Colca Canyon - Puno

Na een zeer vroeg maar lekker ontbijt gaan we snel op pad naar de 'Cruz del Condor', want de condors wachten niet! In de Colca Canyon worden we verrast met indrukwekkende uitzichten op de pre-Incaterrassen.

We rijden langs diepe ravijnen maar de weg is redelijk goed en we hebben een super chauffeur die heel rustig rijdt. Vanwege haar ontoegankelijkheid is de Colca Canyon een goede schuilplaats voor de condor, die met zijn spanwijdte van ruim drie meter de grootste vogel is van het Zuid-Amerikaanse continent. De lucht is blauw en er is geen zuchtje wind dus we zijn bang dat we deze machtige vogels niet van dichtbij zullen kunnen aanschouwen. Een condor is namelijk te zwaar om te vliegen en heeft dus wind nodig om in de lucht te kunnen blijven. Af en toe maken we een stop om te genieten van het prachtige uitzicht. Wanneer we aankomen bij de plek waar de condors leven, heeft de gids er al enkele gespot. Ze zitten op een rots beneden in de vallei. Plots gaan ze de lucht in. Geruisloos zien we ze omhoog zweven, gebruikmakend van de aanwezige thermiek - een geweldig moment. We zitten op een rots en ze zweven rakelings boven onze hoofden ... groot zo'n dier - echt indrukwekkend!

Op onze terugweg rijden we net als de vorige dag over een pas van 4900 meter. Gisteren zijn we hier niet gestopt vanwege het feit dat we nog niet aangepast waren aan de hoogte. Nu houden we hier wel even halt. Overal zien we stapeltjes stenen aan de kant van de weg, daar neergezet door reizende Peruvianen die de Goden een verzoek willen doen. Gewoonlijk bestaan de stapeltjes uit 3 stenen: met de onderste vraagt men om een goede reis, met de middelste om een goede aankomst op de bestemming en met de laatste om een goede terugkeer. We lunchen in een klein barretje aan de kant van de weg - warme broodjes met ham en daarna zetten we koers naar Puno. We rijden door de altiplano hoogvlakte die zich uitstrekt over 3000 km². Aan de kant van de weg zitten er overal dames die hun koopwaar tentoonstellen. Het landschap is prachtig en af en toe zien we lama's, alpaca's en zelfs flamingo's. Nochtans wordt het na een tijdje wel wat eentonig en dat vindt ook onze chauffeur blijkbaar want plots zie ik hem knikkebollen. Ik roep en Annelies schudt aan z'n arm. Fabian lag ook te slapen en is op slag klaarwakker. Gelukkig is het dan niet meer zo ver rijden naar de stad. Malika stelt weer de ene stomme vraag na de andere en we fronsen meer dan eens onze wenkbrauwen. Ook Fabian krijgt het af en toe op de zenuwen denken we maar hij is goed in het wegstoppen van zijn ergernis. Alhoewel hij nu tijdens zijn dag overzicht voor morgen wel enkele opmerkingen gemaakt heeft aan het adres van Malika. Morgen als we de grens overgaan mogen we namelijk onder geen enkel beding foto's maken en laten merken dat Fabian onze gids is. Hij zegt dus tegen haar 'Malika wees voor één keer eens niet eigenwijs en ga geen foto's lopen trekken of vragen stellen aan mij'. Wanneer we in de provincie Puno aankomen vertelt Fabian ons dat dit de armste provincie is van het land. Vooral de stad Juliaca is lelijk ... volgens de Peruvianen de lelijkste stad van het land en ook gevaarlijk. Word je hier als dief opgepakt door de politie dan heb je geluk, krijgt de plaatselijke bevolking je te pakken, dan word je vastgebonden en verbrand. Dit zou zeker 1 keer per maand gebeuren. We kunnen het ons niet voorstellen .... Maar gelukkig blijven we hier niet, we rijden dus door naar Puno waar het wel veilig is om rond te lopen. Ons hotel ligt in het centrum en na het inchecken trekken we er even op uit om inkopen te doen voor morgen. Tijdens onze reis naar Bolivië komen we namelijk geen restaurants tegen. Daarna gaan we lekker eten in een plaatselijk restaurantje ... zalmforel is hier de te ontdekken lekkernij. Het is 's Avonds redelijk fris en we hebben het gevoel dat het weer stilaan gaat veranderen - het regenseizoen komt dichterbij.

Posted with Blogsy