Arequipa

We arriveren in Arequipa omstreeks 8 uur en halen onze bagage op in de aankomsthal. Daarna rijden we met een privébusje naar ons hotel. Arequipa, ook wel de 'witte stad' genoemd, dankt haar bijnaam aan de vele gebouwen die uit wit vulkanisch gesteente zijn opgetrokken (tufsteen). Deze stad ligt aan de rand van het Andesgebergte op zo'n 2325 meter. Ideaal dus om alvast wat te wennen aan de hoogte. Hier blijven we dan ook twee volle dagen. Onze kamers zijn nog niet klaar dus besluiten we eerst naar de Plaza de Armas te wandelen om alvast te ontbijten. Fabian neemt ons mee naar een gezellig terrasje dat uitkijkt op het mooie plein, de indrukwekkende kerk La Compañia en de vulkaan El Misti. Daar ik op het plein nog een kindje fotografeer, kom ik als laatste boven en zit ik dus over Malika. Ik doe mijn best om haar te negeren maar dat is verschrikkelijk moeilijk want ze eist alle aandacht op. Dan sta ik maar effe terug recht om alvast van bovenuit de kathedraal en het plein te fotograferen. Ik draai me om en bots bijna op haar .... ze is net tinkelbel - de schaduw van Peter Pan ... alleen ben ik diegene die ze volgt. Ik word er zo stilaan gek van! Het 'exclusiv' ontbijt bestaat uit 2 broodjes, pancakes met honing, ananassap en thee - echt iets voor mij als zoetebek. Annelies neemt de 'toeristico' - waarbij de pancakes vervangen worden door een eitje. Fabian bestelt voor iedereen coca thee want dat moet je geproefd hebben zegt hij .... en wat doet hij ... hij bestelt een kopje koffie voor zichzelf. Annelies had toch ook liever koffie gehad .... Ik vind de coca thee best ok dus dat ga ik nog wel drinken. Fabian zegt ons dat we de rest van de dag vrij hebben. Annelies en ik maken ons snel uit de voeten en wandelen wat rond in het stadje ... mensjes kijken. Ik doe het volgens het boekje deze keer en niet stiekem. Ik schrik ervan dat de meeste mensen zich heel gewillig laten fotograferen als je ze in het Spaans aanspreekt.

Ook hier moeten we goed opletten want in deze stad rijden meer taxi's rond dan in New York City! We zien ze in alle kleuren en ze toeteren er vrolijk op los. Volgens de gids is dat het enige dat in orde moet zijn als ze naar de controle moeten. Rond de middag gaan we terug naar het hotel om in te checken en ons te verfrissen. Voor de eerste keer deze reis krijgen we een enkel bed - niet zo leuk voor twee nachten maar het is niet anders. Wanneer we terug beneden komen staat Malika in de lobby ... en vraagt ons wat we nog gaan doen. Annelies zegt dat we naar het klooster gaan maar voor ze kan antwoorden, zijn we de deur al uit. Gelukkig moet zij nog inchecken. Onze eerste stop van de namiddag is het Santa Catalina-klooster, een waar labyrint aan straatjes en pleintjes waarvan een aantal de naam van een stad in Andalusië draagt. Zo is er o.a. een Calle Sevilla en een Calle Granada. De prachtige binnenpleintjes zijn geschilderd in een knalblauwe of terracotta kleur en het is er lekker rustig. Vermits er geen echte lunch geweest is en ze in dit klooster wortelcake verkopen, gaan we in een prachtig binnentuintje wat genieten van deze zoete lekkernij .... allé ik toch. Super lekker!

Daarna bezoeken we het belangrijkste museum van Peru, het Santuarios Andinos. We worden rondgeleid door een studente archeologie die ons meer vertelt over Juanita, een 12 jarig meisje dat vijfhonderd jaar geleden door de Inca's werd geofferd aan moeder aarde. Het ijsprinsesje werd in 1995 gevonden op de vulkaan Ampato op een hoogte van 6380 m door een plaatselijke gids. Omdat het lichaam zo goed bewaard is gebleven, werd het meegenomen voor onderzoek. Haar laatste rustplaats is echter in het museum. Het is er heel donker en heel koud omdat alle voorwerpen goed bewaard zouden kunnen blijven en dan in het bijzonder het lichaam van Juanita zelf, want ze ligt dus in een vrieskist in de laatste zaal. Een mooi museum ... maar we zijn blij dat we weer buiten zijn en ons kunnen laten opwarmen door het zonnetje. We wandelen nog even naar La Recoleta, de kunstenaarswijk aan de andere kant van de Chili rivier maar dat is niet echt de moeite. Behalve het uitzicht op de besneeuwde bergtoppen en een mooi klooster is er niet zoveel te zien. 's Avonds gaan we eten in een restaurantje waar de specialiteit alpaca is. Rood vlees dus daar pas ik voor - heb wel even geproefd maar het is niet mijn ding. Ik ga voor de zalm en die is voortreffelijk. Het is een leuk gezicht ... want wij krijgen allemaal een schortje om. Reden hiervan is dat alle gerechten geserveerd worden op een sizzler, een soort verwarmde steen. Malika zorgt weer voor ambiance ... ze kan de namen van de mensen uit de groep niet onthouden en Annelies en mezelf slaat ze sowieso steeds door elkaar. Wanneer we haar daar nog maar eens op wijzen, zegt ze 'volgens mij verwisselen jullie steeds van naam'. Fabian noemt ze ook consequent Fabienne ... ook al verbetert hij haar keer op keer. Wij geven het op! Na het eten wisselen we nog even van kamer met Brenda en Jules want zij hebben wel 2 bedden.

Posted with Blogsy