Nasca

Vanmorgen weeral wakker om 6 uur dus maken we maar eerst ons uitgebreid toilet en gaan dan ontbijten. Een prachtig buffet deze keer. Annelies heeft de pech dat de dollars die ze in België gekregen heeft, hier niet aanvaard worden. Blijkbaar is er enkele maanden geleden een grote zwendel geweest en desbetreffende briefjes worden niet meer aangenomen. Fabian heeft het nog nooit meegemaakt dat er iemand dergelijke briefjes heeft maar ja Annelies is wel de pineut. De uitstappen dienen in USD betaald te worden dus moet ze dringend geld hebben. We besluiten dus eerst langs de bank te gaan. Daar aangekomen zien we een rij mensen netjes aanschuiven op het voetpad. De moed zakt ons in de schoenen want als we hier moeten wachten zijn we binnen een uur nog niet terug. Dan maar naar de ATM naast het hotel. Daar zijn er maar twee wachtenden voor ons. Wat blijkt .... ook hier geen geld te krijgen. Om 9 uur nemen we samen met Claire en Stefaan een taxi naar de aquaducten uit de Nascatijd. Ik wil wel zo'n kitscherig bakje dus ik zeg 'ik wil een schoontje' - zegt Claire 'ja maar er zijn niet veel schone mannen in Peru' ... tja onze prioriteiten liggen iets anders! Even ons vingertje omhoog en dan stopt er eentje. We onderhandelen even over de prijs en proppen ons dan met z'n vieren in het piepkleine autootje. Uit de boxen klinkt Culture Club en als de chauffeur ziet dat we het kennen, draait hij de volume knop een beetje hoger - ambiance! We rijden de stad uit en komen in de achterbuurten terecht. Mensen wonen hier in piepkleine stro- en houten huisjes. Schrijnend maar de mensen lijken wel gelukkig. Als we aan de aquaducten komen, moeten we een ticketje kopen van 10 soles maar dan mogen we wel drie sites bezichtigen. Volgens Fabian krioelt het daar van de muggen dus iedereen heeft zich van kop tot teen ingesmeerd. Gelukkig heb ik daarmee even gewacht want er is geen mug te bekennen. De spiraalvormige aquaducten zijn indrukwekkend. Ze boren zich als een slakkenhuis in de grond. Ze werden zo gemaakt om het water zuiver te houden. De wind houdt namelijk de bacteriën tegen. De prachtige bougainvilles met roze, rode en witte bloemen, steken mooi af in deze dorre omgeving.

De tweede site brengt ons naar de top van een berg van waaruit we een adembenemend zicht hebben op de achterbuurten van Nasca. De derde site is een oude nederzetting uit de Nascatijd. Na al dat klimmen, voel ik weer pijn in mijn voet dus gaan we weer terug naar het hotel. We verfrissen ons even want de zon bandt fel en het is verschrikkelijk heet. Daarna besluiten we wat te gaan eten samen met Claire, Stefaan, Paula en Achiel, die al terug zijn van hun vliegtochtje boven de Nascalijnen. We gaan opnieuw naar het restaurantje van gisteren en installeren ons op het dakterras. Na de lunch wandelen we nogmaals naar de bank waar de rij van 30 man alweer gegroeid is tot zeker 50 man. Dan maar onverrichter zake naar het grote plein om mensjes te kijken. We wagen ons leven om de straat over te steken. Volgens ons hadden de Peruvianen verf over en hebben ze daarmee ter versiering zebrapaden aangelegd. Voorang hebben we in ieder geval nooit! Rond half 4 vervoegen we de groep en nemen we een minibusje naar de Nasca begraafplaats van Chauchilla. De 'middle of nowhere' is een exacte beschrijving hiervan. Nadat we de snelweg verlaten rijden we nog een kwartier door de woestijn over een weg die enkel te herkennen is door de paaltjes aan de kant van de weg. Daar aangekomen is de 'parakas', wat 'storm of sand' betekent, in kracht toegenomen. Niet erg prettig in een woestijn dat kan ik jullie verzekeren! Hier op het kerkhof begroeven de Nasca's, die leefden voor de Inca's, hun doden. De mensen werden opengesneden, ontdaan van al hun ingewanden en dan in foetushouding gelegd. Daarna werden ze in doeken gewikkeld en zo in de grond gestopt samen met allerlei offers. Deze graven werden echter 40 jaar geleden allemaal open gemaakt door vandalen om de vaak kostbare offers te roven. De mummies zelf waren echter niets waard en werden achtergelaten in de woestijn waardoor ze blootgesteld werden aan zon en wind. Toch zijn sommige nog in zeer goede staat. Enkele mummies hebben zelfs hun haar nog.

De graven liggen verspreid in de woestijn en we trotseren dus de zandstorm om deze te bekijken. Vanmorgen nog mijn haar gewassen en nu is mijn coiffure helemaal naar de knoppen. Maar ... ondanks de lugubere plek wordt er heel wat afgelachen. Vooral in het busje terug naar het hotel is de stemming uitgelaten. Malika begin te zingen ' ik spring uit een vliegmachien' en de toon is gezet. Jules, de enige Nederlander uit de groep, maakt de enige grappige opmerking na de andere en wij liggen plat van het lachen. s' Avonds gaan we nog een aspergesoepje eten want tenslotte is Peru het land van de asperges. Met een comfortabele nachtbus gaan we straks naar Arequipa, een busrit van ongeveer tien uur. Volgens Fabian zijn die bussen luxueuzer dan die van België ... we zijn benieuwd! Na nog een lekkere Pisco Sour in het hotel wandelen we naar het busstation. Ik ben een beetje boven mijn theewater want ik ben dat niet zo gewoon om te drinken natuurlijk. Maar ... dit drankje vind ik echt super lekker. Zo zal ik misschien goed slapen op de bus straks. Rond 9u wandelen we naar het busstation waar de bagage een label krijgt en we onze tickets krijgen. Iedereen heeft een vaste, gereserveerde plaats op de bus. We worden gefouilleerd en dan mogen we de bus op. Eens op de bus komt er een manneke langs met een videocamera - hij filmt iedereen en zegt 'plaats nr 15- plaats nr 16' en gaat zo heel de bus af. Mocht er iets gebeuren dan kunnen ze aan de hand van de video weten wie waar zat. Vervolgens krijgen we een veiligheidsfilmpje, net zoals op het vliegtuig. Er zijn ook 2 stewards aan boord en die kijken streng toe dat iedereen zijn veiligheidsgordel aan doet. Iedereen krijgt nog een pakketje met deken, kussen, drankje en 2 mini broodjes. Fabian had gelijk, het is een hele luxueuze bus. Onze stoelen kunnen zo goed als plat gelegd worden dus hopelijk kan ik wat slapen. Rond 10 uur vertrekken we richting Arequipa. Het eerste stuk is autosnelweg en al snel ben ik in dromenland. Wanneer ik enkele uurtjes later wakker wordt, zitten we in de bergen. De bus slingert van lings naar rechts en in een dubbeldekker heb je echt het gevoel of dat is nog 10 keer erger. Ik met dringend naar het toilet dus ik loop via het gangpad naar achteren maar heb de grootste moeite om me vast te houden. In het toilet is het mikken geblazen ... maar dat lukt toch wonderwel. Het enige probleem is dat ik de deur niet meer open krijg. Het zweet breekt me uit en ik ben al zo mottig van al die bochten. Met mijn volle gewicht tegen de deur en dan pas zwaait ze open - gelukkig! De nacht is nog lang dus neem ik maar een reispilletje en probeer nog wat te slapen.

Posted with Blogsy