Three Cliffs Bay

Wanneer we ontwaken, valt de regen weer met bakken uit de lucht. John is al naar het bos geweest om champignons te plukken en maakt ons een ontbijtje om u tegen te zeggen. Voor mij een eitje zonder de champignons uiteraard maar wel met lekker spek. Ondertussen is er op de radio maar één topic: het overlijden van Queen Elisabeth. Uiteraard heeft dit gevolgen voor het leven hier. Iedereen is in de rouw en heel veel zaken  zullen gesloten blijven.  Onze plannen moeten dus gewijzigd worden.

Na het ontbijt rijden we eerst even naar de apotheek want John heeft een blaar. Hij krijgt te horen dat de kassa niet werkt en dat hij bijgevolg niets kan kopen. Geen probleem, hij kan cash betalen maar de dame zegt dat dat niet gaat want ze wil de verantwoordelijkheid niet nemen om geld aan te nemen. Dus John vraagt of ze zijn gegevens dan niet kunnen opschrijven en dat hij het later zal komen betalen. Nee dat kan ook niet. Dan zegt John:  ‘ok then I will steal it’ waarop de dame heel serieus antwoord ‘no sir I cannot let you do that’. Hilarisch! Uiteindelijk gaat ze de manager halen en krijgt hij het toch mee. Daarna rijden we even naar King Arthur want John wil ons laten kennismaken met zijn zoon die daar werkt. Een jongere versie van onze gastheer heet ons welkom op dezelfde manier als John het zou doen: uitbundig en met een big smile. De King Arthur is een echte Welshe pub waar de tijd wel lijkt te hebben stilgestaan. 

We rijden daarna terug naar huis om onze wandelkledij aan te doen want vanmiddag trekken we er opnieuw op uit. De groene weilanden van Wales worden enkel opgevuld door de overal grazende schapen. Hier in Wales zijn er meer schapen dan mensen. Maar liefst meer dan 10 miljoen! Zo schattig! 

Op slechts 6 min wandelen, staan we op het strand van Oxwich, John’s achtertuin zeg maar. We zijn nog maar net vertrokken of de thee die ik in de pub heb gedronken moet er al uit. Gelukkig is het strand verlaten en vind ik een plekje in de uitgestrekte zandduinen. 

Via een kleine brug arriveren we op het mooiste stuk. De weg naar three cliffs bay is adembenemend. De spectaculaire kustlijn van kalkstenen kliffen is zo ontzettend mooi. Wat een verborgen juweeltje. We zijn hier zo goed als helemaal alleen. De regen is ondertussen gestopt en de hemel is helemaal opgeklaard, de zon schijnt en wij zijn super gelukkig. Zeg nu zelf, er is toch geen betere plek om te wonen dan zo dicht bij dit strand?

Even denken we dat er weer regen aankomt want de lucht wordt terug wat donkerder. Gelukkig zijn er heel wat inhammen in de rotsen en kunnen we schuilen indien nodig. Maar de donkere wolk trekt voorbij en het blijft prachtig weer. We verbazen ons over de structuur van de rotsen, daar waar de kleine mosseltjes groeien, blijven er nadien kleine open schelpjes achter. In de kleine waterplassen zien we klein krabbetjes en mooie schelpjes. John wil wel poseren maar niet te lang want wie weet wat knabbelt er aan zijn tenen. 

John loopt al heel de tijd op blote voeten maar Helge en ikzelf vinden dat er een beetje over. Tot we bij een stuk strand komen waar we niet anders kunnen dan tot aan onze enkels in het water te gaan. Schoenen en kousen gaan dus uit en ook mijn lange broek moet eraan geloven. Het water is heerlijk verfrissend en helemaal niet koud. Hadden we maar vroeger naar John geluisterd. Het is zalig om op blote voeten te lopen. 

Aangekomen op three cliffs bay, moeten we even bekomen van zo veel schoonheid. De drie puntige rotsen staan los van elkaar maar vormen toch één geheel. Ik zet me op een rots om mijn schoenen terug aan te doen maar dat was misschien niet zo een goed idee. De rotsen zijn vochtig en modderig en de komende tijd loop ik dus niet alleen met een natte broek maar ook met een grote bruine plek rond ter hoogte van mijn zitvlak. Het zand hangt letterlijk tot aan mijn knieën maar ik heb er zo van genoten. 

De tweede etappe van onze wandeling, gaat via een pad langs de rivier. Gelukkig zijn er stapstenen aanwezig zodat we geen natte voeten krijgen. Wanneer we omhoog kijken, zien we hoog op de top van de heuvel een kasteelruïne. Even verderop komen we in het bos. De wandeling van 7 kms is er eentje met heel veel afwisseling. Wanneer we terug in de bewoonde wereld komen, hebben we wel iets lekkers verdiend. Bij Shepards eten we een Welsh cake en drinken Helge en ik een heerlijke chocolademelk. John geniet van een biertje.  We nemen de bus terug naar huis en dat op zich is een belevenis. Tegen een, wat ons betreft, veel te hoge snelheid, scheurt de bus door de bochten. Ik hou mijn hart vast telkens er een tegenligger komt en ben blij wanneer we in Oxwich aankomen. Ook het laatste stukje naar huis wandelen we in het zonnetje. Wat hebben we toch geluk gehad de voorbije dagen

‘s Avonds gaan we eten op een magische plek in Llanmadoc. Van zodra we over de heuvel rijden, hebben we een prachtig uitzicht op zee. Het restaurant Brittannia Inn is omgeven door veel groen en grazende schaapjes. ‘Save the best for last’, is hier zeker van toepassing. Het eten is geweldig, zowel presentatie als smaak. Ook de bediening is top en bovendien zijn de gerechten redelijk geprijsd