Valletta

Na een onrustige, hete nacht, worden we badend in het zweet wakker. Geen fijn begin van de dag! We slenteren naar de ontbijtruimte van het hotel. Dit is niet inbegrepen maar voor slechts 9 euro mogen we onze voetjes onder tafel schuiven op het mooie terras. Na het ontbijt trekken we naar de receptie om te reclameren over de airco. Ondertussen was er een shift wissel en een vriendelijke dame staat ons te woord. Ze gaat opnieuw met ons mee naar boven en wat blijkt, de airco is verbonden met de deur. Van zodra er iemand buiten gaat, valt de airco uit. Dat gebeurde dus gisteren toen de man weer naar beneden ging. Probleem opgelost, hopen we.

Vandaag gaan we de kleinste hoofdstad van Europa bezoeken, mijn nieuwgierigheid is onmiddellijk getriggerd. Bij aankomst, nemen we de hop on bus die ons alvast een eerste indruk geeft van de stad. We worden vervolgens afgezet in het centrum. Valletta mag dan klein zijn maar wat is het hier prachtig. Er waait een warme zeebries en we koesteren de zon. We starten onze wandeling bij de bronzen Triton Fontein die in 1959 ontworpen werd door een plaatselijke kunstenaar met als doel het centrale busstation te verfraaien.

Van daaruit wandelen we doorheen een indrukwekkende stadspoort. Deze poort en de omliggende gebouwen zijn pas recent gebouwd door de Italiaanse architect Renzo Piano. Boven aan de trappen krijgen we al direct een prachtig uitzicht over de stad. Vele inwoners vinden het nieuwe parlementsgebouw dat deel uitmaakt van dit project maar niets en gaven het omwille van zijn vreemde vorm al snel een bijnaam, ‘de kaasrasp’. Het is echter een knap staaltje moderne architectuur dat in contrast staat met de rest van de stad.

We trekken het historische centrum in en het eerste wat opvalt zijn de mosterdgele huizen die bijna allemaal voorzien zijn van een kleurrijke veranda of balkonnetje. De straatjes zijn zo smal dat de bewoners van die huizen gemakkelijk een praatje kunnen slaan met de buurvrouw aan de andere kant. Er hangt een relaxte sfeer en het voelt niet als een metropool, eerder als een gezellig provinciestadje. Maar wel eentje dat heel voelbare historie ademt en ons bedwelmt door haar pracht en praal.

Via de Republic Street komen we bij de rooms-katholieke Santa Barbara kerk die gebouwd werd voor de Ridders van de Provence, die er hun religieuze diensten hielden. De kerk is de enige op Malta met een typische barokke koepel. Kerken zijn er echter in overvloed want enkele meters verder aan de andere kant zien we de Kerk van Sint Franciscus van Assisi. Malta is heel katholiek en het straatbeeld wordt gedomineerd door de vele kerken. Over het eiland verspreid zijn er 365, dus in principe zouden we elke dag het hele jaar door een kerk kunnen bezoeken. Van buiten zijn ze niet altijd bijzonder maar vanbinnen zouden ze zonder uitzondering indrukwekkend zijn. Jammer genoeg zijn beide kerken gesloten. Gelukkig is Valletta’s grootste trekpleister, de prachtig gedecoreerde, 16e-eeuwse Sint-John’s kathedraal wel open voor publiek. Wanneer we de kathedraal die beschouwd wordt als één van de mooiste van Europa en als één van de beste voorbeelden van hoog barokke architectuur betreden, zijn we diep onder de indruk. Hier zijn ze niet vies van een beetje kitsch. Er is zoveel pracht en praal dat we niet echt weten waar eerst te kijken. Ademloos staren we naar de zoldering die versierd is met prachtige schilderijen over het leven van Johannes de Doper. In de kapel zien we één van Caravaggio’s beroemdste schilderijen ‘De onthoofding van Johannes de Doper’. Nu weet ik wat Inge bedoelde met ‘je wordt in het schilderij gezogen’. Op foto’s niet zo indrukwekkend maar in real life dus wel.

De hitte is verzengend en we moeten dringend wat vocht opnemen. We zetten ons op een schaduwrijk terrasje en bestellen een fles water, tot ongenoegen van de ober die ons liever een plat du jour wil verkopen. We hebben echter onze zinnen gezet op een Italiaans restaurantje in Old Theatre Street. Dit nauwe en charmante achterstraatje laat ons teruggaan in de tijd. Theater was vroeger een voorrecht van de adel maar sinds de 17^de en vroege 18^de eeuw  begon dit te veranderen en werd deze vorm van vermaak ook iets voor het gewone volk. Hier bevindt zich het Theatru Manoel, één van de oudste theaterzalen in Europa. Het is tevens de thuisbasis van het Filharmonisch orkest van Malta. De buitenkant is in late renaissance stijl. 

