke bloemen. Niets is zo leuk als kijken hoe het dagelijkse Spaanse leven aan ons voorbij trekt. Hier word ik zo gelukkig van!
Midden in de wirwar van smalle straatjes springt de hoog gelegen kerk Iglesia Parroquial de Nuestra Senora del Consuelo onmiddellijk in het oog. De koepels zijn belegd met blauwe tegels. Er zijn meerdere straten die op het plein voor de kerk samenkomen.
Om ons dagje Altea af te sluiten, trekken we nog even naar de Altea Hills waar de allerrijksten wonen. Hier vindt je de heel bijzondere Iglesia Ortodoxa Rusa. Dit is de allereerste Russisch-orthodoxe kerk die in Spanje werd gevestigd. Ze werd door Russische arbeiders gebouwd en is een kunstwerkje op zich. Het gebouw bestaat voornamelijk uit hout en heeft één toren en vier prachtige ingangen. Het lijkt zo uit een sprookje te komen. De toegangsprijs is 2€ maar Ingrid is duidelijk niet van plan dit te betalen, geen haar op haar hoofd dat er aan denkt om Rusland te steunen. Ze krijgt het nog gedaan ook.
Rond half 8 rijden we door naar Moraira waar we een hotelletje gereserveerd hebben, Casa Lili. Daar aangekomen, blijken we niet alleen. Het restaurant zit afgeladen vol maar gelukkig is er voor hun hotelgasten wel nog een tafeltje vrij want ik zie er echt tegenop om nog ergens anders naartoe te rijden. Bovendien is het een Aziatisch restaurant en daar zeg ik nooit nee tegen. Het is wel al 10 uur voorbij wanneer we eindelijk terug naar de kamer kunnen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten