Qbajjar zoutvlaktes - Wied Il-Ghasri - Xlendi baai - Mgarr

Vandaag staat er enkel natuur op het programma en we dachten misschien ook even met de voetjes in het water te gaan maar al van bij het ontbijt beseffen we dat we niet de allerbeste dag hiervoor hebben uitgekozen. De zon schijnt nog even fel maar er staat best wel veel wind. Geregeld vliegt het tafellaken de hoogte in. Toch gaan we gepakt met handdoeken, bikini en slippers naar de auto. In Malta weet je nooit, het weer kan veranderen in een vingerknip. We rijden naar het Noorden van Gozo, naar het dorpje Marsalforn. Wanneer we de auto parkeren en naar het kleine haventje wandelen, ervaren we pas echt hoeveel wind er staat. De golven beuken tegen de afscheidingswand, het water stroomt over het voetpad en alle terrasjes aan de kade zijn gesloten. Hier kunnen we dus niet veel komen doen. We stappen terug de auto in en rijden via de kustweg verder.

Wat mij persoonlijk altijd zo aantrekt aan eilanden, zijn de rotsen en kliffen die het eiland scheiden van de zee. Gozo kent net als Malta een ruige, rotsachtige kust. Het landschap verandert langzaam in felgele zandrotsen die door water en wind gladgeschuurd zijn. Dit gedeelte van het eiland geeft ons een fascinerende inkijk in één van de belangrijkste traditionele industrieën op Gozo, het verwerken van zeezout. De zoutvlakten van Qbajjar behoren tot de oudste zoutvlaktes ter wereld! Op het eiland wordt al eeuwenlang zout gewonnen en dit ambacht wordt van generatie op generatie overgedragen. Sommige van de families doen dit al honderden jaren. Naast de historische waarde, zijn de zoutvlaktes ook nog eens ontzettend mooi.

Het lijkt wel een sprookjeslandschap. Wat lijkt ons autootje klein in dit immense landschap. Tot bijna zover ons oog reikt, ligt een schaakbord van in de rotsen uitgehakte baden in de zinderende zon te schitteren. We parkeren de auto, genieten van het landschap én van een gratis peeling. De wind neemt in kracht toe en waait het zand en zout onze richting uit. We voelen het zinderen op onze huid, het kruipt in onze ogen en oren. Onze haren voelen na slechts enkele minuten aan als stro.

Er is een klein huisje waarin een bejaard koppel een zoutwinkeltje uitbaat. We lopen er naartoe en zijn blij even uit de wind te staan. We informeren naar de verschillende zakjes zout en proberen een praatje te slaan maar veel Engels kennen ze niet. Gelukkig hangen er foto’s die het hele proces illustreren. Eerst vullen ze de zoutpannen met water, waarna de zon zijn werk doet en het water verdampt tot er enkel zout overblijft. Het zout wordt op een berg gegooid waar het nog twee dagen afgedekt blijft liggen. Hierna wordt het gestockeerd, in zakjes gestoken en verkocht. De man wijst naar de zoutpannen en zegt: ‘Jullie hebben wel pech, het weer is te slecht om het zout te oogsten. Misschien later op de dag’. Tja dan zijn we al terug weg natuurlijk. We kopen een zakje zout en ik ga nog even met de lieve man op de foto. Ondanks dat hij maar 3 tanden heeft, lacht hij toch lief naar ons. Daarna nemen we afscheid en rijden we van de droge zoutvlakten naar de Ghasri-vallei.

Het gebied kenmerkt zich door diepe kloven waartussen azuurblauw water stroomt. Ik moet al een tijdje naar het toilet maar daar aangekomen, is er niets. We rijden dan maar door naar het eerstvolgende dorp. De weg ernaartoe is er weer eentje vol kuilen en bulten en bovendien is het hier ook heel erg steil en smal. In de namiddagzon kleuren de kalkstenen dorpjes hier allemaal goud en is het overal heerlijk rustig. De bevolking leeft naar eigen zeggen in een eigen tijdzone: GMT, oftewel “Gozo Maybe Time”. En dat klinkt in mijn oren perfect maar niet als je dringend moet plassen. In het dorp, boven op de berg, zijn de straten verlaten en het enige café is gesloten. Dan maar terug richting kust. Verlost van alle ongemakken, houden we op de terugweg halt bij de Wied Il-Ghasri Baai. Een steile trap naar beneden leidt ons naar een fotogeniek paradijsje. Tussen twee rotsen in loopt een smalle, lange kronkelige baai naar de zee toe. Het is een mooie plek en ideaal om even tot rust te komen want hier waait de wind iets minder fel. Er is een kiezelstrandje waar we dus normaal even met de voeten in het water hadden kunnen gaan maar het water beukt met volle kracht tegen de rotsen. We blijven er een klein half uurtje en rijden dan verder.

