Deze dag staat er een lange reisdag over de Altiplano op het programma dus vertrekken we vroeg. Om 7 uur zit iedereen al in de bus. Het eerste traject gaat over goede asfalt, maar na een kleine twee uur komen we in een wegblokkade terecht. Waarschijnlijk stakende mijnwerkers van Ururu. Fabian werd al gewaarschuwd door een bevriend reisleider van Shoestring maar er zou een sluipweg zijn. Wanneer we daar aankomen, zien we wat vrouwtjes net stenen leggen zodat die sluipweg ook afgesloten wordt, ja dom zijn ze niet. Fabian springt uit de bus en onderhandelt met hen, mits betaling en omdat we buitenlanders zijn, mogen we door. We rijden door een veld tussen het vuilnis. Ururi is echt een grote vuilnisbelt waar een stad op gebouwd werd, als je het zo kan noemen. Het is meer een bouwwerf, overal onafgewerkte of vervallen huizen. Wanneer we weer aan de hoofdweg uitkomen, zien we de bus van Shoestring staan - opnieuw een blokkade. De groepsleider van die bus heeft ondertussen al onderhandeld met een taxichauffeur die een weg weet om toch nog de stad uit te geraken en heeft op ons gewacht. Weer volgt er een route langs het woeste landschap dwars door de vuilnisbelten en wonder boven wonder het lukt! We are back on track! Blijkbaar komen deze blokkades zo'n drie keer per week voor hier. Maar wij hebben dan nog geluk ... de mensen van de vorige Koning Aap reis hebben er toen 22 uur over gedaan om in Uyuni te geraken en het is ook al voorgekomen dat mensen stenen naar de bus gooien en de banden platsteken. In het dorpje Challapati moeten we stoppen. Twee militairen komen de bus op - een man en een vrouw. Ze vragen ons paspoort en gaan nadien terug van de bus. Fabian vertelt ons dat er hier vorige week een ware oorlog is losgebarsten waarbij ook doden zijn gevallen. Reden is dat in dit dorp bijna alle auto's gestolen zijn in Chili en illegaal de grens met Bolivië zijn overgekomen. Dat gaat al jaren zo maar nu vond de regering het welletjes en wou de auto's terughalen. Dat gebeurde natuurlijk niet zonder slag of stoot. Nu is er hier dus extra beveiliging. We lunchen in het dorpje Huari. Fabian heeft een heus buffetje voor ons samengesteld, er zijn lekkere broodjes, kaas, hesp, tomaten, komkommer, vruchtensap, banaan en yoghurt. Heerlijk zo in het zonnetje met al die schoolkinderen die ons aanstaren. Jammer dat ik me helemaal niet lekker voel dus kan er niet echt van genieten. Het rommelt in mijn buik en ik ben misselijk. Hopelijk gaat dit snel weer over. Na de lunch rijden we in één ruk door naar Uyuni. Nu begint de avontuurlijke route over een onverharde weg dwars door het verlaten woestijnachtige landschap. We zien prachtige rotsformaties en ik hou me bezig om hierin figuren te ontdekken in afwachting van de volgende stop.
Op 85 km van onze bestemming hou ik het niet meer. Gelukkig moet Claire ook naar het toilet en vraagt om te stoppen... net op tijd! Een uurtje later arriveren we in het troosteloze stadje Uyuni. We komen echter niet voor het stadje maar wel voor de gelijknamige zoutvlakte, die we morgen gaan bezoeken. Al bij al toch nog meegevallen - we hebben er 9 uur over gedaan. Wanneer we ingecheckt zijn, gaan we op ontdekking. Er is één hoofdstraat maar zelfs die stelt niet veel voor. Na een twintig minuutjes maken we dus rechtsomkeer en gaan we terug naar het hotel waar we ook eten.
Posted with Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten