Ta’Pinu - Xaghra

Onze laatste etappe gaat in want vandaag verlaten we Malta even. Wanneer ik de wagen ga halen en ik bij ons guesthouse aankom, zie ik Tania al bedenkelijk kijken. De auto heeft onder een boom gestaan en zit onder de vogeluitwerpselen. Ze gaat prompt een emmertje water vragen bij onze gastvrouw en begint verwoed de auto te kuisen. Niet helemaal tevreden, maar bij gebrek aan beter kuismateriaal, stapt ze uiteindelijk in en kunnen we vertrekken. We rijden naar de haven van Cirkewwa op het meest noordelijke punt van Malta. Hier moeten we de ferry nemen naar Gozo, het kleine zusje van Malta. De veerboten vormen als het ware een levenslijn tussen Malta en Gozo.  De overtocht zelf stelt niet veel voor, veel langer dan 20 minuten duurt het eigenlijk niet. Net genoeg tijd om even een rondje over het dek te lopen en even te genieten van de uitzichten op het kleiner wordende Malta achter ons en het groter wordende Gozo voor ons.

We komen aan in Mgarr wat in het Arabisch ‘Veilige haven’ betekent. Het is het grootste vissersdorp van het eiland en een populaire jachthaven. Het is er mega druk dus helemaal niet wat we hadden verwacht. Alle wegen op Gozo leiden naar het bruisende hart van het eiland: hoofdstad Victoria waar we 2 nachten hebben geboekt in het Casa Gemelli Boutique Guesthouse. Het is een elegant gerestaureerd herenhuis gelegen in de hoofdstraat. Wanneer de gps zegt ‘bestemming bereikt’, zien we het niet direct en stoppen is hier geen optie dus rijden we verder tot we ergens veilig kunnen parkeren en gaan dan op zoek. Onze kamer blijkt nog niet klaar te zijn dus besluiten we eerst ergens een kleinigheidje te gaan eten. Na de lunch, gaan we terug naar de auto en rijden we tot voor de deur van ons guesthouse om de bagage te droppen, dan staat die alvast veilig. 

We besluiten naar de Basiliek van het Nationale Heiligdom van de Gezegende Maagd van Ta’ Pinu te rijden. Hoe verder we wegrijden van de hoofdstad, hoe gemoedelijker het wordt.  Het leven gaat er stilletjes z’n gang, de mensen zijn er wat traditioneler en het voelt allemaal net iets authentieker aan. Quasi elk huis is  zo goed als volledig in kalksteen opgetrokken. Grote verstedelijking bestaat er niet en van hoogbouw is volstrekt geen sprake. Gozo is hoe Malta er vijftig jaar geleden uitzag. Het dorpsgevoel leeft hier nog sterk. De weg naar de basiliek is prachtig. Ta’Pinu staat namelijk eenzaam op de Goziaanse vlakte tussen de cactussen en doornbossen. Er is geen bebouwing waardoor haar formaat haast een optische illusie lijkt. We parkeren de wagen op de parking en gaan op ontdekking.

Rond 1883 hoorde een jonge vrouw een stem toen ze de kapel passeerde. Ze rende weg van de kapel maar werd teruggeroepen. Toen ze daar gehoor aan gaf, zei de stem dat ze een jaar lang de kapel niet zou kunnen bezoeken. Even later werd ze ziek en kon ze effectief de kapel niet bezoeken. Twee jaar later vertelt ze het aan haar vriend en die had ook een stem gehoord en hem opgeroepen om gebeden op te zeggen voor zijn moeder die erg ziek was. Kort daarna genas ze. Sindsdien is dit een bedevaartsoord. Van heinde en ver komen Maltezen op bedevaart naar Ta’Pinu om te bidden tot Maria. De kerk is gebouwd in een bleke, lichte steen die een zachte gloed afgeeft. Rond het plein bevinden zich grote mozaïekwerken met Bijbelse taferelen. Aan de buitenkant lijkt de basiliek misschien nog op de andere kerken die we al eerder zagen in Malta maar de binnenkant is compleet anders.

Waar de meeste kerken op Malta weelderig gedecoreerd zijn, met veel rood en bladgoud, is de basiliek de rust zelve. Wow ik ben echt helemaal onder de indruk. Ook hier zijn er bescheiden, maar mooie, muurschilderingen te zien. De originele mariakapel is vlakbij het altaar te vinden. We verbazen ons over een bordje, waarop staat dat er hier gratis wifi is. God gaat duidelijk met z’n tijd mee!