We passeren opnieuw de zoutvlaktes en zien een toerist baden in één van de waterbekkens. Onbegrijpelijk … de muurtjes tussen de zoutvlakten kunnen gemakkelijk afbrokkelen dus de inwoners hebben dit niet graag. Het is tenslotte hun broodwinning. We parkeren de auto en trotseren opnieuw de wind, het opvliegende zand en zout. Wat is het hier toch adembenemend mooi. Het glimmende zout tegen het goudgele kalksteen en de kobaltblauwe lucht levert bijzondere vergezichten op. Middenin dit idyllische decor staat een mooi gebruinde man met gebogen rug het gewonnen zout bijeen te vegen. Of zijn leren sandaaltjes hiertegen opgewassen zijn, durven wij te betwijfelen. 

We hebben een beetje honger gekregen en besluiten naar de andere kant van het eiland te rijden. Gozo is echt ieni-mini want het eiland is maar 14 kilometer lang en 7 kilometer breed. Binnen de 20 minuten staan we in het Zuiden in de Baai van Xlendi. Hier is er een zandstrand met steile kliffen. De baai is gelegen in een schilderachtig dorpje maar hoogbouw is hier in opmars en dat is wel jammer. We zetten ons op het terras van Restaurant Il-Kcina Ghawdxija voor de special of the day, slowly cooked lamb. Ik wil wel een visje en dat treft want er staat zalm op het menu. We genieten van het uitzicht op de torenhoge kliffen. De bootjes gaan wild te keer in het water en af en toe voelen we wat spetters. We nemen het zekere voor het onzekere en schuiven dus maar een plekje op. Het lamsvlees is volgens Tania één van de lekkerste dingen die ze in Malta al heeft gegeten! Een moeder eend komt aangewaggeld met 12 kuikentje in haar kielzog, hoe leuk is dat! De eendjes die in mijn tuin geboren zijn, enkele dagen na mijn vertrek heb ik niet gezien maar hier ben ik toch even getuige van hoe schattig die beestjes zijn.

Na de lunch gaan we op zoek naar de Wardija Punic Temple, een Fenicische tempel met zicht op zee. Vermits deze tempel in niet veel toeristen folders staat, zijn er ook geen wegwijzers hiernaartoe. De gps kent het maar ook nu weer is er niets wanneer de woorden ‘bestemming bereikt’ worden uitgesproken. We laten de wagen achter aan de kant van de weg en volgen een wandelpad langs de kustlijn. In de verte zien we indrukwekkende rotsformaties maar de tempel vinden we niet. Terug in de auto rijden we nog een stukje verder tot de weg weer verschrikkelijk slecht wordt en ik vriendelijk doch kordaat gevraagd wordt om te keren. Even loopt het mis want bij het keren op de smalle weg, raakt een rotsblok de onderkant van de auto. Gelukkig lijkt er niets aan de hand, ons tuuteke rijdt nog. Het landschap is hier zo veelzijdig: prachtige stranden, indrukwekkende rotsformaties, kronkelende baaien, uitgestrekte zoutvlakten en weelderige velden op enkele kilometers van elkaar. We zijn echt verliefd op deze bijzondere, naar venkel ruikende plek. We passeren zelfs de enige natuurlijke grote vijver van het eiland, de L-Ghadira ta’Sarraflu, de habitat van een waterschildpad en enkele vissen.

Het is vier uur voorbij en we besluiten nog even door te rijden naar Mgarr. Vanwege de vele wegblokkades en de drukte in de haven waar de Ferry aankomt, besluiten we op de park and ride de bus te nemen. Het Fort Chambray valt onmiddellijk op en we zien ook  de kerk van Onze Vrouwe van Lourdes die gebouwd is op een klif die de pittoreske haven overziet. We gaan alvast even informeren waar we morgen ons ticket moeten kopen voor de boot. Daarna wandelen we nog wat rond in het kleine haventje en kiezen we een leuk plekje uit om een ijsje te eten. De ober komt uit de Filipijnen en is blij even een praatje te kunnen maken. Zijn tandpasta smile maakt ons vrolijk.

Terug in het hotel zijn we blij eindelijk onder de douche al het zout weg te spoelen. Fris gewassen, besluiten we niet meer terug naar buiten te gaan, waar de wind nog steeds hevig raast. We hebben nog wat brood en salami. Na de rijkelijke maaltijd van vanmiddag is dat genoeg.