Zero Sei staat hoog aangeschreven op tripadvisor en er zijn nog enkele tafeltjes vrij op het terrasje maar deze zijn gereserveerd zegt de ober. Na wat gepalaver mogen we toch gaan zitten. Vroeger was alles hier Italiaans en de Italiaanse keuken is dan ook overal vertegenwoordigd. De carbonara zou hier de beste keuze zijn volgens het bord aan de deur, maar daar hebben we beide geen zin in dus gaan we voor iets anders. De lasagne ziet er niet uit maar is volgen Tania wel super lekker. Ook mijn verse pasta is heerlijk! Hun Engels is trouwens ook perfect! Wanneer we na een goed uurtje afrekenen, heeft de ober al verschillende mensen weggestuurd maar de tafeltjes bleven wel leeg. Waarschijnlijk geen zin om te werken. 

Het St. George plein, ook gekend als het Paleisplein is het grootste en meest indrukwekkende plein van Valletta en het middelpunt van de stad. Aan alle zijden wordt het plein omringd door statige en indrukwekkende gebouwen. Eén ervan is het Grootmeesterspaleis, de plek waar de Maltese regering huist alsook het Casa Rocca Piccola, gebouwd ten tijde van de Ridders van St-Jan in 1580. Dit soort paleizen dienden als prestige objecten en hielpen Valletta om te kunnen wedijveren met steden als Parijs en Venetië. Het is al namiddag en alles is hier gesloten. Bovendien wordt het plein ontsierd door een groot podium waar binnen twee dagen een optreden plaatsvindt van de 3 tenoren. 

Wanneer we onderweg een bakkertje tegenkomen, vraag ik de verkoper nieuwsgierig naar de Maltese specialiteit ‘Imqaret’, broodjes gevuld met dadels. Hij heeft er jammer genoeg geen meer op voorraad maar niet getreurd, hij geeft me iets anders om te proeven: een pasteitje met erwten en ohhhhh wat smaakt dat heerlijk. Bovendien moet ik het niet betalen. 

We komen bij de Lower Barrakka Gardens, een mooi parkje van waaruit we een prachtig uitzicht hebben over de 3 achterliggende steden. Het is een aangename plek om te vertoeven en te genieten van de omgeving. Het is ondertussen 16 u en dat treft want net onder de Upper Barrakka Gardens, waarop we van hieruit een mooi zicht hebben, bevindt zich de Saluting Battery, waarbij als traditie een kanonschot wordt gelost. Ik zie nog net een rookpluim opstijgen. 

Valletta rijst als een rots uit het diepe water.  In de verte zien we de breakwater brug en het Fort St. Elmo dat op het uiterste punt van het Sciberras schiereiland ligt en waakt over de twee havens langs beide kanten van deze landtong. We besluiten naar het hoogste punt te wandelen. De route door de kleine pittoreske straatjes is prachtig. Het zonnetje strijkt langs de gevels en piept hier en daar net tussen 2 gebouwen door. Wat opvalt is dat er op elke straathoek een beeld van een heilige pronkt. De talloze Maria beeldjes, zijn stuk voor stuk juweeltjes. Stijlvol is een woord dat in me opkomt als we langzaam door de straatjes slenteren, stijlvol op een bijzondere manier. Deze stad ademt geschiedenis en het is fantastisch om de stad beetje bij beetje te ontdekken.

Het St. Peter en Paul Bastion werd gebouwd rond 1560. De ridders van destijds hadden natuurlijk ook de nodige ontspanning nodig. De Upper Barrakka Gardens moesten de plek worden om een beetje te chillen. De tuin is wat ons betreft niet zo mooi als die van de Lower Barrakka Gardens. De fontein werkt niet en het geheel mist wat kleur.

Valletta is geweldig maar onze wandeling gaat wel gepaard met veel stijgen en dalen, de straten zijn echte kuitenbijters die ons regelmatig doen stilstaan om even rond te kijken. Oude spieren vergen meer recup dus ploffen we af en toe neer op een terrasje. We besluiten het lokale drankje, de Kinnie, eens te proberen. Het Maltees drankje is een zoet-kruidige koolzuurhoudende frisdrank gemaakt van kruiden en een extract van zure sinaasappels. Het smaakt bitter en wij vinden het helemaal niet lekker.  Het belandt dan ook in de struiken. 

Omdat Malta ooit een Britse kolonie was, wordt het kleine eiland tijdens de zomermaanden meestal overspoeld door Britse toeristen en uit ervaring weet ik dat dat geen cadeau is. Elizabeth zit dit jaar 70 jaar op de troon en dat wordt in Groot Brittannië gevierd. De feestelijkheden starten vandaag en gaan nog een weekje door. We rekenen dus op het patriottisme van de Britten.

Rond 6 uur hangt de tong op onze tenen en vinden we het welletjes geweest. We hebben onze hop on bus naar de haven gemist dus moeten we dat laatste stukje ook te voet. Hierbij lopen we een beetje verloren en iedereen die we de weg vragen, moet ons het antwoord schuldig blijven. Het duurt even alvorens we op de goede weg zijn. Ach, die extra kilometertjes kunnen er ook nog wel bij. 

Terug in Sliema starten we onze klim naar het hotel. En halleluja,  bij aankomst werkt de airco!