Tegenover de basiliek begint een pad waarlangs de heuvel Ta Ghammar kan worden beklommen. Hierlangs staan 14 levensgrote standbeelden die het verhaal van de lijdensweg van Jezus weergeven. Het is fijn iemand bij te hebben die er alles over weet. Tania legt me uit hoe het in elkaar zit. Ik leer alles over Pontius en Pilatus, hoe Jezus van zijn kleding wordt beroofd en aan het kruis genageld wordt tot en met zijn begrafenis. Nu alles nog onthouden voor wanneer ik straks een overhoring krijg! We overbruggen maar liefst een hoogte van 85 meter. De idee van dit pad is dat gelovigen de Via Dolorosa (de route die Jezus genomen heeft) kunnen afleggen, zonder daadwerkelijk naar Jeruzalem te reizen.

De top bevindt zich op ongeveer 186 meter boven de zeespiegel. De klim is vermoeiend want het pad ligt pal in de zon en wij zijn dus de enige zotten die op het warmst van de dag naar boven klimmen. Maar wat zijn we blij dat we het gedaan hebben want het zicht boven is overweldigend. Het pad eindigt in een prachtig amfitheater. In het midden klinkt de echo van onze stemmen.  ‘People say, it is lonely at the top, but I sure like the view!’

Van hieruit kunnen we de hele omgeving overzien. Het dorre landschap met hier en daar een paarse distel. In de diepte zien we nu duidelijk de basiliek en het immense plein dat ervoor ligt. In 1990 bezocht Paus Johannes Paulus II de basiliek en droeg daar de mis op! We blijven hier toch nog een tijdje om te genieten van onze inspanning en de weidse omgeving. Wanneer we uiteindelijk terug naar beneden wandelen, zien we toch nog 2 mensen die zich aan de klim wagen. Wat ons betreft, goede keuze want een echte ‘must see’ wanneer je op Gozo bent. 

Wanneer we terug beneden komen, rijden we naar Xaghra waar we neerploffen op een zonnig terras op het hoofdplein, vlak bij de kerk. Het blijkt een gelateria te zijn, dus dat is een meevaller. We eten er een heerlijk ijsje en drinken een affogato, een espresso met een bol vanille ijs. Ja ik weet het, beetje decadent maar zeg we zijn op congé en we hebben heel wat stappen gezet vandaag. In het dorp, net zoals in alle dorpen op Malta bevindt zich nog een echte Engelse telefooncel. Jullie kennen ze wel, die rode. De meesten hebben echter geen telefoon meer maar hier dus wel. Of hij werkt, dat durven we wel te betwijfelen.

Na deze korte break, gaan we nog even een kijkje nemen in de Ta’Kola Windmill. Deze is één van de weinige overgebleven windmolens uit de 18de eeuw. Brood is altijd een van de hoofdbestanddelen geweest in de Maltese keuken en wij kunnen jullie verzekeren, dat het brood hier heerlijk is. De korst is lekker krokant en de binnenkant heerlijk zacht.

Rond vijf uur rijden we terug naar Victoria om in de checken.  We komen ongeveer 3 keer een carwash tegen en telkens hoor ik Tania mompelen ‘hier een carwash’. Volgens mij ga ik er niet tussenuit kunnen en zullen we kost wat kost ons tuutke van een wasbeurt moeten voorzien. Bij aankomst in Victoria, rijden we naar de openbare parking. Casa Gemelli is een familie hotel en dat merk je meteen. Alles gaat er hier heel gemoedelijk aan toe. Wanneer we binnenkomen in onze suite, zijn we aangenaam verrast. We zien de traditionele Maltese architectuur en kunnen dit zeker appreciëren. De imposante kamer is mooi ingericht met een hemelbed, al is dit laatste misschien wat aan de kleine kant. Het is wat men noemt een ‘twijfelaar’. Hopelijk valt één van ons vannacht niet uit het bed! Op de vloer liggen elegante tegels en het uitzicht is onbetaalbaar. We kijken uit op de citadel van Victoria. 

Rond 7 uur trekken we de stad in op zoek naar een leuk restaurantje. Na een wandeling van bijna drie kwartier eindigen we op een pleintje aan de basiliek op 2 min van het hotel bij Restaurant Tepie’s en dat blijkt een geweldige keuze. Als voorgerechtje eten we lookbroodjes en bruschetta en als hoofdgerecht gaan we voor de zeebrasem. Het visje wordt opgediend met tomaatjes. Alles bij elkaar kost het ons nog geen 45€! Lekker eten voor een schappelijke prijs. Zeker een aanrader!