Maastricht

Na het meest uitgebreide ontbijt ooit gezien in een hotel, nemen we de bus naar Maastricht, één van de gezelligste steden van Nederland.  Eerst maken we een mooie wandeling door de binnenstad. Het is de plaats waar noord en zuid samenkomen en er zijn heel wat leuke wijken met charmante straatjes, historische panden en mooie pleinen. Er is ook altijd zoveel groen in de Nederlandse steden en dat maakt het zo gezellig.

Maastricht ademt iets uit dat je nergens anders in Nederland vindt, het heeft namelijk een buitenlandse vibe. Als universiteitsstad zijn er veel internationale studenten die de stad laten bruisen. De stad is werkelijk beeldschoon en de gastvrije bevolking kan me ook telkens weer bekoren. Er is één of ander leger defilé bezig want een grote troep soldaten mooi in de pas, passeert ons. De Mikpunters wandelen trager dan gemiddeld want iedereen is al op een wat gezegendere leeftijd. Bovendien zijn het allemaal fotografen en die stoppen ook af en toe om een plaatje te schieten.

Na de wandeling komen we bijna 30 minuten te laat bij rederij Stiphout. We zien de boot voor onze neus wegvaren. Gids en chauffeur gaan onderhandelen en uiteindelijk schepen we een uur later dan voorzien in voor een rondvaart op de Maas. Er waren zogezegd problemen met de boeking maar wij weten wel beter. Te laat is te laat hé! Aan boord wordt onze lunch voorbereid. De stress is af te lezen van het gezicht van de bemanningsleden die in allerijl broodjes en beleg op tafel moeten zetten. We varen een rondje want de lunch is nog niet op. We horen dus een tweede maal de uitleg door de luidsprekers en we beginnen spontaan Margriet’s succesnummer te zingen ‘Lekker blijven hangen’. Het is wel leuk om Maastricht eens van het water te zien.

Na opnieuw 20 minuutjes varen, komen we aan bij de St Pietersberg. Hier bevindt zich de oudste wijngaard van Nederland. Na de komst van de druifluis in Europe lag de wijnbouw helemaal stil. In 1967 werd er hier weer voor het eerst aan wijnbouw gedaan, puur experimenteel om te kijken of de druivenstokken het opnieuw zouden doen. Het is een flinke klim naar boven en enkele mikpunters haken af. Liliane die niet mee de grotten in gaat, wandelt toch mee naar boven want daar heeft ze een prachtig zicht. Ik ben echt trots op haar, bijna de oudste van de groep en ze doet het toch maar. Tania maakt de opmerking ‘Als je ouder wordt, wordt de tijd korter maar de afstand langer’. 

Het is eindelijk tijd om onder de grond te kruipen. Met een gids maken we een wandeling door de koele duisternis van de meer dan 20.000 mergelgangen van de grotten Zonneberg. In dit labyrint moet je echt de weg kennen om niet te verdwalen. Talloze tekeningen en opschriften zijn een stille getuige van het harde werk dat hier ooit werd verzet. Het verbaast ons wel dat er zelfs heel kleurrijke tekeningen te zien zijn. Sommige aantekeningen dateren al van lang vervlogen tijden maar er zijn er ook die de laatste jaren zijn aangebracht door gidsen van de mergelgrotten. Het verschil is wel duidelijk te zien. 

In het ‘Salon der Musen 1920’ zijn er prachtige tekeningen van flamboyante vrouwen, getekend door Sondeijker. Het is een aangename 12 graden in de grot en dat zomer en winter zodat alles mooi bewaard is gebleven. Het is wel fijn dat de wandeling die we nu gedaan hebben helemaal anders was dan die we enkele jaren geleden gedaan hebben. 

Eenmaal terug bovengronds, pikt de chauffeur ons op en rijden we terug naar het centrum om een terrasje te doen. De voorziene rondleiding in de Kazematten wordt geannuleerd. Tja dat heb je als je met de oudere generatie op stap gaat. Toch vonden Tania en ik het een leuk weekendje. We rijden rond 18 uur terug naar huis.