Machu Picchu

Deze morgen is Annelies weer vroeger op want zij vertrekt al om kwart na 7, wij pas om half 9. Ik zie haar nog even aan het ontbijt en ze vormt nu een groepje met 3 Oostenrijkse dames. Na het ontbijt nemen we één van de 25 busjes die omhoog slingeren naar de ingang van de heilige Incastad Machu Picchu, die nooit door de Spanjaarden werd ontdekt. De weg is smal en er is ook geen reling aan de zijkant. Gelukkig zijn de bussen redelijk nieuw en zijn er geen tegenliggers. Aan de ingang krijgen we een prachtige stempel in ons paspoort van Machu Picchu, een leuk souvenir. Fabian neemt ons helemaal mee naar boven. Hier vergapen we ons aan de stad die haast omarmd lijkt door Pachamama, 'moeder aarde'. Ik had het mooi verwacht maar dit overtreft toch mijn verwachtingen. Annelies had het gisteren al gezegd maar je moet het zien om het te geloven.

Iets voor 10 reppen we ons naar de Wayna Picchu die we, met uitzondering van Malika, gaan beklimmen. Aan de ingang staan vele mensen te wachten maar de zon brandt dus ik wil me toch even insmeren. De meesten van de groep staan vooraan en zijn dus 20 minuten voor Claire, Stephan en mezelf binnen. Binnen de kortste keren verdwijnt ook Stephan dus Claire en ikzelf bengelen achteraan maar dat is niet erg - ieder doet het op zijn eigen tempo. We moeten ons inschrijven in een soort logboek en mogen dan één voor één door de ingang de jungle in. Het pad dat naar de top van deze berg leidt, begint aan de uiterste noordwestelijke punt van de ruïnes. Claire heeft een goede conditie maar heeft hoogtevrees, ik net het omgekeerde. We besluiten dus de klim samen tot een goed einde te brengen. De beklimming is verschrikkelijk zwaar en op enkele plaatsen moet je handen en voeten gebruiken. Er zijn een aantal plotse bochten en steile klimpartijen. Maar de moeilijkste momenten beleven we op de nauwe doorgangen boven de afgrond. Af en toe moet ik blijven staan om op adem te komen en even te drinken.

Na 45 min klimmen komen we aan een uitkijkpunt. Het uitzicht is uiteraard adembenemend met Machu Picchu aan onze voeten. Hier komen we de rest van de groep tegen die we dus mooi hebben ingehaald. Daarna kunnen we blijkbaar nog verder maar daarvoor moeten we door een nauwe grot. Claire ziet dat niet zitten en durft niet verder. Ik zit een beetje in tweestrijd want wil haar aan de ene kant niet achterlaten en aan de andere kant wil ik wel de top bereiken. Ze zegt dat ik moet gaan en zal hier op me wachten. Ik wring me door de nauwe doorgang en moet dan nog serieus klimmen om uiteindelijk helemaal boven uit te komen. De inspanning wordt beloond met een grandioos uitzicht. De rest van de groep daalt echter terug af langs de andere kant van de berg en plots realiseer ik me dat de weg die ik gekomen ben, helemaal niet de weg terug is. Ik vind echter dat ik geen keuze heb en dat ik langs dezelfde weg opnieuw moet afdalen omdat ik Claire beloofd heb terug te komen. Ondanks het feit dat de daling langs die weg redelijk gevaarlijk is, waag ik het er dus toch op. Ik kruip terug door de nauwe grot al roepend 'coming down' om eventuele tegenliggers te verwittigen. Wanneer ik uit de grot kom gekropen is er van Claire echter geen spoor. Hoe kan dit nu? Zonder mij is ze toch niet naar beneden gegaan met haar hoogtevrees? Blijkbaar heeft ze Stephan gezien op een ander platform en is ze in paniek beginnen roepen. Ze had namelijk ook gezien dat er geen mensen terugkwamen door de grot en toen besefte ze dat ik waarschijnlijk ook niet zou terugkomen. Stephan is er dan toch in geslaagd tot bij haar te geraken en samen zijn ze aan de afdaling begonnen. Geen Claire dus ik ga dan ook maar verder. Plots zie ik ze beiden iets onder me - we dalen dus toch samen verder af. Tijdens de afdaling begint het te regenen en we worden kletsnat. Op zich niet zo erg maar ook de stenen worden nat en dat maakt de afdaling uiterst gevaarlijk. Gelukkig heb ik steun van de stokken die Ingrid me heeft meegegeven. Eenmaal beneden klaart de hemel weer op en wordt het weer lekker warm. We wandelen nog wat rond door de ruïnes en nemen dan het busje terug naar beneden. Nu hebben we wel af en toe een tegenligger. Ben heel erg blij dat we weer in Aguas Calientes arriveren. Annelies was daar al om 1 uur en heeft zich laten verwennen met een heerlijke Inca massage. Het was zalig zegt ze ... jammer maar daar hebben we geen tijd meer voor. Nog even langs de Franse bakkerij om lekkere croissantjes te halen voor in de trein. Fabian heeft vandaag een medaille verdiend voor zijn geduld en inlevingsvermogen want hij heeft heel de dag doorgebracht met Malika. Honderden foto's heeft hij van haar moeten nemen, op elke hoek van de ruïne en hij heeft ook meerdere keren mogen uitleggen hoe het reisschema er de komende dagen nog zal uitzien. We feliciteren hem als we beneden komen maar hij legt ons uit dat hij een schoonbroer heeft die schizofreen is en dat hij best het geduld kan opbrengen. Chapeau! De treinreis naar Cuzco duurt nu een half uurtje langer want het is bergop! Moe maar voldaan komen we in het hotel aan waar Annelies ondertussen ook al is gearriveerd.

Posted with Blogsy